2. Τι πρέπει να γίνει
2ο μέρος Πρέπει να δεχθούμε το αυτονόητο. Δεν είμαστε ο ευλογημένος λαός που μας έχει υπό την προστασία του ο Κύριος. Μπορεί κάτι τέτοιες ιδέες να μας αρέσουν και πράγματι είναι διεγερτικές. Μην είμαστε όμως αφελείς και τις πιστέψουμε κιόλας Υπερεκτιμήσαμε τις δυνατότητές μας και ξοδέψαμε, δίχως άξιου λόγου αντάλλαγμα, την προίκα του ένδοξου αρχαίου παρελθόντος μας. Σε λίγα χρόνια συμπληρώνονται δυο αιώνες από την τμηματική έναρξη της απελευθέρωσης της χώρας και μια μικρή ανασκόπηση της ιστορικής διαδρομής της θα συλλέξει εμφύλιες αιματηρές τραγωδίες, μόνιμη διχόνοια, μικρασιατική καταστροφή, στρατιωτικά πραξικοπήματα σε βάρος της λαϊκής κυριαρχίας και τρεις τέσσερις μέχρι στιγμής πτωχεύσεις ή φαλίρες. Δημιουργηθήκαμε ως κράτος με τη βοήθεια των μεγάλων δυνάμεων κι αυτό σφράγισε όλα τα επόμενα χρόνια με άμεσες ή έμμεσες επεμβάσεις. Υπήρξαν κι ένδοξες εκλάμψεις κατά διαλείμματα μία εκ των οποίων είναι το ζωοφόρο ρεύμα του ευεργετισμού. Για όσους το έχουν ξεχάσει ας κάνουν μια καταμέτρηση των πάσης φύσεως προσφορών τους κι ας δουν τα κληροδοτήματα τους σκορπισμένα σε όλους τους τομείς και τις γωνιές της χώρας. Το κράτος εξ αρχής δημιουργήθηκε σε λαθεμένη βάση κι αντί να αποτελέσει το μοχλό ανάπτυξης έγινε ο βρόχος που έπνιγε κάθε προοδευτική πρωτοβουλία. Ακόμα και τους ευεργέτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα οι δωρητές δεν εμπιστεύονται το κράτος κι εφόσον μπορούν δημιουργούν αυτό-διαχειριζόμενα ιδρύματα για να προσφέρουν αυτό που έχουν και θέλουν να γίνει κτήμα όλου του λαού.
Το πρώτο που χρειάζεται η χώρα μας σήμερα είναι αλλαγές στο σύνταγμα. Σημαντικές αλλαγές που θ’ απελευθερώσουν «φυλακισμένες» δυνάμεις του Έθνους και θα τους δώσουν την ευκαιρία ν’ ανοίξουν τα φτερά τους σε δημιουργικές πρωτοβουλίες, απαλλαγμένες από τον ασφυκτικό κλοιό της γραφειοκρατίας, της ηθελημένης καθυστέρησης και των δαπανών με τα διάφορα «γρηγορόσημα». Στη χώρα μας είναι κακώς διαδεδομένη ευρύτατα η κρατικιστική αντίληψη.
«Ό,τι είναι κρατικό είναι καλό κι ό,τι αφορά «ιδιωτικά συμφέροντα» είναι κακό». Λησμονούν όμως ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία ήταν και παραμένει η κινητήρια δύναμη και η μόνη ελπίδα να ξαναβρεί η χώρα το βηματισμό της. Όλα ξεκίνησαν από την πλήρως λαθεμένη από μαρξιστική πλευρά αντίληψη ότι διευρύνοντας συνεχώς το κράτος θα ξυπνούσαμε ένα πρωί με σοσιαλισμό. Αυτό βόλευε και τα μόνιμα κοράκια, που αντιλαμβάνονται το κράτος ως αγελάδα που μπορούν αδαπάνως στο διηνεκές ν’ αρμέγουν
Θυμάμαι τις θριαμβικές δηλώσεις των σημερινών κυβερνώντων, ότι πέτυχαν -επί κυβερνήσεως του Κώστα Καραμανλή- να μην είναι συνταγματική η επόμενη Βουλή και να κλείσει ο δρόμος στα «αισχρά ιδιωτικά συμφέροντα» που επιθυμούν- άκου να δεις θράσος- να μπορούν ν’ ανοίξουν ανώτερες Πανεπιστημιακές σχολές. Προς θεού μη πειραχτεί το ιερό άρθρο 16 το οποίο μεθερμηνευόμενο σημαίνει μόνο αυτοί να έχουν αυτήν την δυνατότητα, χωρίς εξωτερικό έλεγχο και επέμβαση, αλλά βεβαίως το κράτος να τους προσφέρει τα αδρά χρήματα για να κάνουν το κομμάτι τους.
Ας θυμηθούμε την ισχυρή αντίσταση που συναντούν πάντα οι αρμόδιες αρχές να επιληφθούν σε βαριές παράνομες πράξεις που κατά συρροή συμβαίνουν στο εσωτερικό των ιδρυμάτων με ζημιές που βεβαίως θα τις αποκαταστήσει ο κρατικός κορβανάς. Προχθές 15 «κουκουλοφόροι» βγήκαν από το «κτίριό» τους ( Το ΕΜΠ. Θα τρίζουν τα κόκκαλα των δωρητών), έκαψαν ένα τρόλεϊ και επανήλθαν στο ιερό τους άβατο, χωρίς καμιά επίπτωση. Και όλοι το θεωρούμε σχεδόν φυσικό. Βλέπεις είναι το «άσυλο», αλλά στην πράξη είναι το «άντρο» των πάσης φύσεως εγκληματιών απέναντι στο κράτος και το λαό του. Οι υπεύθυνοι καθηγητές ασχολούνται με τα υπουργεία τους. Βεβαίως εδώ οφείλω να κάνω ένα διαχωρισμό για τους συνεπείς υπηρέτες της επιστήμης τους, που συνεχίζουν τη διδασκαλία μέσα σε κλίμα ζόφου και τρομοκρατίας. Κι όλα αυτά είναι για μερικούς «δημοκρατικές κατακτήσεις».
Η εκ των πραγμάτων κάλυψη των παρανομιών τελικά ερμηνεύτηκε από τους επιτήδειους μπαχαλάκηδες ως προσωπικό τους δικαίωμα. Μια ολόκληρη γενιά- δυστυχώς - αντρώθηκε συνηθίζοντας στην ατιμωρησία. Κι αυτό θα το πληρώσει η χώρα για δεκαετίες στο επερχόμενο μέλλον εκτός κι αν οι κοιμισμένες συνειδήσεις κάποια στιγμή ξυπνήσουν και με μέτρα και σταθερότητα αντιδράσεων καταπολεμήσουν το εκφυλιστικό φαινόμενο.
Στο ισχύον σύνταγμα της χώρας κάποια ισχυρά λόμπι εξασφάλιζαν «νόμιμα» πλεονεκτήματα έναντι όλων των άλλων πολιτών. Όλο το κείμενο διαπνέεται από μια ξεπερασμένη από το χρόνο και τις πραγματικές ανάγκες αντίληψη ελέγχου των πάντων από την κεντρική εξουσία. Έτσι από ιδρύσεως του κράτους αυτό αποτέλεσε φραγμό ανασταλτικό σε κρίσιμους τομείς της εν γένει ζωής του τόπου. Επίκαιρη υπενθύμιση του γεγονότος είναι οι ισχυρές αντιδράσεις που αμέσως υπήρξαν για τα «ειδικά μισθολόγια» που αποπειράθηκε η Κυβέρνηση να φέρει με τροπολογία στη Βουλή. Ο πρωθυπουργός συγκάλεσε αμέσως σύσκεψη να αναζητηθούν «ισοδύναμα μέτρα» Θέλοντας- ειρωνικά- να συμβάλλω στον προβληματισμό προτείνω, αντί να κοπεί το ΕΚΑΣ σε 200.000 χιλιάδες που «παράνομα» το εισέπρατταν να επεκταθεί σε 400.000. Έτσι θα ενισχυθούν οι χαμηλά αμειβόμενοι! Χριστέ κι Απόστολε πώς μας ανακάτεψες τελευταία ! Βλέπεις στο κρίσιμο Υπουργείο της Άμυνας η Κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστερά έχει τον δικό της Γαρουφαλιά του 21ου αιώνα
Λοιπόν ψυχρά, αλλά χρήσιμα, δηλώνω τα εξής χωρίς τις συνήθεις αναστολές που κρατούν τα στόματα κλειστά. Το κράτος το φαντάζομαι σαν ένα περιορισμένο μηχανισμό στο επίπεδο το πολύ του 1/3 του σημερινού πληθωρικού του όγκου. Ο ρόλος του να είναι μόνο ρυθμιστικός κι ελεγκτικός με την εκ των προτέρων ξεκάθαρη ρύθμιση των όρων του παιχνιδιού, με αυστηρή εφαρμογή των κανόνων και με την επιβολή δρακόντειων τιμωριών στην περίπτωση της παραβίασής τους. Όλες οι εργασίες να μεταβιβαστούν σε φορείς ιδιωτικού δικαίου που θα ελέγχονται διαρκώς από τις επίσημες αρχές. Επιτέλους να αρχίσει να λειτουργεί ο ανταγωνισμός, κινητήρια δύναμη δημιουργίας κι ανάπτυξης. Οι κρατικοί υπάλληλοι να είναι ειδικών προσόντων και να κρίνεται διαρκώς το επίπεδο της απόδοσής τους. Να προβλέπεται η απομάκρυνσή τους σε περίπτωση διαπιστωμένης ανεπάρκειας.
Βεβαίως και θα υπάρξουν απολύσεις, αλλά τα κροκοδείλια δάκρυα έπρεπε να τα σκεφτούμε όταν εκατοντάδες χιλιάδες ιδιωτικοί εργάτες από τη μια στιγμή στην άλλη μετατρέπονταν σε ανέργους κι αρκετοί εξ αυτών βίωναν την εμπειρία και της πείνας. Το οικονομικό επίπεδο της χώρας δεν αντέχει το σημερινό ογκώδη και κακομαθημένο κρατικό μηχανισμό. Να ξεκαθαρίσω όμως ότι η πρότασή μου δεν είναι μόνο για οικονομικούς λόγους. Κυρίως στηρίζεται σε λειτουργικές και δεοντολογικές σκοπιμότητες. Αποτελεί κύρια προϋπόθεση να πάρει μπροστά το μόνιμο δρόμο της ανάπτυξης τούτος ο έρμος τόπος (…. ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ… )
2ο μέρος Πρέπει να δεχθούμε το αυτονόητο. Δεν είμαστε ο ευλογημένος λαός που μας έχει υπό την προστασία του ο Κύριος. Μπορεί κάτι τέτοιες ιδέες να μας αρέσουν και πράγματι είναι διεγερτικές. Μην είμαστε όμως αφελείς και τις πιστέψουμε κιόλας Υπερεκτιμήσαμε τις δυνατότητές μας και ξοδέψαμε, δίχως άξιου λόγου αντάλλαγμα, την προίκα του ένδοξου αρχαίου παρελθόντος μας. Σε λίγα χρόνια συμπληρώνονται δυο αιώνες από την τμηματική έναρξη της απελευθέρωσης της χώρας και μια μικρή ανασκόπηση της ιστορικής διαδρομής της θα συλλέξει εμφύλιες αιματηρές τραγωδίες, μόνιμη διχόνοια, μικρασιατική καταστροφή, στρατιωτικά πραξικοπήματα σε βάρος της λαϊκής κυριαρχίας και τρεις τέσσερις μέχρι στιγμής πτωχεύσεις ή φαλίρες. Δημιουργηθήκαμε ως κράτος με τη βοήθεια των μεγάλων δυνάμεων κι αυτό σφράγισε όλα τα επόμενα χρόνια με άμεσες ή έμμεσες επεμβάσεις. Υπήρξαν κι ένδοξες εκλάμψεις κατά διαλείμματα μία εκ των οποίων είναι το ζωοφόρο ρεύμα του ευεργετισμού. Για όσους το έχουν ξεχάσει ας κάνουν μια καταμέτρηση των πάσης φύσεως προσφορών τους κι ας δουν τα κληροδοτήματα τους σκορπισμένα σε όλους τους τομείς και τις γωνιές της χώρας. Το κράτος εξ αρχής δημιουργήθηκε σε λαθεμένη βάση κι αντί να αποτελέσει το μοχλό ανάπτυξης έγινε ο βρόχος που έπνιγε κάθε προοδευτική πρωτοβουλία. Ακόμα και τους ευεργέτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα οι δωρητές δεν εμπιστεύονται το κράτος κι εφόσον μπορούν δημιουργούν αυτό-διαχειριζόμενα ιδρύματα για να προσφέρουν αυτό που έχουν και θέλουν να γίνει κτήμα όλου του λαού.
Το πρώτο που χρειάζεται η χώρα μας σήμερα είναι αλλαγές στο σύνταγμα. Σημαντικές αλλαγές που θ’ απελευθερώσουν «φυλακισμένες» δυνάμεις του Έθνους και θα τους δώσουν την ευκαιρία ν’ ανοίξουν τα φτερά τους σε δημιουργικές πρωτοβουλίες, απαλλαγμένες από τον ασφυκτικό κλοιό της γραφειοκρατίας, της ηθελημένης καθυστέρησης και των δαπανών με τα διάφορα «γρηγορόσημα». Στη χώρα μας είναι κακώς διαδεδομένη ευρύτατα η κρατικιστική αντίληψη.
«Ό,τι είναι κρατικό είναι καλό κι ό,τι αφορά «ιδιωτικά συμφέροντα» είναι κακό». Λησμονούν όμως ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία ήταν και παραμένει η κινητήρια δύναμη και η μόνη ελπίδα να ξαναβρεί η χώρα το βηματισμό της. Όλα ξεκίνησαν από την πλήρως λαθεμένη από μαρξιστική πλευρά αντίληψη ότι διευρύνοντας συνεχώς το κράτος θα ξυπνούσαμε ένα πρωί με σοσιαλισμό. Αυτό βόλευε και τα μόνιμα κοράκια, που αντιλαμβάνονται το κράτος ως αγελάδα που μπορούν αδαπάνως στο διηνεκές ν’ αρμέγουν
Θυμάμαι τις θριαμβικές δηλώσεις των σημερινών κυβερνώντων, ότι πέτυχαν -επί κυβερνήσεως του Κώστα Καραμανλή- να μην είναι συνταγματική η επόμενη Βουλή και να κλείσει ο δρόμος στα «αισχρά ιδιωτικά συμφέροντα» που επιθυμούν- άκου να δεις θράσος- να μπορούν ν’ ανοίξουν ανώτερες Πανεπιστημιακές σχολές. Προς θεού μη πειραχτεί το ιερό άρθρο 16 το οποίο μεθερμηνευόμενο σημαίνει μόνο αυτοί να έχουν αυτήν την δυνατότητα, χωρίς εξωτερικό έλεγχο και επέμβαση, αλλά βεβαίως το κράτος να τους προσφέρει τα αδρά χρήματα για να κάνουν το κομμάτι τους.
Ας θυμηθούμε την ισχυρή αντίσταση που συναντούν πάντα οι αρμόδιες αρχές να επιληφθούν σε βαριές παράνομες πράξεις που κατά συρροή συμβαίνουν στο εσωτερικό των ιδρυμάτων με ζημιές που βεβαίως θα τις αποκαταστήσει ο κρατικός κορβανάς. Προχθές 15 «κουκουλοφόροι» βγήκαν από το «κτίριό» τους ( Το ΕΜΠ. Θα τρίζουν τα κόκκαλα των δωρητών), έκαψαν ένα τρόλεϊ και επανήλθαν στο ιερό τους άβατο, χωρίς καμιά επίπτωση. Και όλοι το θεωρούμε σχεδόν φυσικό. Βλέπεις είναι το «άσυλο», αλλά στην πράξη είναι το «άντρο» των πάσης φύσεως εγκληματιών απέναντι στο κράτος και το λαό του. Οι υπεύθυνοι καθηγητές ασχολούνται με τα υπουργεία τους. Βεβαίως εδώ οφείλω να κάνω ένα διαχωρισμό για τους συνεπείς υπηρέτες της επιστήμης τους, που συνεχίζουν τη διδασκαλία μέσα σε κλίμα ζόφου και τρομοκρατίας. Κι όλα αυτά είναι για μερικούς «δημοκρατικές κατακτήσεις».
Η εκ των πραγμάτων κάλυψη των παρανομιών τελικά ερμηνεύτηκε από τους επιτήδειους μπαχαλάκηδες ως προσωπικό τους δικαίωμα. Μια ολόκληρη γενιά- δυστυχώς - αντρώθηκε συνηθίζοντας στην ατιμωρησία. Κι αυτό θα το πληρώσει η χώρα για δεκαετίες στο επερχόμενο μέλλον εκτός κι αν οι κοιμισμένες συνειδήσεις κάποια στιγμή ξυπνήσουν και με μέτρα και σταθερότητα αντιδράσεων καταπολεμήσουν το εκφυλιστικό φαινόμενο.
Στο ισχύον σύνταγμα της χώρας κάποια ισχυρά λόμπι εξασφάλιζαν «νόμιμα» πλεονεκτήματα έναντι όλων των άλλων πολιτών. Όλο το κείμενο διαπνέεται από μια ξεπερασμένη από το χρόνο και τις πραγματικές ανάγκες αντίληψη ελέγχου των πάντων από την κεντρική εξουσία. Έτσι από ιδρύσεως του κράτους αυτό αποτέλεσε φραγμό ανασταλτικό σε κρίσιμους τομείς της εν γένει ζωής του τόπου. Επίκαιρη υπενθύμιση του γεγονότος είναι οι ισχυρές αντιδράσεις που αμέσως υπήρξαν για τα «ειδικά μισθολόγια» που αποπειράθηκε η Κυβέρνηση να φέρει με τροπολογία στη Βουλή. Ο πρωθυπουργός συγκάλεσε αμέσως σύσκεψη να αναζητηθούν «ισοδύναμα μέτρα» Θέλοντας- ειρωνικά- να συμβάλλω στον προβληματισμό προτείνω, αντί να κοπεί το ΕΚΑΣ σε 200.000 χιλιάδες που «παράνομα» το εισέπρατταν να επεκταθεί σε 400.000. Έτσι θα ενισχυθούν οι χαμηλά αμειβόμενοι! Χριστέ κι Απόστολε πώς μας ανακάτεψες τελευταία ! Βλέπεις στο κρίσιμο Υπουργείο της Άμυνας η Κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστερά έχει τον δικό της Γαρουφαλιά του 21ου αιώνα
Λοιπόν ψυχρά, αλλά χρήσιμα, δηλώνω τα εξής χωρίς τις συνήθεις αναστολές που κρατούν τα στόματα κλειστά. Το κράτος το φαντάζομαι σαν ένα περιορισμένο μηχανισμό στο επίπεδο το πολύ του 1/3 του σημερινού πληθωρικού του όγκου. Ο ρόλος του να είναι μόνο ρυθμιστικός κι ελεγκτικός με την εκ των προτέρων ξεκάθαρη ρύθμιση των όρων του παιχνιδιού, με αυστηρή εφαρμογή των κανόνων και με την επιβολή δρακόντειων τιμωριών στην περίπτωση της παραβίασής τους. Όλες οι εργασίες να μεταβιβαστούν σε φορείς ιδιωτικού δικαίου που θα ελέγχονται διαρκώς από τις επίσημες αρχές. Επιτέλους να αρχίσει να λειτουργεί ο ανταγωνισμός, κινητήρια δύναμη δημιουργίας κι ανάπτυξης. Οι κρατικοί υπάλληλοι να είναι ειδικών προσόντων και να κρίνεται διαρκώς το επίπεδο της απόδοσής τους. Να προβλέπεται η απομάκρυνσή τους σε περίπτωση διαπιστωμένης ανεπάρκειας.
Βεβαίως και θα υπάρξουν απολύσεις, αλλά τα κροκοδείλια δάκρυα έπρεπε να τα σκεφτούμε όταν εκατοντάδες χιλιάδες ιδιωτικοί εργάτες από τη μια στιγμή στην άλλη μετατρέπονταν σε ανέργους κι αρκετοί εξ αυτών βίωναν την εμπειρία και της πείνας. Το οικονομικό επίπεδο της χώρας δεν αντέχει το σημερινό ογκώδη και κακομαθημένο κρατικό μηχανισμό. Να ξεκαθαρίσω όμως ότι η πρότασή μου δεν είναι μόνο για οικονομικούς λόγους. Κυρίως στηρίζεται σε λειτουργικές και δεοντολογικές σκοπιμότητες. Αποτελεί κύρια προϋπόθεση να πάρει μπροστά το μόνιμο δρόμο της ανάπτυξης τούτος ο έρμος τόπος (…. ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ… )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου