Π ι σ τ ε ύ ω . . θ έ λ ω . . θ α . . μ π ο ρ ώ .. ό μ ω ς
Τι ωραία που θα ήταν να έχω στέρεες και καθαρές απαντήσεις σ’ αυτά τα ρήματα!
Έχω ανεπανόρθωτα τραυματίσει την πίστη μου σε κύριους τομείς της ανθρώπινης σκέψης και δραστηριότητας. Πίστη σε Θεό, ιδεολογία, κόμματα και την απρόσωπη μάζα. Τελευταία και στο αισθητήριο του «σοφού λαού». Έτσι παραμένω ασκεπής, απροστάτευτος και χωρίς ελπίδα για άλλη ζωή και ανταμοιβή των όποιων πράξεων.
Να ήξερα, τουλάχιστον τί θέλω. Αυτό θα ήταν μια λύση, γιατί θα προσανατόλιζα ό,τι έχει απομείνει από δυνατότητες στην επίτευξη αυτών των στόχων. Δυστυχώς εδώ κυριαρχεί πλήρης αβεβαιότητα. Ταλαντεύομαι ανάμεσα σε πολλά που δεν πρόλαβα να κάνω και σε άλλα που η φαντασία μου- δόξα τω θεώ παραμένει πλούσια- με παρακινεί να κάνω
Το τραγικό ερώτημα είναι: Υπάρχει η δυνατότητα, υποκειμενική κι αντικειμενική ; Τι μπορώ πλέον να κάνω ; Θα ήθελα ταξίδια σε μέρη που δεν τα έχω επισκεφθεί, να δω ανθρώπους, να γνωρίσω θεσμούς και θαυμάσω δημιουργήματά τους, να μπω σε μουσεία με άνεση χρόνου και να προσπαθήσω να επικοινωνήσω νοερά με τους δημιουργούς των έργων τους. Όμως δεν έχω πλέον την ευχέρεια της αρχικής κίνησης. Ηλικιακές αλλοιώσεις μου μείωσαν την αρχική ικανότητα περπατήματος και τα ταξίδια έχουν αυτή τη δυνατότητα σαν πρώτη προϋπόθεση. Δεν υπεισέρχομαι στη διάσταση για τις οικονομικές δυσκολίες που η βάσκανος μοίρα φιλοδώρησε την άμοιρη χώρα μας με την ευγενή αρωγή πολιτικών πάσης ιδεολογίας και χρώματος.
Τι άλλο θέλω ; Χρόνο ζωής - χωρίς ιδιαίτερους πόνους - και αξιοπρεπή έξοδο.
Χρόνο για να συγκεντρώσω και να φορμάρω επι τα βελτίω απόπειρες δημιουργιών μου τα τελευταία χρόνια της ζωής μου στον τομέα της γραφής. Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις για το επίπεδό τους, μα και δε μηδενίζω την προσπάθειά μου. Να το ξέρετε αφιέρωσα μεγάλο μέρος της ζωής μου σ’ αυτά τα τελευταία δέκα χρόνια στο αντικείμενο αυτό. Φιλοδοξώ με τον ίδιο ζήλο και τον ίδιο πυρετώδη ρυθμό να συνεχίσω σε αυτήν την κατεύθυνση. Γνωρίζω ότι όλα πρέπει να τα δει και να τα χτενίσει ένας φιλόλογος, ένας με εμπειρία εκδόσεων- που εγώ δεν έχω- και τρέφω την ελπίδα πως κάποιος θα προσφερθεί να το κάνει στο μέλλον
Μη λησμονήσω να αναφέρω δυο ερευνητικές δουλειές στις οποίες αφιέρωσα χιλιάδες εργατοώρες το ίδιο διάστημα. Πρώτα η εργασία μου για την ιστορία των φροντιστηρίων στην Ελλάδα από ιδρύσεως μέχρι το τέλος του εικοστού αιώνα. Πάτησα απάτητα μονοπάτια κι έφερα στο φως ξεχασμένες εικόνες και πρόσωπα. Γνωρίζω ότι το θέμα δεν εξαντλήθηκε, αλλά χαίρομαι που βλέπω ανθρώπους που συνεχίζουν αυτήν την αποστολή. Ένας από αυτούς είναι ο Βορειοελλαδίτης διαδικτυακός φίλος Γιώργος Κωνσταντάρας.
Ύστερα θέλω να αναφερθώ σε μια ερευνητική δουλειά που βρίσκεται σε εξέλιξη κι ελπίζω μετά τη συγκέντρωση των στοιχείων να βοηθήσει άλλους ερευνητές να βγάλουν τα συμπεράσματά τους πάνω στο θέμα, κάτι που σιγά- σιγά επιχειρώ κι εγώ. Το θέμα έχει σχέση με την ιστορία των σχολείων στην Ελλάδα και σε όλους τους τόπους, που διαχρονικά έζησαν και μεγαλούργησαν Έλληνες, οι δάσκαλοι κι η προσφορά τους, η σημαντική συμβολή του ευλογημένου κύματος των ευεργετών, ιδιαίτερα τα χρόνια που ακόμα δεν υπάρχει Ελληνικό κράτος ή όταν δεν έχει τα μέσα και την οργάνωση να τα στηρίξει. Ένα ιδιαίτερο κομμάτι αυτής της εργασίας, που σχεδόν ολοκληρώθηκε είναι η μελέτη για την τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση. Δημοσίευσα κάποια από τα συμπεράσματα και γι αυτούς που δεν τα πρόλαβαν θα κάνω μια επανάληψη.
Εύχομαι στον εαυτό μου να έχω αξιοπρεπή έξοδο, γιατί γύρω μου συναντώ ή ενημερώνομαι για δράματικές καταστάσεις, που ζουν άτομα στην τελευταία φάση της ζωής τους. Ελπίζω να μη μου τύχουν.
Θέλω ευτυχία και πρόοδο στους δικούς μου ανθρώπους και φίλους. Θα ήθελα αυτό να το γενικεύσω σε όλους τους ανθρώπους, μα δεν τρέφω αυταπάτες. Η πάσης φύσεως κακία ζει και βασιλεύει δυστυχώς και δεν αφήνει περιθώρια τέτοιας αισιοδοξίας