Τώρα που η κατάσταση στη χώρα μας έφτασε σε οριακό σημείο και άρχισαν να χτυπούν τα τύμπανα της διαίρεσης του λαού, της ανεύρεσης δικαιολογιών και ανακάλυψης ή εφεύρεσης των ενόχων ωρίμασε η ώρα να θυμίσω συνοπτικά κάποιες από τις βασικές μου θέσεις, που εγκαίρως είχα και δημοσιοποίησα.
1) Κύριος ένοχος που η χώρα έφτασε στο χείλος του γκρεμού είναι η ενδοτικότητα των κυβερνώντων τις τελευταίες δεκαετίες τη χώρα μας στις αναντίστοιχες με τις πρα...γματικές δυνατότητες της, απαιτήσεις των ισχυρών συντεχνιών σε οικονομικά και θεσμικά αιτήματα που αδιακόπως πρόβαλλαν. Το τραγικό είναι ότι κατά το μεγαλύτερο μέρος τελικώς αυτά ικανοποιούνταν με όλες τις συνέπειες.
2) Με τη συνεχή θωράκιση των δημοσίων υπαλλήλων με δικαιώματα και μπόνους έγιναν άπατη οικονομική πληγή και συν το χρόνο μετετράπησαν στον κύριο ανασταλτικό παράγοντα σε κάθε απόπειρα προσαρμογής της χώρας στα νέα δεδομένα. Η αποτελεσματική αντίστασή τους σε οποιασδήποτε αλλαγή μεγέθυνε τα προβλήματα και κακοφόρμισε το κακό. Η έλλειψη ελέγχου, η άρνηση της όποιας αξιολόγησης τους αποθράσυνε τόσο που θεώρησαν το κράτος σαν ατομική τους περιουσία και άρχισαν να το ξεζουμίζουν νιώθοντας ότι σίγουρα δε θα τολμήσει κάποιος να τους τιμωρήσει
3) Οι ισχυρές συντεχνίες ρύθμιζαν τα πάντα. Στοιχειώδεις αλλαγές που σε άλλες χώρες θεωρούνται αυτονόητες, εδώ συναντούσαν σκληρές αντιστάσεις. Τα ωράρια των καταστημάτων, η απελευθέρωση των επαγγελμάτων, οι φόροι υπέρ τρίτων ενώ συναντούσαν τη λεκτική συμφωνία πολλών όταν έφτανε η ώρα να εφαρμοστούν συναντούσαν λυσσαλέες αντιστάσεις
4) Οποιαδήποτε ξένη επένδυση για να γίνει έπρεπε να περάσει από σαράντα κύματα, μερικά εκ των οποίων ήταν ο παράνομος χρηματισμός αυτών που θα έδιναν τις άδειες και η γενική γραφειοκρατική καθυστέρηση τέτοια που πολλές φορές αποθάρρυναν τον επενδυτή που ανέστειλε την αρχική του πρόθεση.
5) Η χωρίς σκέψη για της συνέπειες επέκταση του κρατικού τομέα με την συνεχή ίδρυση οργανισμών, φορέων, πανεπιστημίων και νοσοκομείων όχι για να καλύψουν κάποιες ελλείψεις, αλλά να τακτοποιήσουν ψηφοθηρικά δικούς τους ανθρώπους επιβάρυναν υπερβολικά τον κρατικό προϋπολογισμό και συνέβαλαν στην επικίνδυνη αύξηση των ελλειμμάτων.
Κάποια στιγμή το σύστημα φράκαρε και η συνέχιση του δανεισμού έγινε ασύμφορη με τα ζητούμενα επιτόκια δανεισμού. Άνοιξε η ανάγκη να αποταθούμε στους εταίρους. Το μνημόνιο ήταν η μόνη διέξοδος. Καμιά πολιτική δύναμη δεν πίστεψε σ’ αυτό ακόμα κι εκείνη που αρχικά το υπέγραψε. Άρχισαν οι καθυστερήσεις, τα «ισοδύναμα», η έλλειψη αποφασιστικότητας κι ο φόβος της ευθύνης. Αναβολές καθυστερήσεις, αθετήσεις υποσχέσεων ήταν το αίτιο που το μνημόνιο ποτέ δεν εφαρμόστηκε στην πραγματικότητα, πέρα από τις «εύκολες οριζόντιες περικοπές» που έτσι αποσπασματικά που εφαρμόστηκαν είχαν τις σοβαρές υφεσιακές επιπτώσεις που ο φόβος και η αντίσταση των περισσοτέρων τις έκαναν περισσότερο σημαντικές.
Θα υπάρχει συνέχεια
1) Κύριος ένοχος που η χώρα έφτασε στο χείλος του γκρεμού είναι η ενδοτικότητα των κυβερνώντων τις τελευταίες δεκαετίες τη χώρα μας στις αναντίστοιχες με τις πρα...γματικές δυνατότητες της, απαιτήσεις των ισχυρών συντεχνιών σε οικονομικά και θεσμικά αιτήματα που αδιακόπως πρόβαλλαν. Το τραγικό είναι ότι κατά το μεγαλύτερο μέρος τελικώς αυτά ικανοποιούνταν με όλες τις συνέπειες.
2) Με τη συνεχή θωράκιση των δημοσίων υπαλλήλων με δικαιώματα και μπόνους έγιναν άπατη οικονομική πληγή και συν το χρόνο μετετράπησαν στον κύριο ανασταλτικό παράγοντα σε κάθε απόπειρα προσαρμογής της χώρας στα νέα δεδομένα. Η αποτελεσματική αντίστασή τους σε οποιασδήποτε αλλαγή μεγέθυνε τα προβλήματα και κακοφόρμισε το κακό. Η έλλειψη ελέγχου, η άρνηση της όποιας αξιολόγησης τους αποθράσυνε τόσο που θεώρησαν το κράτος σαν ατομική τους περιουσία και άρχισαν να το ξεζουμίζουν νιώθοντας ότι σίγουρα δε θα τολμήσει κάποιος να τους τιμωρήσει
3) Οι ισχυρές συντεχνίες ρύθμιζαν τα πάντα. Στοιχειώδεις αλλαγές που σε άλλες χώρες θεωρούνται αυτονόητες, εδώ συναντούσαν σκληρές αντιστάσεις. Τα ωράρια των καταστημάτων, η απελευθέρωση των επαγγελμάτων, οι φόροι υπέρ τρίτων ενώ συναντούσαν τη λεκτική συμφωνία πολλών όταν έφτανε η ώρα να εφαρμοστούν συναντούσαν λυσσαλέες αντιστάσεις
4) Οποιαδήποτε ξένη επένδυση για να γίνει έπρεπε να περάσει από σαράντα κύματα, μερικά εκ των οποίων ήταν ο παράνομος χρηματισμός αυτών που θα έδιναν τις άδειες και η γενική γραφειοκρατική καθυστέρηση τέτοια που πολλές φορές αποθάρρυναν τον επενδυτή που ανέστειλε την αρχική του πρόθεση.
5) Η χωρίς σκέψη για της συνέπειες επέκταση του κρατικού τομέα με την συνεχή ίδρυση οργανισμών, φορέων, πανεπιστημίων και νοσοκομείων όχι για να καλύψουν κάποιες ελλείψεις, αλλά να τακτοποιήσουν ψηφοθηρικά δικούς τους ανθρώπους επιβάρυναν υπερβολικά τον κρατικό προϋπολογισμό και συνέβαλαν στην επικίνδυνη αύξηση των ελλειμμάτων.
Κάποια στιγμή το σύστημα φράκαρε και η συνέχιση του δανεισμού έγινε ασύμφορη με τα ζητούμενα επιτόκια δανεισμού. Άνοιξε η ανάγκη να αποταθούμε στους εταίρους. Το μνημόνιο ήταν η μόνη διέξοδος. Καμιά πολιτική δύναμη δεν πίστεψε σ’ αυτό ακόμα κι εκείνη που αρχικά το υπέγραψε. Άρχισαν οι καθυστερήσεις, τα «ισοδύναμα», η έλλειψη αποφασιστικότητας κι ο φόβος της ευθύνης. Αναβολές καθυστερήσεις, αθετήσεις υποσχέσεων ήταν το αίτιο που το μνημόνιο ποτέ δεν εφαρμόστηκε στην πραγματικότητα, πέρα από τις «εύκολες οριζόντιες περικοπές» που έτσι αποσπασματικά που εφαρμόστηκαν είχαν τις σοβαρές υφεσιακές επιπτώσεις που ο φόβος και η αντίσταση των περισσοτέρων τις έκαναν περισσότερο σημαντικές.
Θα υπάρχει συνέχεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου