Μ π ο τ ί λ ι α σ τ ο π έ λ α γ ο
Χουχούλιασε με στοργή τ’ ανεκπλήρωτα όνειρά
τα περιέχυσε με άδολη αγάπη
τα μοσχοβόλησε με ευχές
και τα ράντισε με τη χρυσόσκονη της ελπίδας.
...

Τα τύλιξε προσεκτικά σ’ ένα μαύρο ύφασμα
και τέλος τα επτασφράγισε σε μια μποτίλια.
Στο ταξίδι προς το νησί
την πέταξε στο ανοιχτό πέλαγο…
Π ο ύ ξ έ ρ ε ι ς ; σκέφτηκε
Μπορεί να πέσει στα στιβαρά χέρια ενός νέου
με καθαρό βλέμμα και δύναμη,
να την ανοίξει και να τα νιώσει δικά του
Τότε εκεί μέσα στο σκότος της απελπισίας
ν’ ανάψει μια νέα σπίθα ελπίδας
Ίσως λάχει και σ’ αυτόν
ένα μικρό μερίδιο νοερής χαράς..