Ανάμνηση

Μια από τις πολλές φορές που πήγαινα παλαιότερα σε παλαιοπωλεία σε ένα σκονισμένο ράφι είδα ένα γνωστό όνομα και μου κίνησε αμέσως την προσοχή γιατί μου έφερε στο μυαλό παιδικές μνήμες και το αγόρασα μόνο γι αυτό. Ήταν μια ολιγοσέλιδη μικρού σχήματος και πρόχειρη ποιητική συλλογή. Κάπου πρέπει να  είναι χωμένη σε κανένα ντουλάπι ή πατάρι του σπιτιού. Μια απόπειρα που έκανα να τη βρω απέβη, προς το παρόν, άκαρπη. Το επώνυμό του Βρακίδης, το βαπτιστικό δεν το θυμάμαι. Μπορούμε να το βρούμε από το όμορφο και χρήσιμο βιβλίο του παλαιού και σεβαστού δασκάλου Δημήτρη Κωνσταντάρα- Σταθαρά για τους πρώτους εποίκους του συνοικισμού. Ήταν ένας γείτονας μας από την πρώτη γενιά προσφύγων, που δεν είχαν την «τύχη» να προλάβουν τα τετράγωνα και το σπίτι του ήταν ένα δρόμο πιο μακριά σε μεγαλύτερο οικόπεδο. Γωνία Φρειδερίκης (Ειρήνης) και Κωνσταντινουπόλεως. Γύρω γνωστά μαγαζιά και σπίτια. Απέναντι το τσαγκάρικο του Σάββα και διαγώνια το μπακάλικο του Βουτσά

Δεν θυμάμαι γιατί, αλλά μας άρεσε να παίζουμε σε αυτή τη διασταύρωση συχνά μπάλα. Συνεχώς διαμαρτυρόταν, γκρίνια και παράπονα. Κυρίως ότι με τις φωνές μας δεν τον αφήναμε να κοιμηθεί και ότι με την μπάλα θα του σπάσουμε τα τζάμια. Εμείς μικροί δε χαμπαρίζαμε τίποτα. Κάποια στιγμή με μια στραβοκλωτσιά η μπάλα έπεσε στην κλειστή αυλή του. Ήταν από τις λαστιχένιες της εποχής και μεσαίου μεγέθους. Όταν ο ιδιοκτήτης την πήρε στα χέρια του, με χαμόγελο ευχαρίστησης είπε

«Αποχαιρετήστε την!» 

Με το κοφτερό μαχαίρι  της άνοιξε μια τρύπα και μας την πέταξε πίσω. Είχε κι αυτός τα δίκια του, μα για μας ήταν έγκλημα καθοσιώσεως. Την άλλη μέρα ένας της παρέας με μια πέτρα έσπασε το τζάμι του παραθυριού, παίρνοντας «εκδίκηση» για όλους. Βεβαίως τα προβλήματα δε λύνονται έτσι, αλλά είμασταν παιδιά και  το αίμα μας έβραζε. Κι αυτός θα μπορούσε να αντιδράσει καλύτερα. Αμαρτίες εξομολογημένες είναι αμαρτίες συγχωρεμένες

Τελικώς αναφέρω ότι στα Θυρανοίξια του νέου ναού της Ευαγγελιστρίας ο κ. Βρακίδης διάβασε δοξαστικό ύμνο, ειδικά γραμμένο γι αυτόν το σκοπό. Ήμουν κι εγώ εκεί