Με την ευκαιρία της ενημέρωσης, κάποιες, κατ’ εμέ, αλήθειες
Σε λίγες ημέρες οι αναρτήσεις στο προσωπικό μου μπλοκ «Κείμενα Λευτέρη Τσίλογλου», φτάνουν τον αριθμό τρεις χιλιάδες (3.000}. Εκεί, σε διάφορες ετικέτες, έχω αποθηκεύσει τα περισσότερα γραπτά μου κείμενα, με κάποιες εξαιρέσεις. Ιδιαίτερη αναφορά εδώ θέλω να κάνω για την ετικέτα «Εργασίες», που είναι και η πολυπληθέστερη από αριθμό. Εκεί, πέρα από κάποιες δικές μου εργασίες έχω συγκεντρώσει κείμενα εκπαιδευτικού κυρί...ως - αλλ’ όχι μόνο - χαρακτήρα διαφόρων αρθρογράφων με την πρόθεση να βοηθήσω τους έχοντες παρόμοια ενδιαφέροντα, να το έχουν ως σημείο αναφοράς. Αυτή η συγκέντρωση πλούτισε πολύ και τις δικές μου γνώσεις κι έδειξε με ενάργεια την ουσιαστική συμβολή Ελλήνων ιδιωτών του Ελλαδικού χώρου αλλά και της πλούσιας διασποράς, στην ανέγερση κτηρίων (σχολεία, εκκλησίες, πνευματικά κέντρα, νοσοκομεία, φυλακές, ορφανοτροφεία, γηροκομεία, βιβλιοθήκες, ιδρύματα, κ. α) Πολύ περισσότερα απ’ ό,τι αρχικά φανταζόμουν.
Βάζω δυο ερωτήματα στον κάθε αναγνώστη. Ας σκεφτεί ο καθένας στον δικό του τόπο και χώρο δωρητές, που έδωσαν χρήματα κι άφησαν κληρονομιές για συγκεκριμένους σκοπούς. Σε αυτούς που επιμένουν στην ξεπερασμένη από τα πράγματα κρατικιστική αντίληψη, πως θα ήταν η χώρα μας χωρίς αυτό το ευεργετικό ρεύμα, κυρίως των προηγούμενων χρόνων ; Πώς θα ήταν η Αθήνα μας χωρίς την τριλογία της οδού Πανεπιστημίου που έγινε πλήρως από δωρεές ή τον ξεχασμένο θεσμό των εράνων ; Ας αναρωτηθούν τι έγινε κι αυτό το ρεύμα έχασε την αρχική του ορμή. Γιατί σήμερα οι έχοντες τη δυνατότητα και τη φιλοδοξία να αφήσουν κάτι στην πατρίδα τους δεν εμπιστεύονται το κράτος και θεσμοθετούν αυτοδιοικούμενα ιδρύματα ; Για τους έχοντες τη θεία περιέργεια θα βρουν εκατοντάδες ιδρύματα αυτού του τύπου.
Τέλος, ας αναρωτηθούν γιατί όταν κάποιο έργο το αναλαμβάνει το Κράτος χρειάζεται για την όποια ολοκλήρωσή του πολλαπλάσιο χρόνο και ομοίως πολλαπλάσια δαπάνη Πρόσφατο παράδειγμα επαλήθευσης του ισχυρισμού μου : Το Κέντρο πολιτισμού του ιδρύματος «Ανδρέας Νιάρχος»