Αμπέτιον Μέλαθρον, Οίκος Τυφλών, ΚΕΑΤ.
Το ΚΕΑΤ όπως το έμαθα εγώ, είναι ένα υπέροχο κτίριο του 1912, κτίστηκε με χρήματα του Άμπετ, ενός Ελληνοαιγύπτιου δωρητή, δεν γνωρίζω αρκετά για αυτόν η για να είμαι ακριβείς δεν γνωρίζω τίποτα άλλο πέραν από αυτό, ίσως κάποιος να πρέπει να ασχοληθεί και να μάθουμε για αυτόν περισσότερα στοιχεία.*
Φυσικά το ΚΕΑΤ είναι ένα σύνολο δομών που υποστηρίζουν την εκπαίδευση, την κοινωνική ένταξη την αλληλοαποδοχή, την επαγγελματική αποκατάσταση των τυφλών στην Ελλάδα, αρκετές από αυτές τις δομές βρήκαν στέγη σε αυτό το υπέροχο κτίριο αρχιτεκτονικό κόσμημα της Καλλιθέας στην Αθήνα.
Σε αυτό στεγάζονταν επί δεκαετίες το δημοτικό σχολείο αποκλειστικά για τυφλούς μαθητές, σε αυτό φιλοξενούνταν παιδιά από όλη την Ελλάδα για τους σκοπούς που προανέφερα, ήταν ένα ίδρυμα χωρίς ιδρυματισμό, είχε οικότροφους και όχι τροφίμους.
Το σύστημα του ΚΕΑΤ για τους τυφλούς, θεωρώ ότι ήταν το ιδανικό παρόλα τα όποια μειονεκτήματα του, το σύστημα όμως αυτό αναπτύχτηκε, κορυφώθηκε, και κατάρρευσε πολύ σύντομα, δεν θα αναπτύξω τώρα τις αιτίες, μέσα από αυτό το κείμενο αλλά προπάντων το βίντεο που ακολουθεί και είναι διάρκειας μίας ώρας, θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω στο ΚΕΑΤ όπως το γνώρισα εγώ το 1986-1987 και 1989, που υπήρξα οικότροφος του.
Το ΚΕΑΤ για εμένα υπήρξε λυτρωτικό, λυτρωτικό από κάποια προβλήματα οικογενειακής φύσης που δεν θα αναφέρω τώρα, ίσως αυτά με βοήθησαν να εγκλιματιστώ αμέσως χωρίς το στερητικό σύνδρομο της ασφάλειας της οικογένειας που εγκαταλείπετε, ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα και επιχείρημα σε όσους συνέβαλαν στον τρόπο αλλαγή της εκπαίδευσης των τυφλών στην Ελλάδα, παρασύρθηκα όμως και όχι τίποτα άλλο αλλά θα με περάσετε για κουμουνιστή.
Στο ΚΕΑΤ τα τυφλά παιδιά συλλέγονταν από όλη την Ελλάδα ακόμη και από την ηλικία του νηπιαγωγείου, τελείωναν το δημοτικό σχολείο μέσα στο κτίριο του ΚΕΑΤ, ως εσωτερικά και εξωτερικά, τα εσωτερικά διαβιούσαν μέσα στο κτίριο ενώ τα εξωτερικά έρχονταν κάθε πρωί και έφευγαν κάθε μεσημέρι, όταν τελείωναν το δημοτικό σχολείο συνέχιζαν στο γυμνάσιο και λύκειο ως εξής, στον τόπο καταγωγής τους με υποστήριξη του ΚΕΑΤ, όπως ηχογραφημένα βιβλία, και βιβλία στην γραφή μπράϊλντ, η παρέμεναν οικότροφοι στο ΚΕΑΤ, πηγαίνοντας στο γυμνάσιο και λύκειο της Καλλιθέας, ενώ ταυτόχρονα τους παρέχονταν βιβλία ηχογραφημένα η μπράϊλντ αλλά κυρίως είχαν φροντιστηριακή υποστήριξη το απόγευμα από καθηγητές, μετά την ολοκλήρωση των βασικών σπουδών έπρεπε να ανοίξουν τα φτερά τους αποφασίζοντας τι θα κάνουν στην ζωή τους, αν δηλαδή θα πάνε σε κάποια σχολή όπως αυτήν των τηλεφωνητών, η θα εγγραφούν στο πανεπιστήμιο.
Εγώ βρέθηκα στο ΚΕΑΤ στην αρχή του 1986 και στην μέση της πέμπτης δημοτικού, στο βίντεο που ακολουθεί κάνω αναφορές σε γεγονότα, σε πρόσωπα, ενώ ταυτόχρονα δείχνω αρκετές αν και λίγο μεταγενέστερες φωτογραφίες από τους χώρους του ΚΕΑΤ όπως ήταν πριν κτιστή το νέο κτίριο, αλλά και πριν εγκαταλειφτεί το παλιό και στις ορέξεις του παμφάγου χρόνου, πρέπει να σημειώσω εδώ ότι εδώ και στο βίντεο, αναφέρω ελάχιστα από αυτά που έζησα και θυμάμαι, ίσως κάποτε να γραφτεί ένα βιβλίο με τις υπογραφές πολλών οικότροφων του ΚΕΑΤ.
Το ΚΕΑΤ όπως το έμαθα εγώ, είναι ένα υπέροχο κτίριο του 1912, κτίστηκε με χρήματα του Άμπετ, ενός Ελληνοαιγύπτιου δωρητή, δεν γνωρίζω αρκετά για αυτόν η για να είμαι ακριβείς δεν γνωρίζω τίποτα άλλο πέραν από αυτό, ίσως κάποιος να πρέπει να ασχοληθεί και να μάθουμε για αυτόν περισσότερα στοιχεία.*
Φυσικά το ΚΕΑΤ είναι ένα σύνολο δομών που υποστηρίζουν την εκπαίδευση, την κοινωνική ένταξη την αλληλοαποδοχή, την επαγγελματική αποκατάσταση των τυφλών στην Ελλάδα, αρκετές από αυτές τις δομές βρήκαν στέγη σε αυτό το υπέροχο κτίριο αρχιτεκτονικό κόσμημα της Καλλιθέας στην Αθήνα.
Σε αυτό στεγάζονταν επί δεκαετίες το δημοτικό σχολείο αποκλειστικά για τυφλούς μαθητές, σε αυτό φιλοξενούνταν παιδιά από όλη την Ελλάδα για τους σκοπούς που προανέφερα, ήταν ένα ίδρυμα χωρίς ιδρυματισμό, είχε οικότροφους και όχι τροφίμους.
Το σύστημα του ΚΕΑΤ για τους τυφλούς, θεωρώ ότι ήταν το ιδανικό παρόλα τα όποια μειονεκτήματα του, το σύστημα όμως αυτό αναπτύχτηκε, κορυφώθηκε, και κατάρρευσε πολύ σύντομα, δεν θα αναπτύξω τώρα τις αιτίες, μέσα από αυτό το κείμενο αλλά προπάντων το βίντεο που ακολουθεί και είναι διάρκειας μίας ώρας, θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω στο ΚΕΑΤ όπως το γνώρισα εγώ το 1986-1987 και 1989, που υπήρξα οικότροφος του.
Το ΚΕΑΤ για εμένα υπήρξε λυτρωτικό, λυτρωτικό από κάποια προβλήματα οικογενειακής φύσης που δεν θα αναφέρω τώρα, ίσως αυτά με βοήθησαν να εγκλιματιστώ αμέσως χωρίς το στερητικό σύνδρομο της ασφάλειας της οικογένειας που εγκαταλείπετε, ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα και επιχείρημα σε όσους συνέβαλαν στον τρόπο αλλαγή της εκπαίδευσης των τυφλών στην Ελλάδα, παρασύρθηκα όμως και όχι τίποτα άλλο αλλά θα με περάσετε για κουμουνιστή.
Στο ΚΕΑΤ τα τυφλά παιδιά συλλέγονταν από όλη την Ελλάδα ακόμη και από την ηλικία του νηπιαγωγείου, τελείωναν το δημοτικό σχολείο μέσα στο κτίριο του ΚΕΑΤ, ως εσωτερικά και εξωτερικά, τα εσωτερικά διαβιούσαν μέσα στο κτίριο ενώ τα εξωτερικά έρχονταν κάθε πρωί και έφευγαν κάθε μεσημέρι, όταν τελείωναν το δημοτικό σχολείο συνέχιζαν στο γυμνάσιο και λύκειο ως εξής, στον τόπο καταγωγής τους με υποστήριξη του ΚΕΑΤ, όπως ηχογραφημένα βιβλία, και βιβλία στην γραφή μπράϊλντ, η παρέμεναν οικότροφοι στο ΚΕΑΤ, πηγαίνοντας στο γυμνάσιο και λύκειο της Καλλιθέας, ενώ ταυτόχρονα τους παρέχονταν βιβλία ηχογραφημένα η μπράϊλντ αλλά κυρίως είχαν φροντιστηριακή υποστήριξη το απόγευμα από καθηγητές, μετά την ολοκλήρωση των βασικών σπουδών έπρεπε να ανοίξουν τα φτερά τους αποφασίζοντας τι θα κάνουν στην ζωή τους, αν δηλαδή θα πάνε σε κάποια σχολή όπως αυτήν των τηλεφωνητών, η θα εγγραφούν στο πανεπιστήμιο.
Εγώ βρέθηκα στο ΚΕΑΤ στην αρχή του 1986 και στην μέση της πέμπτης δημοτικού, στο βίντεο που ακολουθεί κάνω αναφορές σε γεγονότα, σε πρόσωπα, ενώ ταυτόχρονα δείχνω αρκετές αν και λίγο μεταγενέστερες φωτογραφίες από τους χώρους του ΚΕΑΤ όπως ήταν πριν κτιστή το νέο κτίριο, αλλά και πριν εγκαταλειφτεί το παλιό και στις ορέξεις του παμφάγου χρόνου, πρέπει να σημειώσω εδώ ότι εδώ και στο βίντεο, αναφέρω ελάχιστα από αυτά που έζησα και θυμάμαι, ίσως κάποτε να γραφτεί ένα βιβλίο με τις υπογραφές πολλών οικότροφων του ΚΕΑΤ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου