Σε είδα ανεπάντεχα και για λίγο, καλέ μου φίλε, φίλε των νεανικών μας χρόνων. Μια καλησπέρα προλάβαμε στην ουσία μόνο να πούμε, πριν από τον αναγκαστικό χωρισμό. Κι όμως αυτή η συνάντηση άνοιξε βάραθρα αναμνήσεων μέσα μου. Έγινε αιτία αναπόλησης του παρελθόντος και σύγκρισης με το παρόν.
Δεν ξέρω ακόμα τους μετέπειτα σταθμούς της δικής σου πορείας. Δεν ξέρω αν ακλόνητος εσύ συνεχίζεις να υπηρετείς το νεανικό μας όνειρο ή αν έφαγες στην πορεία και συ τις κατραπακιές σου. ...Όμως θέλω να ξέρεις κάτι. Έτσι κι αλλιώς σ’ αγαπάω, όπως πάντα αγαπούσαμε αυτή τη χώρα Απλώς οι εξουσιαστές δεν κατανοούσαν ότι τη θέλαμε αλλιώς. Για μένα είναι ευκαιρία να σου πω δυο- τρία πραγματάκια έστω κι αν δεν φτάσουν στ’ αυτιά σου. Δε με πειράζει! Τη δική μου ανάγκη περισσότερο καλύπτουν.
Στη ζωή, φίλε, συνάντησα φουρτούνες πολλές, μα κι ωραία απάγκια. Οι φουρτούνες δεν με άλλαξαν. Ίσα- ίσα με χαλύβδωναν και μου έδιναν κουράγιο και δύναμη να συνεχίζω. Άλλα ήταν αυτά που με ταρακούνησαν. Βλέπεις τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Κατηφόρισαν πολύ χαμηλά κι ήρθε με τραγικό τρόπο η αποκάλυψη των ψευδαισθήσεων. Τίποτε δεν επαληθεύτηκε, τίποτα δεν ήταν, όπως ονειρευτήκαμε. Όμως- να το ξέρεις- ακόμα κι αυτό θα το άντεχα γιατί μέσα μου υπήρχε απόθεμα δύναμης. Εκείνο που δεν υποφέρεται με τίποτε είναι η εσωτερική διάψευση. Ο εχθρός δεν ήταν μόνο ο ταξικός. Ο εχθρός βρισκόταν και στις γραμμές μας. Το σκουλήκι μπήκε στα σπλάχνα και μετάδωσε την αρρώστια παντού
Πού να στηριχτείς πλέον;