Τ ο τ ε φ τ ε ρ ά κ ι
Ταπεινό μου τεφτεράκι με τις φαγωμένες του γωνιές. Μόνιμη συντροφιά κι ελπίδα στους μοναχικούς περιπάτους. Στην εξοχή, αλλά και στους πολυσύχναστους δρόμους. Πάνω του κάθε τόσο ακουμπώ ψίχουλα σκέψης. Μια λέξη, μια φράση που περνά απ’ το μυαλό, άγνωστό από ποια αφετηρία και με ποια χρησιμότητα. Το μυαλό μόνο ξέρει το γιατί. Το μολυβάκι απλώς γράφει, ως εκτελεστικό όργανο, υπακούοντας στις εντολές του.
2013