…μέσα από μια προσωπική μαρτυρία
Από τη δασκάλα του σχολείου Καλλιντεράκη Αθηνά
Το 20ο Δημοτικό του Πειραιά είναι ένα σχολείο με ιστορία 90 ετών. Ιδρύθηκε τη δεκαετία του ’30, στην οδό Ιωννιδών, σ’ ένα διώροφο οίκημα, όπου στεγαζόταν παλιότερα η χωροφυλακή.
Το 20ο Δημοτικό είναι ένα σχολείο με ονοματεπώνυμο: «Το σχολείο του Ταγκόπουλου». Ποιος όμως ήταν ο Ταγκόπουλος, που έδωσε το όνομά του στο σχολείο; Οι γνώμες στο θέμα αυτό διίστανται.
Η πιθανότερη εκδοχή αποδίδει την ονοματοδοσία του σχολείου στον Δημήτρη Ταγκόπουλο. Γεννήθηκε στην Ύδρα, σπούδασε γιατρός αλλά ασχολήθηκε κυρίως με τη δημοσιογραφία και τη συγγραφή. Υπήρξε ιδρυτής του περιοδικού «Νουμάς», όπου με την καυστική του πένα καυτηρίαζε τα κακώς κείμενα της εποχής του. Κυρίως, όμως, υπήρξε ένας από τους βασικούς υποστηρικτές της δημοτικής γλώσσας, όπου μαζί με άλλους δημοτικιστές, πέτυχε να καθιερωθεί από την προσωρινή κυβέρνηση Βενιζέλου η δημοτική γλώσσα στα βιβλία των πρώτων τάξεων του δημοτικού σχολείου (Το 1920 αυτό, καταργήθηκε).
Η δεύτερη εκδοχή υπήρχε στις παιδικές μου μνήμες, αφημένη εκεί από τις διηγήσεις του πατέρα μου, παλιού Πειραιώτη και μαθητή του σχολείου στα χρόνια του πολέμου. Ανασύρθηκε πρόσφατα και εμπλουτίστηκε με άγνωστες λεπτομέρειες, διαβάζοντας το blog pireorama.
Σύμφωνα μ’ αυτήν ο Ταγκόπουλος υπήρξε δάσκαλος σ’ ένα από τα λιγοστά σχολεία του Πειραιά των αρχών του 20ου αιώνα. Ήταν τόσο σκληρός και αυταρχικός, ώστε οι γονείς απειλούσαν τα άτακτα παιδιά τους λέγοντας :«Θα σε στείλω στου Ταγκόπουλου». Στα 1905 ο Ταγκόπουλος χτυπά άγρια έναν μαθητή του σχολείου, ενώ την ίδια μέρα πεθαίνει ένας άλλος μαθητής από μηνιγγίτιδα (ο Στενιώτης). Οι γονείς έξαλλοι ,αγνοώντας την πραγματικότητα, κατηγορούν το δάσκαλο ότι το παιδί πέθανε από το υπερβολικό ξύλο. Η αστυνομία διεξάγει έρευνα, όπου αποδεικνύεται ότι το παιδί είχε πεθάνει από ασθένεια. Οι εφημερίδες της εποχής με άρθρα τους αποκαθιστούν το δάσκαλο, αλλά το σχολείο που υπηρετεί παίρνει το όνομα «το σχολείο του Ταγκόπουλου», εννοώντας το σχολείο όπου «πέφτει ξύλο μέχρι θανάτου».
Απόσπασμα από εφημερίδα της εποχής, δανεισμένη από το pireorama
Το 20ο Δημοτικό για τις επόμενες δεκαετίες λειτουργεί στο ίδιο κτίριο, μέχρι τις αρχές του 1980,οπότε αναγκάζεται να φιλοξενήσει στο μικρό αυτό οίκημα το 55ο Δημοτικό σχολείο. Τα παιδιά είναι ήδη πάρα πολλά και τα δυο σχολεία λειτουργούν εναλλάξ, πρωί-απόγευμα. Τελικά μετά από κινητοποιήσεις δασκάλων και γονέων, το σχολείο άφησε το «πατρικό του σπίτι» και εγκαταστάθηκε στη σημερινή του θέση, στην οδό Ζαννή 97.
Στο νέο κτίριο το 20ο Δημοτικό γνωρίζει λαμπρές μέρες. Τρία τμήματα σε κάθε τάξη. 270 μαθητές. Λίστες αναμονής για να γραφτούν τα παιδιά στο σχολείο. Διευθυντές, όπως οι κ.κ. Δουκιαντζάκης και Γιάχος, που ονειρεύτηκαν και υλοποίησαν την κατασκευή της αίθουσας πολλαπλών χρήσεων . Και βέβαια δάσκαλοι, που καθημερινά δίνουν κομμάτι από την ψυχή και τον εαυτό τους. Όχι μόνο για να μεταδώσουν γνώσεις ,αλλά κυρίως για να εμφυσήσουν ιδέες, αξίες, δημοκρατία, στάσεις ζωής.
Προσωπική μαρτυρία Στο σχολείο που σήμερα υπηρετώ ως δασκάλα, είχα την τύχη να υπάρξω και ως μαθήτρια τη δεκαετία του ‘70.Ήμουν κι εγώ μια μαθήτρια του σχολείου του Ταγκόπουλου.
Ναι, ήταν ένα πολύ αυστηρό, ίσως σκληρό σχολείο. Μέσο πειθαρχίας αλλά και μάθησης ο χάρακας, το τράβηγμα του αυτιού, της φαβορίτας και άλλα παρόμοια. Έφαγα κι εγώ πολύ ξύλο, παρόλο που ήμουν κορίτσι, μάλλον ήσυχο και πολύ καλή μαθήτρια. Όμως αυτή ήταν μια κατάσταση, που υπήρχε σ’ όλα τα σχολεία εκείνης της εποχής και νομίζω πολύ γνώριμη σε πολλούς. Το ξύλο και η τιμωρία ήταν κάτι αυτονόητο και αποδεκτό από όλους, δασκάλους μαθητές και γονείς.
Όχι, δεν έχω ψυχικά τραύματα, απωθημένα και αρνητικές αναμνήσεις. Αντίθετα το μυαλό και η καρδιά μου είναι γεμάτα με γλυκές στιγμές, εικόνες και μυρωδιές.
Θυμάμαι τη ξύλινη σκάλα που οδηγούσε στο δεύτερο όροφο ,όπου φιλοξενούνταν μεσαίες μόνο τάξεις. Λόγω σκάλας. Ήταν πολύ απότομη για τα μικρά και πολύ στενή για τους μεγάλους. Ήταν οι δυο συκιές στο προαύλιο, το πιο προνομιακό μέρος για παιχνίδι λόγω σκιάς. Στην αυλή υπήρχε ένα υπόγειο: το κυλικείο. Μυρίζω ακόμα τις ροζ καραμέλες τσάρλεστον , τα καλαμάκια με το ζαχαροκάλαμο και τα γλειφιτζούρια – που κατέληγαν σε ψεύτικα νύχια –θήκες για τα κορίτσια.
Και υπήρχαν οι δάσκαλοι. Ο Σιώμος, ο Κοκκοτός, ο Κοκμωτός. ο Γκιώνης …. Άλλοι καλοί κι αγαπητοί κι άλλοι όχι. Όμως τώρα που έγινα κι εγώ δασκάλα, αναρωτιέμαι πώς τα κατάφερναν εκείνοι, χωρίς φωτοτυπικά, υπολογιστές και διαδραστικούς πίνακες!!! Πώς κατάφεραν να κάνουν επιστήμονες ή σημαντικούς επαγγελματίες, παιδιά σε τάξεις 30-40 μαθητών!!!
Θυμάμαι ακόμα τα βιβλία ,την αποστήθιση και το σήκωμα στον πίνακα για να πεις το μάθημα. Είναι χαραγμένο έντονα στη μνήμη μου ένα βιβλίο– θρύλος: «το κλειδί της Αριθμητικής». Ένα βιβλίο με προβλήματα διαβαθμισμένης δυσκολίας ,που ο Σιώμος , δάσκαλός μου στην έκτη , είχε ιδιαίτερη εμμονή. Κάθε απόγευμα εγώ κι ο φίλος μου ο Χάρης κάναμε μαραθώνιες ,τηλεφωνικές συζητήσεις , προσπαθώντας να βρούμε λύσεις σε προβλήματα- σπαζοκεφαλιές. Εκείνος έγινε μαθηματικός κι εγώ δασκάλα. Τα καλά της εξάσκησης!!!
Αυτή είναι η ιστορία του 20ου Δημοτικού Σχολείου Πειραιά μέσα από την προσωπική μου ματιά . Με πολύ συναίσθημα και νοσταλγία! Με πολλή αγάπη για ένα σχολείο ,που μου έδωσε τόσα πολλά!!!
Μακάρι και οι δικοί μας μαθητές , στα επόμενα χρόνια , να θυμούνται τα σχολικά τους χρόνια στο 20ο Δημοτικό χωρίς οργή και θυμό. Να έχουν στην ψυχή τους πολλές ,γλυκές αναμνήσεις από ένα σχολείο και δασκάλους ,που προσπαθούν πάντα για το καλύτερο!!!
Στο Παλαιό τέρμα της γραμμής επί της Σαχτούρη μπροστά από καφενείο που έκλεισε πρόσφατα. Το Τραμ 17 εκτελούσε το δρομολόγιο Νέο Φάληρο – Άγιος Βασίλειος. Ο κατηφορικός δρόμος δεξιά είναι η Ιωνιδών που βρισκόταν το παλαιό Δημοτικό Σχολείο Ταγκόπουλου. Στην Ιωνιδών δεξιά (δεν φαίνεται στην φωτογραφία) βρίσκονταν το ιστορικό περίπτερο «Ολυμπιακός» ιδιοκτησίας Χουρμούζη. Το δεύτερο Τραμ πίσω, φέρνει τον αριθμό 18 που εκτελούσε την διαδρομή Νέο Φάληρο- Μακράς Στοάς (Εθνικής Αντιστάσεως). Πιθανόν με ξεχασμένο τον αριθμό από το προηγούμενό του δρομολόγιο. Σήμερα η στάση του λεωφορείου φέρει το όνομα «παλαιό τέρμα» προς ανάμνηση των ιστορικών αυτών γραμμών (pireorama.blogspot.gr)
Από τη δασκάλα του σχολείου Καλλιντεράκη Αθηνά
Το 20ο Δημοτικό του Πειραιά είναι ένα σχολείο με ιστορία 90 ετών. Ιδρύθηκε τη δεκαετία του ’30, στην οδό Ιωννιδών, σ’ ένα διώροφο οίκημα, όπου στεγαζόταν παλιότερα η χωροφυλακή.
Το 20ο Δημοτικό είναι ένα σχολείο με ονοματεπώνυμο: «Το σχολείο του Ταγκόπουλου». Ποιος όμως ήταν ο Ταγκόπουλος, που έδωσε το όνομά του στο σχολείο; Οι γνώμες στο θέμα αυτό διίστανται.
Η πιθανότερη εκδοχή αποδίδει την ονοματοδοσία του σχολείου στον Δημήτρη Ταγκόπουλο. Γεννήθηκε στην Ύδρα, σπούδασε γιατρός αλλά ασχολήθηκε κυρίως με τη δημοσιογραφία και τη συγγραφή. Υπήρξε ιδρυτής του περιοδικού «Νουμάς», όπου με την καυστική του πένα καυτηρίαζε τα κακώς κείμενα της εποχής του. Κυρίως, όμως, υπήρξε ένας από τους βασικούς υποστηρικτές της δημοτικής γλώσσας, όπου μαζί με άλλους δημοτικιστές, πέτυχε να καθιερωθεί από την προσωρινή κυβέρνηση Βενιζέλου η δημοτική γλώσσα στα βιβλία των πρώτων τάξεων του δημοτικού σχολείου (Το 1920 αυτό, καταργήθηκε).
Η δεύτερη εκδοχή υπήρχε στις παιδικές μου μνήμες, αφημένη εκεί από τις διηγήσεις του πατέρα μου, παλιού Πειραιώτη και μαθητή του σχολείου στα χρόνια του πολέμου. Ανασύρθηκε πρόσφατα και εμπλουτίστηκε με άγνωστες λεπτομέρειες, διαβάζοντας το blog pireorama.
Σύμφωνα μ’ αυτήν ο Ταγκόπουλος υπήρξε δάσκαλος σ’ ένα από τα λιγοστά σχολεία του Πειραιά των αρχών του 20ου αιώνα. Ήταν τόσο σκληρός και αυταρχικός, ώστε οι γονείς απειλούσαν τα άτακτα παιδιά τους λέγοντας :«Θα σε στείλω στου Ταγκόπουλου». Στα 1905 ο Ταγκόπουλος χτυπά άγρια έναν μαθητή του σχολείου, ενώ την ίδια μέρα πεθαίνει ένας άλλος μαθητής από μηνιγγίτιδα (ο Στενιώτης). Οι γονείς έξαλλοι ,αγνοώντας την πραγματικότητα, κατηγορούν το δάσκαλο ότι το παιδί πέθανε από το υπερβολικό ξύλο. Η αστυνομία διεξάγει έρευνα, όπου αποδεικνύεται ότι το παιδί είχε πεθάνει από ασθένεια. Οι εφημερίδες της εποχής με άρθρα τους αποκαθιστούν το δάσκαλο, αλλά το σχολείο που υπηρετεί παίρνει το όνομα «το σχολείο του Ταγκόπουλου», εννοώντας το σχολείο όπου «πέφτει ξύλο μέχρι θανάτου».
Απόσπασμα από εφημερίδα της εποχής, δανεισμένη από το pireorama
Το 20ο Δημοτικό για τις επόμενες δεκαετίες λειτουργεί στο ίδιο κτίριο, μέχρι τις αρχές του 1980,οπότε αναγκάζεται να φιλοξενήσει στο μικρό αυτό οίκημα το 55ο Δημοτικό σχολείο. Τα παιδιά είναι ήδη πάρα πολλά και τα δυο σχολεία λειτουργούν εναλλάξ, πρωί-απόγευμα. Τελικά μετά από κινητοποιήσεις δασκάλων και γονέων, το σχολείο άφησε το «πατρικό του σπίτι» και εγκαταστάθηκε στη σημερινή του θέση, στην οδό Ζαννή 97.
Στο νέο κτίριο το 20ο Δημοτικό γνωρίζει λαμπρές μέρες. Τρία τμήματα σε κάθε τάξη. 270 μαθητές. Λίστες αναμονής για να γραφτούν τα παιδιά στο σχολείο. Διευθυντές, όπως οι κ.κ. Δουκιαντζάκης και Γιάχος, που ονειρεύτηκαν και υλοποίησαν την κατασκευή της αίθουσας πολλαπλών χρήσεων . Και βέβαια δάσκαλοι, που καθημερινά δίνουν κομμάτι από την ψυχή και τον εαυτό τους. Όχι μόνο για να μεταδώσουν γνώσεις ,αλλά κυρίως για να εμφυσήσουν ιδέες, αξίες, δημοκρατία, στάσεις ζωής.
Προσωπική μαρτυρία Στο σχολείο που σήμερα υπηρετώ ως δασκάλα, είχα την τύχη να υπάρξω και ως μαθήτρια τη δεκαετία του ‘70.Ήμουν κι εγώ μια μαθήτρια του σχολείου του Ταγκόπουλου.
Ναι, ήταν ένα πολύ αυστηρό, ίσως σκληρό σχολείο. Μέσο πειθαρχίας αλλά και μάθησης ο χάρακας, το τράβηγμα του αυτιού, της φαβορίτας και άλλα παρόμοια. Έφαγα κι εγώ πολύ ξύλο, παρόλο που ήμουν κορίτσι, μάλλον ήσυχο και πολύ καλή μαθήτρια. Όμως αυτή ήταν μια κατάσταση, που υπήρχε σ’ όλα τα σχολεία εκείνης της εποχής και νομίζω πολύ γνώριμη σε πολλούς. Το ξύλο και η τιμωρία ήταν κάτι αυτονόητο και αποδεκτό από όλους, δασκάλους μαθητές και γονείς.
Όχι, δεν έχω ψυχικά τραύματα, απωθημένα και αρνητικές αναμνήσεις. Αντίθετα το μυαλό και η καρδιά μου είναι γεμάτα με γλυκές στιγμές, εικόνες και μυρωδιές.
Θυμάμαι τη ξύλινη σκάλα που οδηγούσε στο δεύτερο όροφο ,όπου φιλοξενούνταν μεσαίες μόνο τάξεις. Λόγω σκάλας. Ήταν πολύ απότομη για τα μικρά και πολύ στενή για τους μεγάλους. Ήταν οι δυο συκιές στο προαύλιο, το πιο προνομιακό μέρος για παιχνίδι λόγω σκιάς. Στην αυλή υπήρχε ένα υπόγειο: το κυλικείο. Μυρίζω ακόμα τις ροζ καραμέλες τσάρλεστον , τα καλαμάκια με το ζαχαροκάλαμο και τα γλειφιτζούρια – που κατέληγαν σε ψεύτικα νύχια –θήκες για τα κορίτσια.
Και υπήρχαν οι δάσκαλοι. Ο Σιώμος, ο Κοκκοτός, ο Κοκμωτός. ο Γκιώνης …. Άλλοι καλοί κι αγαπητοί κι άλλοι όχι. Όμως τώρα που έγινα κι εγώ δασκάλα, αναρωτιέμαι πώς τα κατάφερναν εκείνοι, χωρίς φωτοτυπικά, υπολογιστές και διαδραστικούς πίνακες!!! Πώς κατάφεραν να κάνουν επιστήμονες ή σημαντικούς επαγγελματίες, παιδιά σε τάξεις 30-40 μαθητών!!!
Θυμάμαι ακόμα τα βιβλία ,την αποστήθιση και το σήκωμα στον πίνακα για να πεις το μάθημα. Είναι χαραγμένο έντονα στη μνήμη μου ένα βιβλίο– θρύλος: «το κλειδί της Αριθμητικής». Ένα βιβλίο με προβλήματα διαβαθμισμένης δυσκολίας ,που ο Σιώμος , δάσκαλός μου στην έκτη , είχε ιδιαίτερη εμμονή. Κάθε απόγευμα εγώ κι ο φίλος μου ο Χάρης κάναμε μαραθώνιες ,τηλεφωνικές συζητήσεις , προσπαθώντας να βρούμε λύσεις σε προβλήματα- σπαζοκεφαλιές. Εκείνος έγινε μαθηματικός κι εγώ δασκάλα. Τα καλά της εξάσκησης!!!
Αυτή είναι η ιστορία του 20ου Δημοτικού Σχολείου Πειραιά μέσα από την προσωπική μου ματιά . Με πολύ συναίσθημα και νοσταλγία! Με πολλή αγάπη για ένα σχολείο ,που μου έδωσε τόσα πολλά!!!
Μακάρι και οι δικοί μας μαθητές , στα επόμενα χρόνια , να θυμούνται τα σχολικά τους χρόνια στο 20ο Δημοτικό χωρίς οργή και θυμό. Να έχουν στην ψυχή τους πολλές ,γλυκές αναμνήσεις από ένα σχολείο και δασκάλους ,που προσπαθούν πάντα για το καλύτερο!!!
Στο Παλαιό τέρμα της γραμμής επί της Σαχτούρη μπροστά από καφενείο που έκλεισε πρόσφατα. Το Τραμ 17 εκτελούσε το δρομολόγιο Νέο Φάληρο – Άγιος Βασίλειος. Ο κατηφορικός δρόμος δεξιά είναι η Ιωνιδών που βρισκόταν το παλαιό Δημοτικό Σχολείο Ταγκόπουλου. Στην Ιωνιδών δεξιά (δεν φαίνεται στην φωτογραφία) βρίσκονταν το ιστορικό περίπτερο «Ολυμπιακός» ιδιοκτησίας Χουρμούζη. Το δεύτερο Τραμ πίσω, φέρνει τον αριθμό 18 που εκτελούσε την διαδρομή Νέο Φάληρο- Μακράς Στοάς (Εθνικής Αντιστάσεως). Πιθανόν με ξεχασμένο τον αριθμό από το προηγούμενό του δρομολόγιο. Σήμερα η στάση του λεωφορείου φέρει το όνομα «παλαιό τέρμα» προς ανάμνηση των ιστορικών αυτών γραμμών (pireorama.blogspot.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου