3. Τί πρέπει να γίνει
3ο Μέρος Να υπάρξει καθαρή ανεξαρτησία των τριών εξουσιών, αλλά και σαφής περιγραφή των αρμοδιοτήτων εκάστης εξ αυτών. Σήμερα η εκτελεστική εξουσία έχει συγκεντρώσει στα χέρια της τα πάντα κι ο πρωθυπουργός είναι κυρίαρχος και μονοκράτορας. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας είναι στην πραγματικότητα ένας διακοσμητικός πλέον θεσμός. Είναι ανάγκη να γίνει μια ανακατανομή των αρμοδιοτήτων στην κατεύθυνση του περιορισμού της πιθανότητας αυθαιρεσιών από τον παντοδύναμο πρωθυπουργό και της περίπτωσης αυθαίρετων ενεργειών από την κυβέρνηση.
Η νομοθετική εξουσία έχει σαφώς υποβαθμιστεί κι ο βουλευτής έχει μετατραπεί σε μία σκέτη ψήφο που πολλές φορές υφαρπάζεται σε συνθήκες εκβιασμού. Χωράει πολλή ανάλυση το θέμα, αλλά δεν είναι του παρόντος άρθρου.
Εκεί που χρειάζεται πολλή συζήτηση είναι κατά την αντίληψή μου η δικαστική εξουσία. Ας μιλήσουμε με κάποια παραδείγματα. Πριν λίγα χρόνια ένας θεσμός αλληλεγγύης με την ονομασία ΛΑΦΚΑ κρίθηκε αντισυνταγματικός. Το σύνταγμα , ένα κείμενο, που με την ηθελημένη γενικότητά του γίνεται στα χέρια κάποιων όργανο εξυπηρέτησης συμφερόντων. Ήταν ένας θεσμός ενίσχυσης των από τότε παραπαιόντων ασφαλιστικών ταμείων. Κυρίως οι υψηλόμισθοι της εποχής έδιναν τον οβολό τους υπέρ του ταμείου. Αποφασίστηκε όχι μόνο η κατάργησή του, αλλά και η επιστροφή όλων των ήδη εισπραχθέντων. Η κυβέρνηση για να ικανοποιήσει το αίτημα ακολούθησε το συνήθη δρόμο. Δανείστηκε λεφτά που προστέθηκαν στο ήδη μεγάλο δημόσιο χρέος για να πάρει κάθε δημόσιος υψηλόμισθος λειτουργός χιλιάδες ευρώ και τα ταμεία να βυθιστούν ακόμα περισσότερο. Αργότερα στα χρόνια του βαθέματος της κρίσης ένας παρόμοιος θεσμός με το όνομα εισφορά αλληλεγγύης κρίθηκε από το ίδιο σώμα συνταγματικός. Έτσι αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά ότι οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνουν υπόψη και τις συνθήκες τις συγκυρίας και δεν είναι θεωρητικές ασκήσεις επί χάρτου.
Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η βιάση να λύσουν οι ίδιοι με απόφασή τους και ίσως με εξοργιστικά ευνοϊκό τρόπο τα θέμα της μισθοδοσίας τους. Μαζί και άλλοι ευνοημένοι κλάδοι σε μια χώρα που μαστίζεται από την κρίση. Η δικαιοσύνη είναι τυφλή, αλλά κι ανοιχτομάτα για την πάρτη τους.
Υπάρχει κατ’ εμέ πρόβλημα με το Συμβούλιο της Επικρατείας που έχει επεκτείνει τα όρια των αρμοδιοτήτων του σε βαθμό που δημιουργεί προβλήματα στην εκλεγμένη από το λαό κυβέρνηση. Θα πρέπει να υπάρξει προσγείωση στην πραγματικότητα. Δεν είναι κατ’ εμέ επιτρεπτό μια απόφαση του ΣτΕ να ανατρέπει τον προϋπολογισμό της χώρας. Αν έτσι συμβαίνει λογικά θα απαιτούσε κάποιος τρίτος τα μέλη του να εκλέγονται κι αυτά από το λαό. Στη συνέχεια έχω να πω και τούτα. Αυτό-αναγορεύτηκε σε θεματοφύλακας του περιβάλλοντος πιλατεύοντας έως υπερβολής τις συνήθεις ενστάσεις για την έγκριση μιας επένδυσης. Η χώρα βογκάει από την ανάγκη προσέλευσης επενδυτών κι εμείς τους αποτρέπουμε παίζοντας μανιωδώς το παιχνίδι της καθυστέρησης και της κακώς ενοούμενης ευαισθησίας.. Συμπεριλαμβάνοντας και την τακτική του Αρχαιολογικού Συμβουλίου ένα έχω να πω. Όλη η χώρα είναι κατάσπαρτη με τις μνήμες των αρχαίων προγόνων μας. Αρχαιολογικοί τόποι δεν μας λείπουν και βεβαίως ούτε περισσεύουν. Όμως κάπου πρέπει να κατασκευαστούν τόποι βιολογικής απόρριψης των απορριμμάτων, κάπου πρέπει ν’ ανοίξουν εργοστάσια που αναγκαστικά θα υποβαθμίσουν την περιοχή. Όλοι φωνάζουν να υπάρξουν νέες θέσεις εργασίας, αλλά δε γίνεται αυτό χωρίς να μουτζουρώσουμε και κάπως τα χέρια μας. Οι μεγαλύτεροι φωνακλάδες θα προτιμούσαν να στέλνεται ο μισθός στο σπίτι τους. Αυτό όμως δεν είναι δυνατόν. Πρέπει υπερπηδώντας προκαταλήψεις, ν’ αγωνιστούμε με καθαρό μυαλό και προσγειωμένη δράση για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, να παραχθεί νέος πλούτος, να φορολογηθεί και θα εξασφαλιστούν οι μισθολογικές υποχρεώσεις γραφιάδων που πιστεύουν ότι το κράτος ανασύρει χρήματα από ένα άπατο πηγάδι. Στην οργανωμένη κοινωνία υπάρχους αναγκαίες ισορροπίες και παραχωρήσεις. Δεν είναι χώρος μόνο ονειροπολήσεων και παιχνιδιού.Ας μην επεκταθώ παραπέρα. Το πρώτο που πρέπει να δεχθούμε είναι το νέο επίπεδο ζωής στη χώρα μας.
Πρέπει σύμφωνα και με την άποψή μου να κλείσω με αισιοδοξία αυτό το άρθρο. Μια χώρα ποτέ δεν πεθαίνει. Μόνο για λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά. Η δική μου παραίνεση κι ευχή είναι ο καθένας να κάνει το στοιχειώδες καθήκον του απέναντι στην πατρίδα και σε μικρότερη κλίμακα στο σπίτι, την οικογένεια και το περιβάλλον του. Τα φαινόμενα του φατριασμού πληγώνουν το σώμα της χώρας και φρενάρουν την ομαλή της πορεία. Κάθε θεσμός ας φροντίσει την αυτοκάθαρσή του