Π ε ρ ί μ ν η μ ο ν ί ο υ ( δημοσιεύθηκε πριν δυο χρόνια)
Όλοι σ’ αυτόν τον ταλαίπωρο, αλλά αγαπημένο τόπο, είναι με τον έναν ή άλλο τρόπο κατά του μνημονίου. Έτσι εγώ νιώθω σαν η εξαίρεση της εξαίρεσης!
Καλά εκείνοι που κατ’ επάγγελμα λένε όχι στο οτιδήποτε, το καταλαβαίνω, έστω κι αν πολλών απ’ αυτούς οι αφετηρίες είναι τόσο ξένες μεταξύ τους κι οι ιδεολογικές τους διαφορές μεγάλες έως χαώδεις.
Όμως συμβαίνει και το εξής παράδοξο. Εναντίον είναι ακόμα κι εκείνοι που το έφεραν στη χώρα κι όταν, λόγω ανάγκης μιλάνε γι αυτό, παίρνουν το κατάλληλο απολογητικό ύφος, διαβεβαιούντες ότι «ήγγικεν η ώρα της απαλλαγής» μας από αυτόν τον βραχνά. Κι αυτό είναι που με φοβίζει περισσότερο!
Να κάνω την κάθετη αφετηριακή δήλωση. Δεν εμπιστεύομαι καθόλου το υπάρχον πολιτικό δυναμικό σε όλο το φάσμα των κομμάτων. Αντί να προβληματίζονται πάνω σ’ ένα μόνιμο σχέδιο ανάπλασης της χώρας και πάνω σ’ αυτό να δίνουν, ανεξαρτήτως συνεπειών, τη μάχη της υλοποίησής του, περισσότερο ενδιαφέρονται για τη διατήρηση ή κατάκτηση της εξουσίας, αναλισκόμενοι σε άσκοπες και επιβλαβείς μεταξύ τους διαμάχες. Να διευκρινίσω, εδώ, ότι στη διάρκεια των δεκαετιών της ζωής μου ποτέ δεν τίμησα με την ψήφο μου κυβερνητικό κόμμα. Το αναφέρω όχι ως πλεονέκτημα, αλλά ως ένδειξη της ανώμαλης πολιτικής πορείας που πορεύεται η χώρα.
Οι μονίμως αντιπολιτευόμενοι στο μνημόνιο θήρευσαν χωρίς αιδώ στο «ένστικτο της ανεξαρτησίας» που διακατέχει το λαό μας από την έναρξη ύπαρξης του, ως ανεξαρτήτου Ελληνικού κράτους και που μετά κόπων και βασάνων έγινε κάποια στιγμή πραγματικότητα. Είναι τόσο εύκολο να το παίξεις καθαρόαιμος κι ανένδοτος πατριώτης, ο μόνος υπερασπιστής των οσίων και ιερών. Σε αυτό το μοτίβο έπαιζαν άλλωστε από ανέκαθεν οι κατέχοντες την εξουσία στη χώρα κατηγορούντες τους άλλους για εθνική μειοδοσία, με όλες τις συνέπειες που είχε σ’ αυτούς και την ενότητα της χώρας.
Η αντίδραση σ’ αυτής της ποιότητας κατηγορίας είναι ενστικτώδης και σίγουρα δεν εδράζεται αποκλειστικά σε λόγους σαφούς πολιτικής αναλύσεως. Εδώ, η αντιπολίτευση κέρδισε- αλλά αδίκως κατ’ εμέ- πόντους. Το πλέον εξοργιστικό όμως είναι ο παντελώς αβάσιμος ισχυρισμός ενίων κομμάτων ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση στη χώρα. Υπάρχει σήμερα ένα αξιόλογο ποσοστό του λαού που ενστερνίζεται αυτόν τον ισχυρισμό κι ίσως έτσι μόνο μπορεί να ερμηνευτεί πώς τόσο εύκολα ο λαός μας, σε κρίσιμες ιστορικές φάσεις, έγινε εύκολα άθυρμα στα χέρια επιτηδείων.
Δηλαδή όλα πήγαιναν πρίμα κι ωραία, η οικονομία ήταν ανθηρή οι θεσμοί λειτουργούσαν εργωδώς και ξάφνου μια ξενόφερτη και κακοήθης τρόικα τα έκανε όλα μπάχαλο ; Έλεος!! Στη χώρα λείπει ο κοινός νους.
Την χρονιά πριν την επίσημη συνειδητοποίηση από το ευρύ κοινό, της κρίσης, τα έξοδα για τη συντήρηση μόνο του κρατικού μηχανισμού και των πολυπλόκαμων παραφυάδων του ξεπερνούσαν σημαντικά τα πάσης φύσεως κρατικά έσοδα. Για τις άλλες ανάγκες ούτε λόγος. Η ανεύθυνη προσφυγή στο δανεισμό γινόταν χωρίς καμιά αντίδραση από τους σημερινούς αναίτια φωνασκούντες. Όμως κάποια στιγμή ο δανεισμός φράκαρε από την άρνηση των πιστωτών να συνεχίσουν να δανείζουν με λογικά επιτόκια. Αξιοσημείωτο ότι μόνο μετά το ξέσπασμα της κρίσης αποκαλύφτηκε το εύρος των ατασθαλιών που συνέβαιναν χωρίς καμιά συνέπεια για κανέναν. Τώρα ένα μέρος των σκανδάλων αποκαλύφθηκε και άρχισαν να επιβάλλονται κάποιες ποινές. Μέχρι τότε μούγκα, αφού ελεγκτές και ελεγχόμενοι ήταν συνένοχοι στο πάρτι της παράνομης διασπάθισης του δημόσιου χρήματος.
Ας θυμίσω στη θέση αυτή ότι τα αντιπολιτευόμενα κόμματα ομιλούσαν την περίοδο αυτή για πολιτική σκληρής λιτότητας. Ανοικοκύρευτο κράτος με πολιτικούς σε όλο το φάσμα της πολιτικής μας ζωής να έχουν μειωμένες αντιστάσεις και να παρουσιάζονται επιρρεπείς στις πιέσεις των ψηφοφόρων τους, στην αγωνία για την αναβάπτιση της εξουσίας τους.
Εδώ βρίσκεται ο φόβος μου!
Πρέπει να θυμίσω την εξαρχής θετική θέση μου να ζητήσουμε τη συνδρομή των συμμάχων μας στην Ευρώπη. Είναι πολλαπλώς διατυπωμένη σε άρθρα εποχής σε διάφορες ιστοσελίδες και σήμερα φιλοξενούνται στο προσωπικό μου μπλοκ « Κείμενα Λευτέρη Τσίλογλου». Στις συνθήκες που δημιουργήθηκαν ήταν η πιο ρεαλιστική λύση, που μας απέμενε. Μια ψύχραιμη - σε εύθετο χρόνο -αξιολόγηση του μνημονίου εκ των πραγμάτων θα αφήσει το θετικό έρμα της
Αγαπώ τη χώρα που γεννήθηκα και μεγάλωσα, σέβομαι τα μεγάλα προτερήματά της, γνωρίζω τα πολλά ελαττώματά της, αλλά νιώθω και πολίτης μιας ευρύτερης κοινωνίας, που είναι η Ευρώπη. Θέλουμε δε θέλουμε εκεί είναι το μέλλον μας κι ας λήξει κάποια στιγμή αυτή η αρνητική και κυρίως συνομωσιακή αντίληψη ότι όλοι οι άλλοι θέλουν το κακό μας και δεν απεικονίζει την πραγματικότητα. Αυτό αποτελεί μια υπερεκτίμηση του ειδικού μας βάρους. Επιτέλους, ας πάψουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε ο περιούσιος λαός. Αυτή η αντίληψη στην ιστορική μας διαδρομή δε μας ωφέλησε καθόλου. Αντιθέτως μας έβλαψε πολλαπλώς
Τώρα να πω τι φοβάμαι. Χωρίς τον έλεγχο και την πίεση των συμμάχων είναι πολύ πιθανόν να πέσουμε σύντομα ξανά στην επάρατη πολιτική των ελλειμμάτων. Ένας είναι μόνο ο υγιής τρόπος για την αύξηση των εισοδημάτων. Η μεγέθυνση του εθνικού πλούτου. Αυτό για να συμβεί χρειάζεται πείσμα, πίστη, διάρκεια, σκληρή εργασία, συναίνεση, συσπείρωση γύρω από τον κοινό σκοπό.
Όλα τ’ άλλα είναι φούμαρα !!