ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΑΡΡΕΝΑΓΩΓΕΙΟΥ ΡΑΙΔΕΣΤΟΥ ΤΟ 1905
Εάν κάποιος επισκεφθεί τη σημερινή πόλη, Ντεκίρ Ντάγ λέγεται σήμερα, με το εμπορικό της λιμάνι και τα ακόμη διατηρούμενα ξύλινα σπίτια στις παλαιές ελληνικές συνοικίες, θα κατανοήσει αυτό που επαναλάμβαναν οι παλαιότεροι αλλά και οι νεώτεροι μελετητές, ότι δηλαδή η πόλη χάρη στη γειτνίαση της με την Κωνσταντινούπολη, καθώς και χάρη στο πλήθος των παραγωγικών της πηγών ,εντασσόταν μεταξύ των προνομιούχων πόλεων της Θράκης. Μεγάλη ήταν η εμπορική της κίνηση. Η Ραιδεστός ακολούθησε βέβαια τη θλιβερή μοίρα και των άλλων πόλεων και χωριών της Θράκης και άφησε πίσω της μόνο δείγματα από την πλούσια πολιτιστική της παράδοση και από την αρχοντιά των ανθρώπων της ( ΠΗΓΗ: ΠΕΡΙ ΘΡΑΚΗΣ 1ος τόμος – εκδόσεις ΠΑΚΕΘΡΑ )
Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται και από το βιβλίο του κ. Δημήτρη Α. Μαυρίδη «ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΣΤΗ ΡΑΙΔΕΣΤΟ» ο οποίος μας ξεναγεί στο παρελθόν μέσα από το σήμερα.
« Η Ραιδεστός η παραθαλάσσια πόλη, η κτισμένη στους λόφους, όπως η Επτάλοφος , η πόλη με τα ξύλινα σπίτια, την παραλία της, τη θάλασσα που φαινόταν από παντού, το εμπορικό της λιμάνι, τα στενά δρομάκια με τα καλντερίμια, την πολυεθνική και ετερόκλητη πληθυσμιακή της σύνθεση, τους δυτικόστροφους Ρωμηούς και Αρμένιους αστούς, τους λεβαντίνους, τους Εβραίους, τους Αρβανίτες, τους Πέρσες και τους γνήσιους μουσουλμάνους ανατολίτες όλα σε μικρογραφία της μυθικής Κωνσταντινούπολης. Σήμερα, χάθηκε πιά από εδώ ο πολυπολιτισμικός χαρακτήρας της Θράκης, που σε κάποιο βαθμό διατηρείται στην Ελληνική Δυτική Θράκη Ο Πολυπολιτισμικός της χαρακτήρας έχει αντικατασταθεί με το διαφορετικής μορφής πολυμορφία των επήλυδων από την Ανατολή.
Πηγη: ΜΝΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘ ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ
Σήμερα ονομάζεται Τεκίρ Ντάγ, και είναι εμπορικό λιμάνι της Προποντίδας.
Σήμερα ,εδώ στη Ραιδεστό δεν υπάρχουν ίχνη από τους Σάμιους που αποίκησαν και έφτιαξαν αυτό το λιμάνι τον 6ο π.Χ αιώνα, ούτε υπάρχουν πια ίχνη από τους Αθηναίους άποικους που εγκαταστάθηκαν μετά στη Βισάνθη όπως λεγόταν η πολιτεία τότε. Μόνο , πόυ και πού ξεθάβονται χάλκινα νομίσματα με την Αθηνά ή τον Απόλλωνα και την επιγραφή ΒΙΣΑΝΘΗΝΩΝ. Ούτε υπάρχει τίποτε από τα βυζαντινά μέγαρα και τις εκκλησίες που κτίστηκαν κατά τη μακραίωνη περίοδο της χριστιανικής αυτοξρατορίας.
Δεν υπάρχουν οι ιεροί ναοί, τα ιερά θαυματουργά αγιάσματα, η ιερή τοποθεσία όπου – όπως γράφει ένα λησμονημένο συναξάρι – εν τω τόπω επισήμω και προεγνωσμένω υπό του Θεού, εν τω τόπω ηγιασμένω, εν τόπω καλλίστω εν Ρησιστώ, προς βοήθειαν των καταπονουμένων και πλεόντων, εύδιον λιμένα και ασθενών το ιατρείον – λειτουργούσε η Αγία Σεβαστιανή , ή στη γειτονική Ηράκλεια μαρτυρήσασα κατά τους χρόνους του χριστιανομάχου αυτοκράτορα Δομιτιανού. Δεν υπάρχουν ίχνη από τη μονή της Θεοτόκου της Δάφνης που βρισκόταν =εν τόπω σεμνώ πλήσίον της πόλεως – ούτε από τη μονή του Αγίου Νικολάου του Φάλκωνος, ούτε από αυτή του Τιμίου Προδρόμου.
Όλα αυτά έχουν εξαφανισθεί και ότι σώθηκε είναι λίγα μάρμαρα στο τοπικό μουσείο. Τα υπόλοιπα καταπλακώθηκαν πρόσφατα από τα μοντέρνα κτίσματα, όπως γίνεται σε όλη την Τουρκία.
Υπάρχουν όμως τα κτίσματα των Οθομανών που κατάκτησαν την πόλη το 1357, κυρίως το Ρουστέμ Πασά τζαμί με ¨κιουλιγιέ» δηλαδή θρησκευτικά και κοινωφελή κτίσματα όλα έργο του περίφημου Σινάν και όλα αυτά κτισμένα στο χώρο της βυζαντινής εκκλησίας του Χριστού και του πάλαι πτωχοτροφείου του Πανοικτίρμονος, το οποίο είχε ιδρύσει το 1077 ο Μιχαήλ Ατταλιάτης, ενώ προς τους λόφους σώζονται και χρησιμοποιούνται τα παλιά σχολεία, ως σχολεία, «Θεοδωρίδεια» και Γεωργιάδειο» νεοκλασικά πέτρινα κτίρια που στις εισόδους τους τις παλιές επιγραφές στα Ελληνικά τις έχουν σβήσει με κτυπήματα με καλέμι ή με επιχρίσματα.
Εάν κάποιος επισκεφθεί τη σημερινή πόλη, Ντεκίρ Ντάγ λέγεται σήμερα, με το εμπορικό της λιμάνι και τα ακόμη διατηρούμενα ξύλινα σπίτια στις παλαιές ελληνικές συνοικίες, θα κατανοήσει αυτό που επαναλάμβαναν οι παλαιότεροι αλλά και οι νεώτεροι μελετητές, ότι δηλαδή η πόλη χάρη στη γειτνίαση της με την Κωνσταντινούπολη, καθώς και χάρη στο πλήθος των παραγωγικών της πηγών ,εντασσόταν μεταξύ των προνομιούχων πόλεων της Θράκης. Μεγάλη ήταν η εμπορική της κίνηση. Η Ραιδεστός ακολούθησε βέβαια τη θλιβερή μοίρα και των άλλων πόλεων και χωριών της Θράκης και άφησε πίσω της μόνο δείγματα από την πλούσια πολιτιστική της παράδοση και από την αρχοντιά των ανθρώπων της ( ΠΗΓΗ: ΠΕΡΙ ΘΡΑΚΗΣ 1ος τόμος – εκδόσεις ΠΑΚΕΘΡΑ )
Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται και από το βιβλίο του κ. Δημήτρη Α. Μαυρίδη «ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΣΤΗ ΡΑΙΔΕΣΤΟ» ο οποίος μας ξεναγεί στο παρελθόν μέσα από το σήμερα.
« Η Ραιδεστός η παραθαλάσσια πόλη, η κτισμένη στους λόφους, όπως η Επτάλοφος , η πόλη με τα ξύλινα σπίτια, την παραλία της, τη θάλασσα που φαινόταν από παντού, το εμπορικό της λιμάνι, τα στενά δρομάκια με τα καλντερίμια, την πολυεθνική και ετερόκλητη πληθυσμιακή της σύνθεση, τους δυτικόστροφους Ρωμηούς και Αρμένιους αστούς, τους λεβαντίνους, τους Εβραίους, τους Αρβανίτες, τους Πέρσες και τους γνήσιους μουσουλμάνους ανατολίτες όλα σε μικρογραφία της μυθικής Κωνσταντινούπολης. Σήμερα, χάθηκε πιά από εδώ ο πολυπολιτισμικός χαρακτήρας της Θράκης, που σε κάποιο βαθμό διατηρείται στην Ελληνική Δυτική Θράκη Ο Πολυπολιτισμικός της χαρακτήρας έχει αντικατασταθεί με το διαφορετικής μορφής πολυμορφία των επήλυδων από την Ανατολή.
Πηγη: ΜΝΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘ ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ
Σήμερα ονομάζεται Τεκίρ Ντάγ, και είναι εμπορικό λιμάνι της Προποντίδας.
Σήμερα ,εδώ στη Ραιδεστό δεν υπάρχουν ίχνη από τους Σάμιους που αποίκησαν και έφτιαξαν αυτό το λιμάνι τον 6ο π.Χ αιώνα, ούτε υπάρχουν πια ίχνη από τους Αθηναίους άποικους που εγκαταστάθηκαν μετά στη Βισάνθη όπως λεγόταν η πολιτεία τότε. Μόνο , πόυ και πού ξεθάβονται χάλκινα νομίσματα με την Αθηνά ή τον Απόλλωνα και την επιγραφή ΒΙΣΑΝΘΗΝΩΝ. Ούτε υπάρχει τίποτε από τα βυζαντινά μέγαρα και τις εκκλησίες που κτίστηκαν κατά τη μακραίωνη περίοδο της χριστιανικής αυτοξρατορίας.
Δεν υπάρχουν οι ιεροί ναοί, τα ιερά θαυματουργά αγιάσματα, η ιερή τοποθεσία όπου – όπως γράφει ένα λησμονημένο συναξάρι – εν τω τόπω επισήμω και προεγνωσμένω υπό του Θεού, εν τω τόπω ηγιασμένω, εν τόπω καλλίστω εν Ρησιστώ, προς βοήθειαν των καταπονουμένων και πλεόντων, εύδιον λιμένα και ασθενών το ιατρείον – λειτουργούσε η Αγία Σεβαστιανή , ή στη γειτονική Ηράκλεια μαρτυρήσασα κατά τους χρόνους του χριστιανομάχου αυτοκράτορα Δομιτιανού. Δεν υπάρχουν ίχνη από τη μονή της Θεοτόκου της Δάφνης που βρισκόταν =εν τόπω σεμνώ πλήσίον της πόλεως – ούτε από τη μονή του Αγίου Νικολάου του Φάλκωνος, ούτε από αυτή του Τιμίου Προδρόμου.
Όλα αυτά έχουν εξαφανισθεί και ότι σώθηκε είναι λίγα μάρμαρα στο τοπικό μουσείο. Τα υπόλοιπα καταπλακώθηκαν πρόσφατα από τα μοντέρνα κτίσματα, όπως γίνεται σε όλη την Τουρκία.
Υπάρχουν όμως τα κτίσματα των Οθομανών που κατάκτησαν την πόλη το 1357, κυρίως το Ρουστέμ Πασά τζαμί με ¨κιουλιγιέ» δηλαδή θρησκευτικά και κοινωφελή κτίσματα όλα έργο του περίφημου Σινάν και όλα αυτά κτισμένα στο χώρο της βυζαντινής εκκλησίας του Χριστού και του πάλαι πτωχοτροφείου του Πανοικτίρμονος, το οποίο είχε ιδρύσει το 1077 ο Μιχαήλ Ατταλιάτης, ενώ προς τους λόφους σώζονται και χρησιμοποιούνται τα παλιά σχολεία, ως σχολεία, «Θεοδωρίδεια» και Γεωργιάδειο» νεοκλασικά πέτρινα κτίρια που στις εισόδους τους τις παλιές επιγραφές στα Ελληνικά τις έχουν σβήσει με κτυπήματα με καλέμι ή με επιχρίσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου