Ενημέρωση για το « Ο δηλωσίας »
Το μικρό μυθιστόρημα « Ο δηλωσίας », αφού μας κράτησε ημερήσια συντροφιά δυόμισι μήνες, προσεγγίζει προς το τέλος του. Ήταν εσωτερική μου ανάγκη να ακουμπήσω το ευαίσθητο αυτό θέμα, που, να ξεκαθαρίσω, δε με αφορά σε προσωπική βάση, αφού αρνήθηκα μέχρι το τέλος να υποκύψω στις ποικίλες πιέσεις να βάλω την περιβόητη τζίφρα. Σήμερα αυτά ακούγονται λίγο γραφικά, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Εκ των υστέρων κρίνοντας τα πράγματα η εμμονή μου δεν οφείλ...ονταν κυρίως στην άκριτη πίστη σε μια ιδεολογία. Περισσότερο είχε σχέση με τον κακορίζικο χαρακτήρα μου και τη δογματική του αντίδραση σε κάθε απόπειρα πίεσης και βίας απέναντί μου. Δε γνώριζαν οι υπάνθρωποι που το επιχείρησαν ότι η πίεση με οδηγεί στο άλλο άκρο. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν η προσέγγιση γινόταν με ευγένεια, κατανόηση κι ανθρωπιά. Η αλήθεια είναι ότι οι φοβέρες στην εποχή μου δεν είχαν την ένταση και το βάθος των συνεπειών με την περίοδο του εμφύλιου σπαραγμού, αλλά κάθε εποχή έχει και τα δικά της στάνταρ.
Όμως γύρω μου γνώρισα ανθρώπους, που έζησαν στο πετσί τους αυτήν την περιπέτεια, άκουσα διηγήσεις για καριέρες που καταστράφηκαν, είδα εντέλει τραγικές καταστάσεις σχετικές με το πρόβλημα που διαπραγματεύτηκε αυτή η μυθιστορία. Τα προβλήματα δεν επιλύονται με τη σιωπή, αλλά με το ξεδίπλωμα ενώπιον όλων των συνιστωσών που τ’ απαρτίζουν.
Τέλος είναι ευκαιρία σε αυτό το σημείο να αναβιώσω ένα απόσπασμα από παλαιότερο άρθρο μου που αφορά το σημερινό μου ιδεολογικό «πιστεύω»
«....Λοιπόν ωρίμασε ο χρόνος να κάνω μια κ α θ α ρ ή δ ή λ ω σ η. Κάτι που το έχω με πολλούς έμμεσους τρόπους ήδη πει. Αυτό που για χρόνια και χρόνια αρνιόμουν στους άλλους, με εσωτερικές διεργασίες και προβληματισμούς, κατέληξα μόνος μου στο «ηττοπαθές συμπέρασμα» πως είναι μια φορεσιά που δε μου ταιριάζει πλέον. Είναι ένα ρούχο που με στενεύει, που εμποδίζει το ελεύθερο βήμα μου και οριοθετεί τη σκέψη, κρατώντας την φυλακισμένη σε προκαθορισμένα από άλλους σύνορα..
Στη πορεία είδα ότι υπάρχουν στον ανθρώπινο πολιτισμό και άλλα πλούσια κοιτάσματα σκέψεων και προβληματισμών σε χώρους που οι «κόκκινες γραμμές» μιας αυστηρής ιδεολογίας τα είχε εκ των προτέρων καταδικασμένα. Κι εγώ, περίεργο πλάσμα, θέλω να δοκιμάσω τα πάντα .
Έτσι αποφάσισα αυτήν τη φορεσιά να την πετάξω από πάνω μου. Έτσι, γυμνός και ελεύθερος να βιώσω το υπόλοιπο της ζωής μου. Κι αυτό το έκανα έγκαιρα πριν οι αλλεπάλληλες και καταιγιστικές διεθνείς εξελίξεις μετατρέψουν την απόφαση μου σε αυτονόητο γεγονός…»
Το μικρό μυθιστόρημα « Ο δηλωσίας », αφού μας κράτησε ημερήσια συντροφιά δυόμισι μήνες, προσεγγίζει προς το τέλος του. Ήταν εσωτερική μου ανάγκη να ακουμπήσω το ευαίσθητο αυτό θέμα, που, να ξεκαθαρίσω, δε με αφορά σε προσωπική βάση, αφού αρνήθηκα μέχρι το τέλος να υποκύψω στις ποικίλες πιέσεις να βάλω την περιβόητη τζίφρα. Σήμερα αυτά ακούγονται λίγο γραφικά, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Εκ των υστέρων κρίνοντας τα πράγματα η εμμονή μου δεν οφείλ...ονταν κυρίως στην άκριτη πίστη σε μια ιδεολογία. Περισσότερο είχε σχέση με τον κακορίζικο χαρακτήρα μου και τη δογματική του αντίδραση σε κάθε απόπειρα πίεσης και βίας απέναντί μου. Δε γνώριζαν οι υπάνθρωποι που το επιχείρησαν ότι η πίεση με οδηγεί στο άλλο άκρο. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν η προσέγγιση γινόταν με ευγένεια, κατανόηση κι ανθρωπιά. Η αλήθεια είναι ότι οι φοβέρες στην εποχή μου δεν είχαν την ένταση και το βάθος των συνεπειών με την περίοδο του εμφύλιου σπαραγμού, αλλά κάθε εποχή έχει και τα δικά της στάνταρ.
Όμως γύρω μου γνώρισα ανθρώπους, που έζησαν στο πετσί τους αυτήν την περιπέτεια, άκουσα διηγήσεις για καριέρες που καταστράφηκαν, είδα εντέλει τραγικές καταστάσεις σχετικές με το πρόβλημα που διαπραγματεύτηκε αυτή η μυθιστορία. Τα προβλήματα δεν επιλύονται με τη σιωπή, αλλά με το ξεδίπλωμα ενώπιον όλων των συνιστωσών που τ’ απαρτίζουν.
Τέλος είναι ευκαιρία σε αυτό το σημείο να αναβιώσω ένα απόσπασμα από παλαιότερο άρθρο μου που αφορά το σημερινό μου ιδεολογικό «πιστεύω»
«....Λοιπόν ωρίμασε ο χρόνος να κάνω μια κ α θ α ρ ή δ ή λ ω σ η. Κάτι που το έχω με πολλούς έμμεσους τρόπους ήδη πει. Αυτό που για χρόνια και χρόνια αρνιόμουν στους άλλους, με εσωτερικές διεργασίες και προβληματισμούς, κατέληξα μόνος μου στο «ηττοπαθές συμπέρασμα» πως είναι μια φορεσιά που δε μου ταιριάζει πλέον. Είναι ένα ρούχο που με στενεύει, που εμποδίζει το ελεύθερο βήμα μου και οριοθετεί τη σκέψη, κρατώντας την φυλακισμένη σε προκαθορισμένα από άλλους σύνορα..
Στη πορεία είδα ότι υπάρχουν στον ανθρώπινο πολιτισμό και άλλα πλούσια κοιτάσματα σκέψεων και προβληματισμών σε χώρους που οι «κόκκινες γραμμές» μιας αυστηρής ιδεολογίας τα είχε εκ των προτέρων καταδικασμένα. Κι εγώ, περίεργο πλάσμα, θέλω να δοκιμάσω τα πάντα .
Έτσι αποφάσισα αυτήν τη φορεσιά να την πετάξω από πάνω μου. Έτσι, γυμνός και ελεύθερος να βιώσω το υπόλοιπο της ζωής μου. Κι αυτό το έκανα έγκαιρα πριν οι αλλεπάλληλες και καταιγιστικές διεθνείς εξελίξεις μετατρέψουν την απόφαση μου σε αυτονόητο γεγονός…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου