1.Κάνω τεχνητή αναπνοή στα θνήσκοντα όνειρά μου
Ήταν αργότερα από την εποχή που «τραβούσαν τα σκυλιά με το λουκάνικα»
Τώρα η τιμή τους ήταν τσουχτερή, μα η ποιότητα ίδια.... Για τα σκυλιά.
Κι εμείς ανηφορίζαμε στο χρόνο ψάχνοντας τη χαμένη μας μοίρα, τα χρόνια που ανώφελα έφυγαν. Ατέλειωτα σχέδια που μείνανε στα χαρτιά ή σε κάποια ντροπαλή γωνιά του μυαλού μας. Είναι σωστά τελικά αυτά που λένε.
«Πού είσαι νιότη που έλεγες πως θα γινόμουν άλλος;»...
Κι εγώ βηματίζω κόντρα στα δευτερόλεπτα, που όλο τ’ ακουμπάω και όλο μου ξεφεύγουν. Κάνω τεχνητή αναπνοή στα θνήσκοντα όνειρά μου.
Γιατί , μωρέ, η γνώση δεν έρχεται με τα νιάτα και σου κάνει συντροφιά στη δύση της ζωής, τότε που είναι σχεδόν άχρηστη; Ναι! Παξιμάδι στα χέρια φαφούτη στην έρημο. Ο πάνσοφος δημιουργός μήπως είναι τελικά στραβόξυλο; Μου φαίνεται ότι μοίρασε άταιρα ζευγάρια παπούτσια σε μονοπόδαρους..