Π α ν δ α ι σ ί α
Για πανδαισία απόψε στρώθηκα
μες την απέραντη τη νύχτα
Εικόνες που χάθηκαν...
όνειρα κολοβά που άφησαν
την τελευταία τους πνοή
Φίλοι αγαπημένοι, γνωστοί
που σπάσανε το νήμα
προσκλητήριο στους τέσσερις τοίχους
Ισότοπα γεγονότα, ομομήτριες λέξεις
αναλλοίωτα πρόσωπαμε κρατούν όμηρο
μιας μονοτονίας αδιατάραχτης
Επαναλαμβάνω πράγματα
κι’ επαναλαμβάνομαι
παράγω υπεραξία κι αναπαράγω
το αύριο ως σήμερα
Ρυτιδιασμένος
στα λιμνάζοντα ύδατα του χρόνου
η διακριτική ικανότητα του νου
αδυνατεί να ξεχωρίσει
τα όρια με το υπάρχον
Τι θάταν άραγε λύση;
Η ευθυγράμμιση στο καθημερινό μέτρο,
η αφομοίωση στα ξένα πλήθη
ή ο μοναχικός θάνατος;
Αν βρείτε εναλλακτική λύση
Ειδοποιείστε με παρακαλώ!