Α ν α κ ο ί ν ω σ η
Στις επόμενες ημέρες και σε πολλές συνέχειες θα αναφερθώ σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Την περίοδο που υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία. Ας κάνω μια αρχική δήλωση που θα φανεί σε πρώτη ανάγνωση ως υπερβολική, μα είναι πέρα για πέρα αληθινή, όπως θα αποδειχθεί με στοιχεία που θα παραθέσω στη συνέχεια.
Με εξαίρεση τις 52 μέρες που κράτησε η αναγκαστική παραμονή μου στο κολαστήριο της Μπουμπουλίνας - όταν με συνέλαβαν στη διάρκεια της δικτατορίας -η στρατιωτική μου θητεία, που προηγήθηκε, ήταν η επόμενη δυσκολότερη περίοδος της ζωής μου. Ακόμα και σε σύγκριση με τα πέντε χρόνια της κράτησής μου στη φυλακές Αβέρωφ και Κορυδαλλού, που ακολούθησαν στη συνέχεια. Δυστυχώς ! Ένα αυτονόητο καθήκον κάθε νέου Έλληνα, έγινε για μια κατηγορία τους, ένα δυσβάστακτο φορτίο, που τους άφησε τελικώς τραυματικές εμπειρίες. Εξαρχής, με βάση τις πληροφορίες που έγκαιρα και πρόθυμα μεταβίβαζε η αστυνομία, αντιμετωπίστηκαν ως επικίνδυνοι εχθροί, ως αντεθνικώς δρώντες και ως μιάσματα που δεν πρέπει οι υπόλοιποι να τους πλησιάζουν. Δυστυχώς ο στρατός, ως μη όφειλε, συμπεριφέρθηκε με το χειρότερο δυνατό τρόπο και γι αυτό το έγκλημα δεν απολογήθηκε ποτέ, ούτε ζήτησε συγνώμη από τα θύματα των παντοειδών προπηλακισμών και εξανδραποδισμού της προσωπικότητάς τους..
Ο στρατός είναι σεβαστός θεσμός, με βασική αποστολή την υπεράσπιση της ακεραιότητας της χώρας και την προετοιμασία και εκπαίδευση των νέων να καταστούν ικανοί σ’ αυτό το καθήκον. Το ίδιο σεβαστός πρέπει να είναι όμως κι ένας απλός Έλληνας πολίτης. Ξέρω ότι με αυτά που αναφέρω στεναχωρώ γνωστούς και φίλους, αλλά σεβαστοί οι φίλοι, φίλτατη όμως και η αλήθεια !
Κοιτώντας την ιστορική διαδρομή της πατρίδας μας βλέπουμε ότι αρκετές φορές η ηγεσία του στρατού παρέμβηκε στις πολιτικές εξελίξεις και με τη δύναμη των όπλων, που ανήκαν και πληρώθηκαν απ’ όλο το λαό, κατέλαβε παράνομα την εξουσία. Πρέπει να ξεκαθαρίσω με σαφήνεια τη θέση μου.
Δ ε ν . υ π ά ρ χ ο υ ν . κ α λ ά . κ α ι . κ α κ ά . π ρ α ξ ι κ ο π ή μ α τ α.
Όλα ανεξαιρέτως ήταν ανωμαλία στο σώμα της χώρας και γενεσιουργός αιτία οδυνηρών διαιρέσεων του λαού. Ακόμα και ο μεγαλύτερος πολιτικός που κυβέρνησε τη χώρα, ο Ελευθέριος Βενιζέλος αμάρτησε σε αυτό το αδίκημα. Ο στρατός δεν είναι κάποιο ιδιαίτερο τμήμα του λαού, αλλά είναι κομμάτι του. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι αυτό ισχύει και για τους επαγγελματίες που επέλεξαν αυτό το επάγγελμα. Με ενοχλεί όμως όταν μερικοί παίζουν εξαιτίας της θέσης τους το χαρτί της Εθνικοφροσύνης, λες και αποτελεί προνόμιο τους. Κάποτε αυτό πρέπει να το καταλάβουν, Δεν είναι μονοπώλιο δικό τους η αγάπη προς την πατρίδα Ένας αγαπητός μου φίλος ο Αντρέας, που συνταξιοδοτήθηκε ως αντισυνταγματάρχης και δυστυχώς έφυγε νωρίς απ’ τη ζωή, μου έλεγε λίγα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση - μεταξύ σοβαρού κι αστείου
- Μέχρι πότε θα μας επιβραβεύετε οικονομικά για τη δικτατορία που κάναμε;
Ας καταλήξουμε στην εξής παραδοχή. Η εθνικοφροσύνη δεν είναι εμπόρευμα προς εκμετάλλευση για πώληση ή αγορά. Η αγάπη κι ο σεβασμός στον τόπο που γεννήθηκε ίναι η αυτονόητο γνώρισμα κάθε πολίτη της χώρας. Αν υπάρξουν κάποιες μικρές εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα