Ας παίξω εγώ το ρόλο του κακού. Αφού όλοι ξαφνικά έγιναν « ευαίσθητοι» κι «ανθρωπιστές» (αρκεί αυτά να μην ακουμπάνε το προσωπικό τους βαλάντιο) ας ακουστεί και μια άλλη άποψη. Στη χώρα μας έχουν πέραση οι φωνασκούντες, οι γκρινιάρηδες, οι μέτριοι, οι πάσης φύσεως άεργοι. Αισθάνομαι έτοιμος να προχωρήσω χωρίς αναστολές, και παρακάτω την άποψή μου.
Το γεγονός ότι κάποιος είναι άνεργος κι ως τέτοιος παραμένει επί μακρό διάστημα χωρίς να μπορέσει ν...α βρει μια οποιαδήποτε εναλλακτική λύση, δε μπορεί να μην έχει σχέση με τα προσόντα του, με την ικανότητα και τη διάθεση του για αναζήτηση μιας νέας απασχόλησης. Είναι ένα λογικό ερώτημα που τίθεται εκ των πραγμάτων, χωρίς να αγνοείται το γεγονός ότι σίγουρα θα υπάρχουν και εξαιρέσεις ικανών ανθρώπων που βρέθηκαν εκτός της παραγωγικής δραστηριότητας, αλλά όμως αναζητούν λύση του προβλήματος. Σε ενίσχυση του ισχυρισμού μου θυμίζω πώς την ίδια χρονική περίοδο δεκάδες χιλιάδες μετανάστες εργάζονται τίμια και εξασφαλίζουν το ψωμί της οικογένειάς τους.
Κάποιοι με αυθαίρετο τρόπο αξιολογούν τον εαυτό τους άξιο μόνο για διευθυντική θέση με την αντίστοιχη παχυλή αμοιβή υπολογίζοντας με αυθαίρετα επίσης κριτήρια τα χρήματα που του χρειάζονται για τη διαβίωσή τους. Έχουμε καλοσυνηθίσει, ξεχνώντας- μέσα σε μια γενιά- τους όρους και το επίπεδο ζωής των πατεράδων μας. Συναντάμε μόνο απαιτήσεις και δικαιώματα από ανθρώπους που ακόμα δε δοκίμασαν το κρασί της προσφοράς στην πατρίδα και στο κοινωνικό σύνολο. Λίγη σεμνότητα δεν είναι πολυτέλεια. Είναι εξοπλισμός για ομαλή πορεία στη ζωή.
Εκείνο όμως που με σοκάρει είναι η στάση του κράτους. Αυτό αντί να προωθεί την ενεργητικότητα των πολιτών του, να τους ωθεί για προσωπική πρόοδο και κατά προέκταση της ανάπτυξη της χώρας τους αμείβει την τεμπελιά με μια ακολουθία αντιπαραγωγικών κινήτρων. Μεγάλα στρώματα του πληθυσμού συνήθισαν να ζουν με επιδόματα που τους εξασφαλίζει το «φιλάνθρωπο κράτος»
Το κράτος έχει την υποχρέωση να εξασφαλίζει τα στοιχειώδη για τη διαβίωση των πολιτών του, αλλά τα στοιχειώδη, λαμβανομένου υπόψη της οικονομικής μόνιμης δυσπραγίας στη χώρα. Το κράτος δεν είναι φιλανθρωπικό σωματείο, ούτε το φιλόπτωχο ταμείο της εκκλησίας. Δεν είναι θέμα του κράτους η φιλανθρωπία. Ίσως της εκκλησίας και άλλων φιλανθρωπικών οργανώσεων.
Στοιχειωδώς πρέπει να καταλάβουμε ότι τέτοιες συμπεριφορές παραλύουν την προσπάθεια πολιτών να γίνουν δραστήρια μέλη της κοινωνίας. Συγχρόνως γίνεται καταφύγιο εκκόλαψης απατεώνων. Δεν επιτρέπεται σε ένα κράτος να δίνει κίνητρα στην τεμπελιά, ενώ ταυτοχρόνως να αποτρέπει τη δημιουργικότητα. Ας το πάρουμε κάποια στιγμή χαμπάρι αν μας ενδιαφέρει η πορεία αυτού του τόπου…….
Το γεγονός ότι κάποιος είναι άνεργος κι ως τέτοιος παραμένει επί μακρό διάστημα χωρίς να μπορέσει ν...α βρει μια οποιαδήποτε εναλλακτική λύση, δε μπορεί να μην έχει σχέση με τα προσόντα του, με την ικανότητα και τη διάθεση του για αναζήτηση μιας νέας απασχόλησης. Είναι ένα λογικό ερώτημα που τίθεται εκ των πραγμάτων, χωρίς να αγνοείται το γεγονός ότι σίγουρα θα υπάρχουν και εξαιρέσεις ικανών ανθρώπων που βρέθηκαν εκτός της παραγωγικής δραστηριότητας, αλλά όμως αναζητούν λύση του προβλήματος. Σε ενίσχυση του ισχυρισμού μου θυμίζω πώς την ίδια χρονική περίοδο δεκάδες χιλιάδες μετανάστες εργάζονται τίμια και εξασφαλίζουν το ψωμί της οικογένειάς τους.
Κάποιοι με αυθαίρετο τρόπο αξιολογούν τον εαυτό τους άξιο μόνο για διευθυντική θέση με την αντίστοιχη παχυλή αμοιβή υπολογίζοντας με αυθαίρετα επίσης κριτήρια τα χρήματα που του χρειάζονται για τη διαβίωσή τους. Έχουμε καλοσυνηθίσει, ξεχνώντας- μέσα σε μια γενιά- τους όρους και το επίπεδο ζωής των πατεράδων μας. Συναντάμε μόνο απαιτήσεις και δικαιώματα από ανθρώπους που ακόμα δε δοκίμασαν το κρασί της προσφοράς στην πατρίδα και στο κοινωνικό σύνολο. Λίγη σεμνότητα δεν είναι πολυτέλεια. Είναι εξοπλισμός για ομαλή πορεία στη ζωή.
Εκείνο όμως που με σοκάρει είναι η στάση του κράτους. Αυτό αντί να προωθεί την ενεργητικότητα των πολιτών του, να τους ωθεί για προσωπική πρόοδο και κατά προέκταση της ανάπτυξη της χώρας τους αμείβει την τεμπελιά με μια ακολουθία αντιπαραγωγικών κινήτρων. Μεγάλα στρώματα του πληθυσμού συνήθισαν να ζουν με επιδόματα που τους εξασφαλίζει το «φιλάνθρωπο κράτος»
Το κράτος έχει την υποχρέωση να εξασφαλίζει τα στοιχειώδη για τη διαβίωση των πολιτών του, αλλά τα στοιχειώδη, λαμβανομένου υπόψη της οικονομικής μόνιμης δυσπραγίας στη χώρα. Το κράτος δεν είναι φιλανθρωπικό σωματείο, ούτε το φιλόπτωχο ταμείο της εκκλησίας. Δεν είναι θέμα του κράτους η φιλανθρωπία. Ίσως της εκκλησίας και άλλων φιλανθρωπικών οργανώσεων.
Στοιχειωδώς πρέπει να καταλάβουμε ότι τέτοιες συμπεριφορές παραλύουν την προσπάθεια πολιτών να γίνουν δραστήρια μέλη της κοινωνίας. Συγχρόνως γίνεται καταφύγιο εκκόλαψης απατεώνων. Δεν επιτρέπεται σε ένα κράτος να δίνει κίνητρα στην τεμπελιά, ενώ ταυτοχρόνως να αποτρέπει τη δημιουργικότητα. Ας το πάρουμε κάποια στιγμή χαμπάρι αν μας ενδιαφέρει η πορεία αυτού του τόπου…….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου