Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ’60
Μέσα από τις εμπειρίες και τη ματιά του Λευτέρη Τσίλογλου
( Σύντομα θα δημοσιευθεί στο διαδίκτυο ολόκληρη)
…………… Κρίνοντας σήμερα, με τη χρονική απόσταση, τη θητεία του στην ΕΦΕΕ, πρέπει να παραδεχθεί ότι δεν ήταν και από τις πιο επιτυχημένες. Αυτό όμως δεν οφειλόταν μόνο σε προσωπικές του αδυναμίες, αλλά είχε κυρίως σχέση με την αλλαγή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων μετά τη σαρωτική νίκη της Ένωσης Κέντρου στις εκλογές του 1964. Πρέπει να το πούμε καθαρά και ξάστερα. Από το 4ο και 5ο φοιτητικά συνέδρια αναδείχθηκαν κεντρικά συμβούλια όπου επικρατούσε κατά κράτος η παράταξη της αριστεράς. Αυτό έχει πολλές ερμηνείες. Πρώτον στις φοιτητικές εκλογές λάβαινε μέρος ένα μόνο ποσοστό των εγγεγραμμένων στους καταλόγους φοιτητών, Κατά κριτήριο ο αριστερός ήταν παρών. Δεύτερον οι αριστεροί συνδικαλιστές έδιναν χωρίς φόβους κι αναστολές μάχες στα ακανθώδη κι άλυτα μέχρι τότε φοιτητικά προβλήματα και είχαν αντίστοιχες επιτυχίες. Αυτός ο ακτιβισμός αναγνωριζόταν από ευρύτερο κύκλο νέων που αυτά τα προβλήματα τους αφορούσαν προσωπικά. Τρίτον ήταν οι πολυπληθείς αντιπροσωπίες από φοιτητικούς συλλόγους του εξωτερικού εκεί που οι δυο προηγούμενοι λόγοι ήταν πιο χρωματισμένοι, Τέταρτον ο αγώνας ενάντια στη φασιστική ΕΚΟΦ λειτουργούσε συσπειρωτικά για όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις μέχρι τη στιγμή που ξύπνησε η κεντρώα παράταξη, που όντας τώρα εξουσία, διεκδικούσε με δύναμη και απαίτηση να εκφραστεί με την πρέπουσα αναλογία και η παρουσία της στη φοιτητική ηγεσία.
Αφορμή για τον ανηλεή πόλεμο, η Νεολαία της Ένωσης Κέντρου, με επικεφαλής τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, βρήκε στην πρόχειρη δική μας πρωτοβουλία να εξασφαλιστεί η νομική αναγνώριση του καταστατικού της ΕΦΕΕ. Κάτι που θεωρητικά ήταν λογικά ερμηνεύσιμο. Ενώ η πρόθεση ήταν σωστή, η χρονική συγκυρία και οι προχειρότητες λόγω βιασύνης, την έκαναν πλήρως αποτυχημένη. Το πανίσχυρο συγκρότημα του Λαμπράκη άρχισε έναν στοχευμένο και λυσσαλέο αγώνα ενάντια στο κεντρικό συμβούλιο της ΕΦΕΕ, στηριζόμενο σε επουσιώδη θέματα και τυπικές παραλείψεις, που μερικές φορές υπερέβη τα εσκαμμένα.
Όταν ήρθε η ώρα του απολογισμού στο 6ο συνέδριο ο συσχετισμός των δυνάμεων είχε πλήρως ανατραπεί. Ο ανάποδος τώρα φανατισμός έφτασε μέχρι την καταψήφιση των πεπραγμένων του απερχόμενου Κεντρικού Συμβουλίου. Στάση που ήταν κατάφωρα άδικη και πρωτοφανής, υποτιμούσε τους αγώνες που είχαν γίνει αυτό το διάστημα και εμπεριείχε το στοιχείο της εκδίκησης. Είναι γνωστές οι προωθημένες πρωτοβουλίες του Κ.Σ. αυτήν τη χρονιά. Ως ένα παράδειγμα θα μπορούσε να αναφερθεί η πρώτη διαδήλωση σε χώρα της Ευρώπης συμπαράστασης στον αγωνιζόμενο λαό του Βιετνάμ για την εθνική του ανεξαρτησία και την καταδίκη των εγκλημάτων σε βάρος αυτού του λαού από τις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις. Η αντίδραση της αστυνομίας, με εντολή της κυβέρνησης της Ε.Κ ήταν λυσσαλέα. Στους δρόμους της Αθήνας διαδραματίστηκαν άγριες συμπλοκές με τραυματισμούς. Συλλήψεις και παραπομπή σε αυτόφωρη δίκη, μεταξύ των άλλων, του προέδρου της ΕΦΕΕ Γιάννη Γιαννουλόπουλου και του γενικού γραμματέα Λευτέρη Τσίλογλου. Ήταν μια δίκη που έγινε για μέρες πρωτοσέλιδη είδηση στις εφημερίδες. Κράτησε οκτώ μέρες και σ’ όλη τη διάρκειά της οι κατηγορούμενοι παρέμεναν κρατούμενοι στη γενική ασφάλεια της οδού Μπουμπουλίνας στοιβαγμένοι στα υπόγειά της. Υπήρξαν καταδικαστικές αποφάσεις σχεδόν για όλους. Για τον Λευτέρη 10,5 μήνες με τις αυθαίρετες κατηγορίες: 1) Θρασύτητα κατά της αρχής 2) Ηθική αυτουργία στη θρασύτητα κατά της αρχής και 3) τραυματισμός αστυνομικού οργάνου κατηγορία ολοκληρωτικά ψευδής και κατασκευασμένη. Ένας από τους συγκατηγορούμενος στη δίκη, ο Γιώργος Μούκας, φοιτητής της ΑΣΟΕΕ και ενεργό μέλος της νεολαίας Λαμπράκη, με μήνυμά του στο Facebook, του θύμισε όμορφες λεπτομέρειες από τις μέρες κράτησης μας στα κρατητήρια της Ασφάλειας στην οδό Μπουμπουλίνας:
...Παλιέ φίλε χρόνια πολλά πέρασαν, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα δραστήριο νεαρό που μας ξενύχταγε στη Μπουμπουλίνας με τα ανέκδοτα και τα τραγούδια του, που με ένα χαμόγελο απαντούσε στους διαμαρτυρόμενους δεσμοφύλακές μας: Μα αν σας ενοχλούμε συλλάβετέ μας! Και όταν μετά τη δίκη, μας επέστρεφαν και μας έβγαζαν τις χειροπέδες ...πάλι ο νεαρός: Μη σας παρακαλώ αφήσετε να τις χαρώ λιγάκι, μου πάνε! Θυμάσαι, Λευτέρη τον λέγαμε.
Ας κάνουμε στη θέση αυτή μια παρένθεση γύρω από το θέμα των συμμαχιών. Τις εκλογές του «Αριστοτέλη» του ακαδημαϊκού έτους 1963, σε μεγάλη πλειοψηφία, τις έκανε ο Λευτέρης με την παρουσία του ως εφορευτική επιτροπή. Επί ένα μήνα και περισσότερο αφιέρωσε τον περισσότερο χρόνο του να πηγαίνει από τμήμα σε τμήμα, από έτος σε έτος, και να ολοκληρώνει την εκλογική διαδικασία. Τα αποτελέσματα ήταν με τίμιο τρόπο πέρα και πάνω από τις προσδοκίες μας. Οι γνωστοί της αριστεράς και οι συνεργαζόμενοι φανερά ή λόγω φόβων της εποχής κρυφά αποτελούσαν την απόλυτη πλειοψηφία του Δ. Σ. Έτσι θα μπορούσαμε να ελέγξουμε όλες τις θέσεις του προεδρείου. Εκεί, μέσα στην οργάνωση, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά δυο τάσεις. Η μία να «αξιοποιήσουμε» αυτή τη δυνατότητα. Αφού έχουμε τη δυνατότητα ας καταλάβουμε όλες τις εκλογικές θέσεις στο προεδρείο και στις αντιπροσωπείες σε ανώτερα όργανα. Η δεύτερη, πιο ρεαλιστική, να χρησιμοποιήσουμε και άτομα από τη νεολαία του Κέντρου συνεχίζοντας την παράδοση των προηγούμενων χρόνων. Ειδικότερα όταν, η αλήθεια να λέγεται, τα αποτελέσματα δεν αντανακλούσαν και την πολιτική αναλογία μέσα στο σύνολο των φοιτητών της αχολής. Αυτή ήταν και άποψη του Λευτέρη, που έδωσε μάχη για να περάσει η άποψη αυτή. Στη θέση του προέδρου εξελέγη και με τους αριστερούς ψήφους ο Νώντας Μπλατζής, μέλος της νεολαίας του Κέντρου. Βεβαίως στους δυο αντιπροσώπους για το ανώτερο όργανο της ΔΕΣΠΑ εξελέγησαν δυο αριστεροί. Ο Νίκος Κιάος και ο Λευτέρης Τσίλογλου.
Εκείνο που πλήγωσε βαριά τον Λευτέρη ήταν η κομματική συνέλευση της νεολαίας μετά αυτό το γεγονός. Κάποιοι απόντες σε όλη τη διάρκεια των υποχρεώσεών τους βρέθηκαν πρωταγωνιστές στην κριτική και τις κατηγορίες ενάντια στον Λευτέρη. Σκληρές λέξεις για παράδοση άνευ όρων στην Ε.Κ, για ιδεολογική προδοσία και όλα τα συναφή. Στη συνέχεια της κομματικής του εμπειρίας συνάντησε κι άλλες φορές τέτοιες συμπεριφορές, άκουσε κατηγορίες για οπορτουνισμό, ρεβιζιονισμό από αριστερούς εξασκημένους μόνο στην κριτική απ’ αριστερά, χωρίς όμως να βάζουν ένα πετραδάκι στο μεγάλο όγκο υποχρεώσεων που κάθε οργάνωση έχει, που εξαφανίζονται όταν μοιράζονται οι υποχρεώσεις. Εδώ ήταν η πρώτη φορά και ως ηλίθιος τους έδωσε την ευχαρίστηση να τον δουν να κλαίει γεμάτος παράπονο. Κακώς, αλλά για τις σωστές αντιδράσεις χρειάζονται πριν να υπάρξουν οι πληγές. Μικρή έως αμελητέα σήμερα η σημασία αυτών των γεγονότων, αλλά αναφέρονται μόνο και μόνο γιατί τα ίδια φαινόμενα διαχρονικά επαναλαμβάνονται και για τους αναγνώστες θα ήταν ένα λόγος παρηγοριάς, όταν και εφόσον βρεθούν σε ανάλογες καταστάσεις.
Ας επανέλθουμε στη διήγησή μας. Η αλήθεια να λέγεται. Έπρεπε έγκαιρα η πλειοψηφούσα αριστερά να μοιράσει την εξουσία με τις άλλες δημοκρατικές δυνάμεις και να καλλιεργήσει τους δεσμούς συμμαχίας και ενότητας σαν γενική αρχή, αλλά και ενόψει των εξελίξεων που διαφαίνονταν στα επόμενα χρόνια. Μετά την ολοκλήρωση των υποχρεώσεών του στην ΕΦΕΕ υπήρξε ένα κενό μέσα του. Το ερώτημα έμπαινε από μόνο του: Και τώρα τι γίνεται;
Εκ των υστέρων η σωστή απάντηση ήταν μπροστά στα μάτια του. Έπρεπε να επιστρέψει στη σχολή του και να δώσει τη μάχη κάλυψης των κενών που είχαν δημιουργηθεί. Να τελειώσει τις σπουδές μου και μετά, ανάλογα με τις εξελίξεις, να κανονίσει τα επόμενα βήματά του. Όμως δεν έκανε αυτή την επιλογή. Ίσως αν το έκανε η ζωή του, με βάση τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη συνέχεια, να κυλούσε διαφορετικά. Όμως με υποθέσεις και μ’ εάν, δεν γράφεται η ιστορία. Αυτή αμείλικτη καταγράφει τα συμβάντα.
Το προεδρείο της Νεολαίας Λαμπράκη, τότε, του ανέθεσε την καθοδήγηση των οργανώσεων της Θεσσαλίας. Μάζεψε το λιτό νοικοκυριό του κι εγκαταστάθηκε στο Βόλο, χωρίς να έχει πραγματικά τη συνείδηση των πραγμάτων. Υπήρχαν μια σειρά μειονεκτήματα και συνθήκες της εποχής που σιγά-σιγά θα τα αφομοίωνε. Πρώτον δεν είχε καθόλου εμπειρία καθοδηγητικής κι οργανωτικής κομματικής δουλειάς. Όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν υπεύθυνος μαζικής δραστηριότητας, λόγω και της συνδικαλιστικής του ιδιότητας, ακόμα πριν οργανωθεί στη νεολαία.
. Δεύτερον δεν υπήρχε μεταφορικό μέσο και χρήματα για τις μετακινήσεις. Παρ’ όλα αυτά, με το τρένο ή το λεωφορείο των ΚΤΕΛ επισκέφτηκε πολλές φορές τις πρωτεύουσες των νομών και κάποια από τα κεφαλοχώρια της περιοχής. Για τις αναγκαίες διανυκτερεύσεις στηριζόταν στην φιλοξενία τοπικών στελεχών της νεολαίας. Πρέπει, στη θέση αυτή, να υπενθυμίσω τις σκληρές συνθήκες της εποχής και την αστυνομία να παρακολουθεί κάθε κίνηση σου και τις απόπειρες άμεσου εκφοβισμού που συνεχώς αντιμετώπιζε. Προσπάθησε φιλότιμα να ανταποκριθεί στα νέα του καθήκοντα. Είναι προφανές ότι στη δική του περιοχή του Βόλου η δραστηριότητα ήταν πιο έντονη με το άνοιγμα νέων γραφείων, με την έκδοση τριών ή τεσσάρων αντιτύπων εφημερίδας τοίχου, με συγκέντρωση της νεολαίας στη Νέα Ιωνία κ.α. Κάνοντας μια σύνοψη της απόδοσής του μπορεί να πει κανείς ότι κουτσά-στραβά ανταποκρίθηκε στις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που του είχαν ανατεθεί.
Όμως το αδιέξοδο μέσα του μεγάλωνε και το ερώτημα τι θα κάνει στη ζωή του με τις εκκρεμότητες που υπήρχαν έγινε σφικτός κλοιός στη σκέψη του. Κάποια στιγμή κατέληξε σε μια απόφαση. Θα πάει φαντάρος να τελειώσει με αυτήν την υποχρέωση. Είχε όλες τις πληροφορίες για τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζε, τα δυο επόμενα χρόνια, αλλά δεν γινόταν διαφορετικά. ……..
Μέσα από τις εμπειρίες και τη ματιά του Λευτέρη Τσίλογλου
( Σύντομα θα δημοσιευθεί στο διαδίκτυο ολόκληρη)
…………… Κρίνοντας σήμερα, με τη χρονική απόσταση, τη θητεία του στην ΕΦΕΕ, πρέπει να παραδεχθεί ότι δεν ήταν και από τις πιο επιτυχημένες. Αυτό όμως δεν οφειλόταν μόνο σε προσωπικές του αδυναμίες, αλλά είχε κυρίως σχέση με την αλλαγή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων μετά τη σαρωτική νίκη της Ένωσης Κέντρου στις εκλογές του 1964. Πρέπει να το πούμε καθαρά και ξάστερα. Από το 4ο και 5ο φοιτητικά συνέδρια αναδείχθηκαν κεντρικά συμβούλια όπου επικρατούσε κατά κράτος η παράταξη της αριστεράς. Αυτό έχει πολλές ερμηνείες. Πρώτον στις φοιτητικές εκλογές λάβαινε μέρος ένα μόνο ποσοστό των εγγεγραμμένων στους καταλόγους φοιτητών, Κατά κριτήριο ο αριστερός ήταν παρών. Δεύτερον οι αριστεροί συνδικαλιστές έδιναν χωρίς φόβους κι αναστολές μάχες στα ακανθώδη κι άλυτα μέχρι τότε φοιτητικά προβλήματα και είχαν αντίστοιχες επιτυχίες. Αυτός ο ακτιβισμός αναγνωριζόταν από ευρύτερο κύκλο νέων που αυτά τα προβλήματα τους αφορούσαν προσωπικά. Τρίτον ήταν οι πολυπληθείς αντιπροσωπίες από φοιτητικούς συλλόγους του εξωτερικού εκεί που οι δυο προηγούμενοι λόγοι ήταν πιο χρωματισμένοι, Τέταρτον ο αγώνας ενάντια στη φασιστική ΕΚΟΦ λειτουργούσε συσπειρωτικά για όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις μέχρι τη στιγμή που ξύπνησε η κεντρώα παράταξη, που όντας τώρα εξουσία, διεκδικούσε με δύναμη και απαίτηση να εκφραστεί με την πρέπουσα αναλογία και η παρουσία της στη φοιτητική ηγεσία.
Αφορμή για τον ανηλεή πόλεμο, η Νεολαία της Ένωσης Κέντρου, με επικεφαλής τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, βρήκε στην πρόχειρη δική μας πρωτοβουλία να εξασφαλιστεί η νομική αναγνώριση του καταστατικού της ΕΦΕΕ. Κάτι που θεωρητικά ήταν λογικά ερμηνεύσιμο. Ενώ η πρόθεση ήταν σωστή, η χρονική συγκυρία και οι προχειρότητες λόγω βιασύνης, την έκαναν πλήρως αποτυχημένη. Το πανίσχυρο συγκρότημα του Λαμπράκη άρχισε έναν στοχευμένο και λυσσαλέο αγώνα ενάντια στο κεντρικό συμβούλιο της ΕΦΕΕ, στηριζόμενο σε επουσιώδη θέματα και τυπικές παραλείψεις, που μερικές φορές υπερέβη τα εσκαμμένα.
Όταν ήρθε η ώρα του απολογισμού στο 6ο συνέδριο ο συσχετισμός των δυνάμεων είχε πλήρως ανατραπεί. Ο ανάποδος τώρα φανατισμός έφτασε μέχρι την καταψήφιση των πεπραγμένων του απερχόμενου Κεντρικού Συμβουλίου. Στάση που ήταν κατάφωρα άδικη και πρωτοφανής, υποτιμούσε τους αγώνες που είχαν γίνει αυτό το διάστημα και εμπεριείχε το στοιχείο της εκδίκησης. Είναι γνωστές οι προωθημένες πρωτοβουλίες του Κ.Σ. αυτήν τη χρονιά. Ως ένα παράδειγμα θα μπορούσε να αναφερθεί η πρώτη διαδήλωση σε χώρα της Ευρώπης συμπαράστασης στον αγωνιζόμενο λαό του Βιετνάμ για την εθνική του ανεξαρτησία και την καταδίκη των εγκλημάτων σε βάρος αυτού του λαού από τις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις. Η αντίδραση της αστυνομίας, με εντολή της κυβέρνησης της Ε.Κ ήταν λυσσαλέα. Στους δρόμους της Αθήνας διαδραματίστηκαν άγριες συμπλοκές με τραυματισμούς. Συλλήψεις και παραπομπή σε αυτόφωρη δίκη, μεταξύ των άλλων, του προέδρου της ΕΦΕΕ Γιάννη Γιαννουλόπουλου και του γενικού γραμματέα Λευτέρη Τσίλογλου. Ήταν μια δίκη που έγινε για μέρες πρωτοσέλιδη είδηση στις εφημερίδες. Κράτησε οκτώ μέρες και σ’ όλη τη διάρκειά της οι κατηγορούμενοι παρέμεναν κρατούμενοι στη γενική ασφάλεια της οδού Μπουμπουλίνας στοιβαγμένοι στα υπόγειά της. Υπήρξαν καταδικαστικές αποφάσεις σχεδόν για όλους. Για τον Λευτέρη 10,5 μήνες με τις αυθαίρετες κατηγορίες: 1) Θρασύτητα κατά της αρχής 2) Ηθική αυτουργία στη θρασύτητα κατά της αρχής και 3) τραυματισμός αστυνομικού οργάνου κατηγορία ολοκληρωτικά ψευδής και κατασκευασμένη. Ένας από τους συγκατηγορούμενος στη δίκη, ο Γιώργος Μούκας, φοιτητής της ΑΣΟΕΕ και ενεργό μέλος της νεολαίας Λαμπράκη, με μήνυμά του στο Facebook, του θύμισε όμορφες λεπτομέρειες από τις μέρες κράτησης μας στα κρατητήρια της Ασφάλειας στην οδό Μπουμπουλίνας:
...Παλιέ φίλε χρόνια πολλά πέρασαν, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα δραστήριο νεαρό που μας ξενύχταγε στη Μπουμπουλίνας με τα ανέκδοτα και τα τραγούδια του, που με ένα χαμόγελο απαντούσε στους διαμαρτυρόμενους δεσμοφύλακές μας: Μα αν σας ενοχλούμε συλλάβετέ μας! Και όταν μετά τη δίκη, μας επέστρεφαν και μας έβγαζαν τις χειροπέδες ...πάλι ο νεαρός: Μη σας παρακαλώ αφήσετε να τις χαρώ λιγάκι, μου πάνε! Θυμάσαι, Λευτέρη τον λέγαμε.
Ας κάνουμε στη θέση αυτή μια παρένθεση γύρω από το θέμα των συμμαχιών. Τις εκλογές του «Αριστοτέλη» του ακαδημαϊκού έτους 1963, σε μεγάλη πλειοψηφία, τις έκανε ο Λευτέρης με την παρουσία του ως εφορευτική επιτροπή. Επί ένα μήνα και περισσότερο αφιέρωσε τον περισσότερο χρόνο του να πηγαίνει από τμήμα σε τμήμα, από έτος σε έτος, και να ολοκληρώνει την εκλογική διαδικασία. Τα αποτελέσματα ήταν με τίμιο τρόπο πέρα και πάνω από τις προσδοκίες μας. Οι γνωστοί της αριστεράς και οι συνεργαζόμενοι φανερά ή λόγω φόβων της εποχής κρυφά αποτελούσαν την απόλυτη πλειοψηφία του Δ. Σ. Έτσι θα μπορούσαμε να ελέγξουμε όλες τις θέσεις του προεδρείου. Εκεί, μέσα στην οργάνωση, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά δυο τάσεις. Η μία να «αξιοποιήσουμε» αυτή τη δυνατότητα. Αφού έχουμε τη δυνατότητα ας καταλάβουμε όλες τις εκλογικές θέσεις στο προεδρείο και στις αντιπροσωπείες σε ανώτερα όργανα. Η δεύτερη, πιο ρεαλιστική, να χρησιμοποιήσουμε και άτομα από τη νεολαία του Κέντρου συνεχίζοντας την παράδοση των προηγούμενων χρόνων. Ειδικότερα όταν, η αλήθεια να λέγεται, τα αποτελέσματα δεν αντανακλούσαν και την πολιτική αναλογία μέσα στο σύνολο των φοιτητών της αχολής. Αυτή ήταν και άποψη του Λευτέρη, που έδωσε μάχη για να περάσει η άποψη αυτή. Στη θέση του προέδρου εξελέγη και με τους αριστερούς ψήφους ο Νώντας Μπλατζής, μέλος της νεολαίας του Κέντρου. Βεβαίως στους δυο αντιπροσώπους για το ανώτερο όργανο της ΔΕΣΠΑ εξελέγησαν δυο αριστεροί. Ο Νίκος Κιάος και ο Λευτέρης Τσίλογλου.
Εκείνο που πλήγωσε βαριά τον Λευτέρη ήταν η κομματική συνέλευση της νεολαίας μετά αυτό το γεγονός. Κάποιοι απόντες σε όλη τη διάρκεια των υποχρεώσεών τους βρέθηκαν πρωταγωνιστές στην κριτική και τις κατηγορίες ενάντια στον Λευτέρη. Σκληρές λέξεις για παράδοση άνευ όρων στην Ε.Κ, για ιδεολογική προδοσία και όλα τα συναφή. Στη συνέχεια της κομματικής του εμπειρίας συνάντησε κι άλλες φορές τέτοιες συμπεριφορές, άκουσε κατηγορίες για οπορτουνισμό, ρεβιζιονισμό από αριστερούς εξασκημένους μόνο στην κριτική απ’ αριστερά, χωρίς όμως να βάζουν ένα πετραδάκι στο μεγάλο όγκο υποχρεώσεων που κάθε οργάνωση έχει, που εξαφανίζονται όταν μοιράζονται οι υποχρεώσεις. Εδώ ήταν η πρώτη φορά και ως ηλίθιος τους έδωσε την ευχαρίστηση να τον δουν να κλαίει γεμάτος παράπονο. Κακώς, αλλά για τις σωστές αντιδράσεις χρειάζονται πριν να υπάρξουν οι πληγές. Μικρή έως αμελητέα σήμερα η σημασία αυτών των γεγονότων, αλλά αναφέρονται μόνο και μόνο γιατί τα ίδια φαινόμενα διαχρονικά επαναλαμβάνονται και για τους αναγνώστες θα ήταν ένα λόγος παρηγοριάς, όταν και εφόσον βρεθούν σε ανάλογες καταστάσεις.
Ας επανέλθουμε στη διήγησή μας. Η αλήθεια να λέγεται. Έπρεπε έγκαιρα η πλειοψηφούσα αριστερά να μοιράσει την εξουσία με τις άλλες δημοκρατικές δυνάμεις και να καλλιεργήσει τους δεσμούς συμμαχίας και ενότητας σαν γενική αρχή, αλλά και ενόψει των εξελίξεων που διαφαίνονταν στα επόμενα χρόνια. Μετά την ολοκλήρωση των υποχρεώσεών του στην ΕΦΕΕ υπήρξε ένα κενό μέσα του. Το ερώτημα έμπαινε από μόνο του: Και τώρα τι γίνεται;
Εκ των υστέρων η σωστή απάντηση ήταν μπροστά στα μάτια του. Έπρεπε να επιστρέψει στη σχολή του και να δώσει τη μάχη κάλυψης των κενών που είχαν δημιουργηθεί. Να τελειώσει τις σπουδές μου και μετά, ανάλογα με τις εξελίξεις, να κανονίσει τα επόμενα βήματά του. Όμως δεν έκανε αυτή την επιλογή. Ίσως αν το έκανε η ζωή του, με βάση τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη συνέχεια, να κυλούσε διαφορετικά. Όμως με υποθέσεις και μ’ εάν, δεν γράφεται η ιστορία. Αυτή αμείλικτη καταγράφει τα συμβάντα.
Το προεδρείο της Νεολαίας Λαμπράκη, τότε, του ανέθεσε την καθοδήγηση των οργανώσεων της Θεσσαλίας. Μάζεψε το λιτό νοικοκυριό του κι εγκαταστάθηκε στο Βόλο, χωρίς να έχει πραγματικά τη συνείδηση των πραγμάτων. Υπήρχαν μια σειρά μειονεκτήματα και συνθήκες της εποχής που σιγά-σιγά θα τα αφομοίωνε. Πρώτον δεν είχε καθόλου εμπειρία καθοδηγητικής κι οργανωτικής κομματικής δουλειάς. Όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν υπεύθυνος μαζικής δραστηριότητας, λόγω και της συνδικαλιστικής του ιδιότητας, ακόμα πριν οργανωθεί στη νεολαία.
. Δεύτερον δεν υπήρχε μεταφορικό μέσο και χρήματα για τις μετακινήσεις. Παρ’ όλα αυτά, με το τρένο ή το λεωφορείο των ΚΤΕΛ επισκέφτηκε πολλές φορές τις πρωτεύουσες των νομών και κάποια από τα κεφαλοχώρια της περιοχής. Για τις αναγκαίες διανυκτερεύσεις στηριζόταν στην φιλοξενία τοπικών στελεχών της νεολαίας. Πρέπει, στη θέση αυτή, να υπενθυμίσω τις σκληρές συνθήκες της εποχής και την αστυνομία να παρακολουθεί κάθε κίνηση σου και τις απόπειρες άμεσου εκφοβισμού που συνεχώς αντιμετώπιζε. Προσπάθησε φιλότιμα να ανταποκριθεί στα νέα του καθήκοντα. Είναι προφανές ότι στη δική του περιοχή του Βόλου η δραστηριότητα ήταν πιο έντονη με το άνοιγμα νέων γραφείων, με την έκδοση τριών ή τεσσάρων αντιτύπων εφημερίδας τοίχου, με συγκέντρωση της νεολαίας στη Νέα Ιωνία κ.α. Κάνοντας μια σύνοψη της απόδοσής του μπορεί να πει κανείς ότι κουτσά-στραβά ανταποκρίθηκε στις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που του είχαν ανατεθεί.
Όμως το αδιέξοδο μέσα του μεγάλωνε και το ερώτημα τι θα κάνει στη ζωή του με τις εκκρεμότητες που υπήρχαν έγινε σφικτός κλοιός στη σκέψη του. Κάποια στιγμή κατέληξε σε μια απόφαση. Θα πάει φαντάρος να τελειώσει με αυτήν την υποχρέωση. Είχε όλες τις πληροφορίες για τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζε, τα δυο επόμενα χρόνια, αλλά δεν γινόταν διαφορετικά. ……..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου