Ο συνήγορος του διαβόλου
Είμαστε μια χώρα που έχει πολλές στρεβλώσεις και παράξενη ιεραρχία αξιών. Τέτοια που εκ των πραγμάτων ν’ αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για την ανεμπόδιστη εξέλιξη και πρόοδό της. Ας δούμε μια-δυο πλευρές αυτών των προβλημάτων.
Αρχίζω με την εξής παρατήρηση. Αλίμονο σε αυτήν τη χώρα αν είσαι δημιουργικός και ξεδιπλώνεις τα ταλέντα σου σε κοινή θέα. Αλίμονο σου αν δείχνεις με την δικαιολογημένη περηφάνια τα επιτεύγματά σου. Αν είσαι προσηλωμένος με πείσμα και χρονική διάρκεια στους ευγενείς σου στόχους. Όχι! Αυτά εδωπέρα θεωρούνται ελαττώματα. Η πιθανότερη συνέπεια είναι το επίσημο κράτος και πολλοί συμπολίτες σου να σε αντιμετωπίζουν ως ύποπτο, ως απατεώνα, ίσως γρανάζι της διαπλοκής και γιατί όχι εκπρόσωπο ύποπτων σκοτεινών κύκλων. Η ζήλεια είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό, αλλά δεν μπορείς να εκτοξεύεις ανεξέλεγκτα χωρίς επιπτώσεις τέτοιες κατηγορίες χωρίς αυτές κιόλας να στοιχειοθετούνται πουθενά. Αντίθετα το κράτος σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να επιβραβεύει, έστω και μόνο ηθικά κάθε τέτοια περίπτωση.
Βεβαίως αυτά τα φαινόμενα της διαπλοκής και του χρηματισμού δυστυχώς υπάρχουν και μάλιστα είναι διαδεδομένα αρκούντως στη χώρα. Αν θέλουμε ν’ ανιχνεύσουμε τις αιτίες γέννησης τέτοιων φαινομένων το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουν σχέση με τον τρόπο που λειτουργεί το κράτος και η γραφειοκρατία του. Αυτά αποτελούν το σπόρο και το λίπασμα για την εμφάνιση κι ανάπτυξη τέτοιων φαινομένων. Ο δημόσιος λειτουργός απαιτεί για να πει το οποιοδήποτε ok να πάρει ένα άκοπο μερτικό από τα προσδοκόμενα κέρδη και για να το πετύχει καθυστερεί όσο τον παίρνει τις αποφάσεις
Συνεχίζω με την εξής δεύτερη παρατήρηση. Στη χώρα μας έχουν πέραση οι φωνασκούντες, οι γκρινιάρηδες, οι μέτριοι, οι πάσης φύσεως άεργοι, αλλά, αισθάνομαι έτοιμος να προχωρήσω χωρίς αναστολές και παρακάτω την άποψή μου. Το γεγονός ότι κάποιος είναι άνεργος κι ως τέτοιος παραμένει επί μακρό διάστημα χωρίς να μπορέσει να βρει μια εναλλακτική λύση, δε μπορεί να μην έχει σχέση με τα προσόντα του, με την ικανότητα και τη διάθεση για αναζήτηση μιας νέας απασχόλησης. Είναι ένα λογικό ερώτημα που τίθεται εκ των πραγμάτων, χωρίς να αγνοείται το γεγονός ότι σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις ικανών ανθρώπων που βρέθηκαν εκτός της παραγωγικής δραστηριότητας κι αναζητούν λύση του προβλήματος. Σε ενίσχυση του ισχυρισμού μου θυμίζω πώς την ίδια χρονική περίοδο δεκάδες χιλιάδες μετανάστες εργάζονται τίμια και εξασφαλίζουν το ψωμί της οικογένειάς τους.
Κάποιοι με υποκειμενικό τρόπο αξιολογούν τον εαυτό τους άξιο μόνο για διευθυντική θέση με την αντίστοιχη αμοιβή υπολογίζοντας με αυθαίρετα κριτήρια τα χρήματα που του χρειάζονται για τη διαβίωσή τους. Έχουμε καλοσυνηθίσει, ξεχνώντας, μέσα σε μια γενιά τους όρους και το επίπεδο ζωής των πατεράδων μας. Μόνο απαιτήσεις και δικαιώματα από ανθρώπους που ακόμα δε δοκίμασαν το κρασί της προσφοράς στην πατρίδα και το κοινωνικό σύνολο. Λίγη σεμνότητα δεν είναι πολυτέλεια. Είναι εξοπλισμός για ομαλή πορεία στη ζωή.
Εκείνο όμως που σοκάρει είναι η στάση του κράτους. Αυτό αντί να προωθεί την ενεργητικότητα των πολιτών τους, να τους ωθεί για ανάπτυξη προσωπική και κατά προέκταση της χώρας τους αμείβει την τεμπελιά με μια ακολουθία αντιπαραγωγικών κινήτρων. Στρώματα του πληθυσμού συνήθισαν να ζουν με επιδόματα που τους εξασφαλίζει το «φιλάνθρωπο κράτος»
Το κράτος έχει την υποχρέωση να εξασφαλίζει τα στοιχειώδη για τη διαβίωση των πολιτών του, αλλά τα στοιχειώδη, λαμβανομένου υπόψη της οικονομικής μόνιμης δυσπραγίας στη χώρα. Το κράτος δεν είναι φιλανθρωπικό σωματείο, ούτε το φιλόπτωχο ταμείο της εκκλησίας. Αυτά είναι χρήσιμα κι ας αναζητήσουν να βρουν τους πραγματικούς έχοντες ανάγκη. Δεν είναι θέμα του κράτους Στοιχειωδώς πρέπει να καταλάβουμε ότι τέτοιες συμπεριφορές παραλύουν την προσπάθεια πολιτών να γίνουν δραστήρια μέλη της κοινωνίας ή ακόμα χειρότερα αυτών που επέλεξαν να ζήσουν στο περιθώριο της κοινωνίας. Συγχρόνως γίνεται καταφύγιο εκκόλαψης απατεώνων.
Δεν επιτρέπεται σε ένα κράτος να δίνει κίνητρα στην τεμπελιά, ενώ ταυτοχρόνως αποτρέπει τη δημιουργικότητα. Ας το πάρουμε κάποια στιγμή χαμπάρι αν μας ενδιαφέρει η πορεία αυτού του τόπου