Σε κάποια φάση γίναμε φίλοι. Ο γιος του διευθυντού του δημοτικού σχολείου κι εγώ. Ήμασταν συμμαθητές στο σχολείο. Στην αρχή το παιδί το θεωρήσαμε σαν κλειστό και φοβισμένο, γιατί πολύ λίγο συμμετείχε στα παιχνίδια που απαιτούσαν δύναμη, διεκδίκηση και σωματικό κόπο. Η ερμηνεία που δώσαμε στην αρχή ήταν πως τηρεί τις εντολές του αυστηρού πατέρα του. Αυτός, ως γιος του δασκάλου, έπρεπε να είναι το υπόδειγμα μέσα στο σχολείο, δίνοντας και το μέτρο σύγκρισης για το τι είναι σωστό και τι όχι.
Αντίθετα επειδή ήταν έξυπνο και διαβαστερό παιδί συμμετείχε σε πνευματικά παιχνίδια με ξεχωριστή απόδοση, είχε ευρύτερες γνώσεις από μας, ήταν καταδεκτικός και σεβόταν τους συμμαθητές του και πάντα ήταν διαθέσιμος να προσφέρει βοήθεια σε κάτι που περνούσε απ’ τα χέρια του. Ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκε το γεγονός της θέσης του πατέρα του. Το αντίθετο θα τολμούσα να πω. Εκ των υστέρων, αναλογιζόμενος τα γεγονότα θα μπορούσα να σημειώσω ότι τον χαρακτήριζε μια μελαγχολία, μια εσωστρέφεια, αλλά τότε δεν ήμασταν σε θέση ή στην κατάλληλη ηλικία να ερμηνεύσουμε ή να ασχοληθούμε με τέτοιας φύσεως ζητήματα.
Η παρέα μου με τον Τάκη- αυτό ήταν το όνομά του-είχε τη συγκατάθεση και ίσως την ενθάρρυνση της οικογένειας του. Ήμουν καλοδεχούμενος στο σπίτι τους, κυρίως από την ήρεμη μάνα του. Αυτό ήταν πολύ μεγαλύτερο από το δικό μας, δυο τρεις δρόμους πιο πέρα, με μεγάλη αυλή χτισμένο αργότερα σε οικόπεδα που σε έκταση ήταν πολλαπλάσια από τα πρώτα κουτιά που έτυχαν να είναι τα δικά μας σπίτια. Ακόμα για λόγους περιουσιακούς - η γυναίκα του ήταν από ένα χωριό της Θεσσαλίας με μεγάλη κτηματική περιουσία -είχαν αρκετή οικονομική άνεση. Μέσα στο σπίτι υπήρχαν πάντα νόστιμες λιχουδιές. Όταν πήγαινα να κάνω παρέα με τον Τάκη, η μάνα του έβγαζε πάντα ένα πιάτο με ξηρούς καρπούς και σταφίδες. Είχε καταλάβει, ως ευαίσθητη μάνα, πόσο μεγάλη είναι η επιθυμία μου γι’ αυτό.
Στην αρχή δεν είχα καταλάβει τίποτα. Σιγά – σιγά συνειδητοποίησα πόσο λίγο λάβαινε μέρος στα παιγνίδια μας, πόσο είχε στραμένη πάνω του την προσοχή της οικογένεια και έγνοια γι’ αυτόν ήταν συνεχής. Αυτή απαρτιζόταν από το Διευθυντή, τη γυναίκα του και μια κόρη, μεγαλύτερη από εμάς. Καθώς περνούσαν οι μέρες ο Τάκης έβγαινε λιγότερο από το σπίτι, οι συναντήσεις μας γίνονταν πια μέσα στο σπίτι. Τότε και μόνο τότε μου μπήκαν ψύλλοι στ’ αυτιά. Στα νέα παιδιά αργεί να μπει η κακή σκέψη.
Διακριτικά ρώτησα τη μάνα του. Αμέσως φάνηκαν τα δάκρυα στα μάτια της και με σπασμένη φωνή μου είπε.
- Ο Τάκης, Λευτέρη, είναι πολύ άρρωστος. Προσευχόμαστε στο θεό να μην τον χάσουμε. Μην σου ξεφύγει σε παρακαλώ τίποτα. Συνέχισε, αγόρι μου, να του κάνεις παρέα σαν να μη ξέρεις τίποτα.
Αυτό ήταν μια κουβέντα. Διέθετα αυτή την ικανότητα; Η συμπεριφορά μου επηρεάστηκε σημαντικά παρά την ειλικρινή προσπάθεια μου να μην το δείξω. Βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση. Τα δυσάρεστα γεγονότα μας πρόλαβαν. Η κατάσταση του χειροτέρευσε ραγδαία. Ο Τάκης έπαψε να έρχεται στο σχολείο Τότε έπαιζα το ρόλο του αναγνώστη. Από την πλούσια βιβλιοθήκη του πατέρα του διάλεγα ένα βιβλίο και το διάβαζα λίγο- λίγο. Εκεί σ’ αυτό το σπίτι πρωτόπιασα στα χέρια μου βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα.
Ο Τάκης έφυγε σύντομα από τη ζωή πριν καν προλάβει να τελειώσει το δημοτικό σχολείο. Και εγώ εκείνη τη στιγμή ήμουν δίπλα του. Χωρίς φωνές, χωρίς πόνους η αναπνοή του σταμάτησε Ήταν η πρώτη φορά που συνάντησα τόσο κοντά το θάνατο στη ζωή μου σε πρόσωπο που τελικά άξιζε της αγάπης μου. Μετά έμαθα ότι η αρρώστια του ήταν μια μορφή λευχαιμίας.
Η οικογένεια πένθησε τον Τάκη, το μοναδικό αγόρι τους, μέχρι που τους πρόφτασε κι αυτούς ο θάνατος. Το κορίτσι γηροκόμησε τους γονείς κι από ότι έμαθα αργότερα έμεινε μόνη μέχρι το τέλος και της δικής της ζωής. Ο θάνατος του γιου σφράγισε με τον πιο τραγικό τρόπο όλη την οικογένεια.
Απρίλιος 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου