Η φωτογραφία αυτή έχει για μένα έναν συμβολισμό και μια τραυματική ανάμνηση. Είναι από μια γιορτή που έγινε στα γραφεία της νεολαίας Λαμπράκη στο Βόλο στο τέλος του 1965, τις μέρες των εορτών. Μετά από αυτήν σε μια βδομάδα έφυγα για την Αθήνα και άρχιζε ο Γολγοθάς της επόμενης 8ετίας στη ζωή μου.
Είκοσι έξι μήνες φαντάρος σε συνθήκες αδιάκοπου συναγερμού και στοχευμένου προσωπικού κυνηγητού Επτά μήνες παρανομία στην Αθήνα σε συνθήκες μοναξιάς, αγωνίας και ερωτημάτων. Στη σ...υνέχεια η σύλληψη. Δυο μήνες στην Ασφάλεια της Μπουμπουλίνας με τα γνωστά συμπαρομαρτούντα και σχεδόν πέντε χρόνια φυλακή. Αβέρωφ και Κορυδαλλός.
Δεν την εύχομαι αυτήν την τύχη σε κανέναν. Ας είναι η τελευταία αυτού του είδους περιπέτεια που θα ζήσει Έλληνας πολίτης. Το μόνο από τα συμπεράσματα αυτής της περιόδου, που στη θέση αυτή θέλω μόνο να αναφέρω, είναι πως τα αποθέματα της υπομονής και καρτερίας ενός ανθρώπου είναι μεγαλύτερα απ’ ό,τι σε πρώτη θεώρηση πιστεύει κάποιος. Πάντα υπάρχουν περιθώρια για ένα νέο ξεκίνημα της ζωής. Έστω με λιγότερο περιθώριο συνέχισής της