Ας βγουν τουλάχιστον συμπεράσματα για το μέλλον
Υπήρξαν μέρες στα πρώτα χρόνια της κρίσης που ένιωθα πολλή μοναξιά. Πολλοί λίγοι στο περιβάλλον μου θεωρούσαν αυτονόητη την προσφυγή στη βοήθεια των συμμάχων μας στην Ευρώπη, όπως μορφοποιήθηκε τελικώς με το μνημόνιο. Δυστυχώς κάποιοι ακόμα πιστεύουν ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση, αντί να δεχθούν το προφανές ότι αυτό ήταν η συνέπεια της κρίσης κι ό,τι ζούσαν προηγουμένως ήταν ένα είδος εικονικής πραγματικότητας.
Επιπόλαια και χωρίς σοβαρή σκέψη και στοιχειώδη σεβασμό διάφοροι- αυτοαποκαλούμενοι «προοδευτικοί»- παράγοντες κομμάτων, κινημάτων και συνδικάτων εκτόξευαν ντροπιαστικές κατηγορίες σε άτομα που δεν στοιχίζονταν με την άλογη κι αδιέξοδη τακτική τους. Υποκίνησαν τα χειρότερα ένστικτα που κρατά κρυμμένα μέσα του ο άνθρωπος κι αυτό το θεώρησαν νίκη.
Υπάρχουν αρκετά άρθρα μου που ομιλούν για την ανάγκη της έγκαιρης εφαρμογής των όρων του μνημονίου και της υιοθέτησης των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων. Που τονίζουν την ανάγκη της ενότητας του λαού πάνω σε αυτήν την κατεύθυνση και ζητούν απ’ όλους να βάλουν χέρι βοήθειας, Συγχρόνως, οφείλω να το πω, ότι χωρίς να είμαι οικονομολόγος, αλλά ένας άνθρωπος που διαθέτει τον κοινό νου, μιλούσα για τους «σιδερένιους» νόμους της αγοράς κι έλεγα αυτό που έπρεπε από την πρώτη στιγμή αυτοί που κραύγαζαν να ξέρουν
Στο τέλος- θέλουν δε θέλουν- θα ακολουθήσουν τον πικρό δρόμο, μόνο που τότε, με την καθυστέρηση που θα υπάρξει, τα πράγματα θα είναι πολύ δυσκολότερα.
Έπαιξαν χωρίς ντροπή το μόνιμο παιχνίδι της Εθνικής υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας, στηριζόμενοι στο ξενόφοβο κι απομονωτικό ένστικτο του απληροφόρητου ατόμου, ευθυγραμμιζόμενοι με το πιο αντιδραστικό κομμάτι του πολιτικού τόξου που προϋπήρχε ή στην πορεία δημιουργήθηκε. Οι υπόλοιποι, πέρα από τους ίδιους, είναι ανθέλληνες, υποταγμένοι και δουλοπρεπείς στα ξένα αφεντικά. Δυστυχώς από την αρχή δεν υπήρξε η στοιχειώδης κοινή γραμμή. Είναι χαρακτηριστική η κάθετη αντίδραση για λόγους κομματικής ωφελιμότητας του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνη Σαμαρά. Η ζημιά που προκάλεσε η τυχοδιωκτική του θέση είναι απροσμέτρητη. Η αλλαγή του μετά την άνοδό του στην εξουσία δεν τον αθωώνει αν σκεφτεί κανείς την αναποφασιστικότητα και τη διστακτικότητα του να εφαρμόσει μέτρα που ήδη είχε υπογράψει. Πιστεύω πως καμιά πτέρυγα του εγχώριου πολιτικού τόξου δεν κατάλαβε έγκαιρα τη σοβαρότητα της κατάστασης, που περνούσε η χώρα.
Για την Ελληνική Αριστερά τι να πει κάποιος; Μόνο αισθήματα απογοήτευσης για το επίπεδο της πολιτικής της σκέψης. Ανώριμοι πολιτικά, ελλιπείς σε πνευματικό εξοπλισμό, αλλά με άφθονο θράσος, ήρθαν -κάτω από τη συνύπαρξη πολλών συγκυριών - στην κορυφή της εξουσίας. Ψηφισμένοι από ένα σύνολο ψηφοφόρων που το κύριο κριτήριο επιλογής ήταν όχι το γενικό συμφέρον της χώρας, αλλά η προσδοκία του προσωπικού οφέλους. Χωρίς οδικό χάρτη, χωρίς προτάσεις και σχέδια. Με αρχικές ψευδαισθήσεις και σχήματα, που βασίζονταν σε υπερεκτιμήσεις της επιρροής τους και υποτιμήσεις της αξίας των άλλων. Η σημερινή προσγείωση ήταν αυτονόητη. Ας γίνει τουλάχιστον μάθημα για το μέλλον
Για να υπάρξει σωτηρία σ’ αυτή τη χώρα απαιτούνται μέτρα ΣΟΚ, η περιγραφή των οποίων, ας αποτελέσει περιεχόμενο ενός άλλου άρθρου