1958: Σχολή Οικοκυρικής στο Αρσάκειο

Σάππες Ροδόπης

Την εποχή εκείνη η πολιτεία μέσω της Κοινωνικής Πρόνοιας, οργάνωνε σε μικρές πόλεις και χωριά σχολές που τις έλεγαν: "Σχολές Οικοκυρικής". Σ' αυτές γυναίκες που ήξεραν τα θέματα αυτά τα μάθαιναν στις γυναίκες και τα κορίτσια. Η φοίτηση ήταν προαιρετική, όμως οι εγγραφές πολλές γιατί τους δινόταν η ευκαιρία να μάθουν δωρεάν πολλές χρήσιμες δουλειές, όπως: το ράψιμο, το κέντημα αλλά και τη μαγειρική και την καλλιέργεια φυτών, όπως τα λαχανικά και τα λουλούδια. Στη φωτογραφία βλέπουμε μια ομάδα γυναικών και κοριτσιών να ράβουν, ενώ υπάρχει και μια ραπτομηχανή, πάντα "ΣΙΓΓΕΡ"! Από τα πρόσωπα που αναγνωρίστηκαν είναι: (κάτω αριστερά): Αγγέλα και Βάσω Αυτζάκη. (Κάτω δεξιά): Ντίνα Πετμεζά, Αθανασία Γεωργαντά.  

1963: Στο Αρσάκειο. Αν γυρίσουμε πίσω περίπου 50 χρόνια, μισό αιώνα δηλαδή θα γνωρίσουμε και τον αργαλειό! Οι παλιότεροι και ειδικά τα νέα κορίτσια, μάθαιναν από τις γιαγιάδες τους να χρησιμοποιούν τον αργαλειό, γιατί με αυτόν έκαναν όλα τα προικιά τους, ακόμη και ρούχα. Δεν λογίζονταν σπίτι νοικοκύρη, αν δεν υπήρχε ένας αργαλειός!  Στη φωτογραφία οι αδερφές Βάσω και Αγγέλα καθώς υφαίνουν στο δικό τους αργαλειό.