Το κείμενο δεν είναι δικό μου. Το έγραψε ένας καλός μου φίλος. Ο πολυτάλαντος Κωνσταντίνος Παπαγιαννούλης, φυσικός στην ειδικότητα, φροντιστής στο επάγγελμα, με περισσή φαντασία και πολλαπλές παράπλευρες ικανότητες. Το ανεβάζω στη σελίδα μου γιατί ικανοποιεί την ομολογημένη μου ματαιοδοξία. Οι περιγραφόμενες εντυπώσεις του είναι από μια σύντομη επίσκεψη στο σπίτι μου

Ο ΧΑΡΤΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΛΕΥΤΕΡΗ ΤΣΙΛΟΓΛΟΥ

Το σπίτι του Λευτέρη Τσίλογλου έχει τοίχους από χαρτί. Μέχρι ψηλά στο ταβάνι αν κοιτάξεις, θα δεις ατέλειωτες σελίδες κίτρινο χαρτί δεμένο σε χαλαρές ράχες. Με οσμές από βιβλιοπωλεία που έκλεισαν, καθώς πήραν τη σύνταξη για το ιλουστρασιόν.

Μερικά βιβλία είναι υπεραιωνόβια και μεταγγίζονται από λάτρη σε λάτρη. Κάποια στέκονται οριζόντια, γιατί δε χωράνε στα στενά ράφια. Άλλα πιέζονται από ασφυκτικά πορτάκια. Υπάρχουν και τα χαμένα για πάντα στο πιο πίσω στο πιο πάνω ράφι, με τα μαλακά τους εξώφυλλα, αγκομαχούν κάτω από τα σκληρόδετα.
Η ματιά του Λευτέρη είναι από χαρτί. Το ντύσιμο αυτό είναι από τσιγαρόχαρτο, εκείνο που εύκολα στραπατσάρεται αλλά αντέχει. Οι ρυτίδες στο χαρτί αυτό τραβιούνται και τεντώνουν, όταν περιγράφουν τα χρόνια της δικτατορίας και του Κορυδαλλού. Τότε είναι, που μετά το εξώφυλλο, γυρνούν κάτασπρα φύλλα λευκασμένα από τις αναμνήσεις.
Τις ιδέες του ο Λευτέρης τις θωρεί σαν το χαρτί. Δεμένα φύλλα δερματόδετα παλιά, που τώρα λύθηκαν οι ράχες και σκόρπισαν στους ανέμους.
Το σώμα του τον φοβίζει, πως είναι αποκολλημένο χαρτί ταπετσαρίας, καθώς λέει, ότι ξεκολλούν οι σοβάδες.
Διαπίστωσα για άλλη μία φορά, πως το χαρτί της ταυτότητας έχει άλλο ειδικό βάρος όταν είναι γραμμένο με μελάνι που έχει ψυχή.
Και το πιο σπουδαίο: Υπάρχουν πολλές ακόμη άγραφες σελίδες που περιμένουν !