Όλοι σήμερα καταθέτουν από μια γνώμη για την κρίση. Ας πω κι εγώ για μια ακόμα φορά τη δική μου.
Είναι ιστορική και παροιμιώδης πλέον η φράση (απορία- διαμαρτυρία) του Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά τη δολοφονία του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη. Λαμπράκη
«.. Μα καλά, ποιος κυβερνά επιτέλους αυτόν τον τόπο;…»
Το ερώτημα και σήμερα, πενήντα δυο χρόνια μετά, διατηρεί την επικαιρότητά του και απαιτεί μια πειστική απάντηση. Οι απαντήσεις που ακούγονται γύρω μας είναι ποικίλες κι αυτό είναι φυσιολογικό και ίσως ένδειξη υγείας. Αλίμονο αν όλοι είχαμε την ίδια άποψη. Θα ήταν αφύσικο. Κι αλίμονο αν η διατύπωση μιας γνώμης επηρεάζει φιλίες παλαιές ή νέες. Πρέπει να υπερβούμε την παιδική ηλικία των πεισμάτων και των αποκλεισμών και να μάθουμε να έχουμε ανοχή και κατανόηση στην διαφορετική άποψη. Αυτό απαιτεί η εποχή μας και πρέπει να προσαρμοστούμε. Ας αναφερθούμε σε μερικές κυρίαρχες απαντήσεις από τις πολλές που κυκλοφορούν
1) Η θεσμική απάντηση. Προφανώς η εκλεγμένη από το λαό Κυβέρνηση, Η προφανής όμως αυτή απάντηση δεν υποστηρίζεται σήμερα από πολλούς για συγκυριακούς υποκειμενικούς κι αντικειμενικούς λόγους. Η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει πολύ χρόνο που ήρθε στην εξουσία και δε μπορούμε να της προσάψουμε το κύριο βάρος των ευθυνών για ό,τι συνέβη τα προηγούμενα χρόνια. Όμως ας είμαι ξεκάθαρος. Η παράταξη που σήμερα κυβερνά τον τόπο δεν είναι άμοιρη ευθυνών για πολλούς και ποικίλους κατ’ εμέ λόγους. Κράτησε όλο αυτό το διάστημα μια άκαμπτη κι αρνητική στάση, όταν ήταν σαφής η ανάγκη για εθνική συστράτευση, που απαιτείται σε συνθήκες κρίσης. Από τη μέρα που ανέλαβε την εξουσία φάνηκε καθαρά η έλλειψη καθαρών στόχων και μια ανεξήγητή έως επικίνδυνη επιπολαιότητα σε κρίσιμους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας. Διαποτισμένη, έως μυαλού οστέων, από μια κρατικιστική αντίληψη δεν προοιωνίζει καλές μέρες στο επόμενο διάστημα. Χωρίς απελευθέρωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, χωρίς ενθάρρυνση ξένων επενδυτών θα έχουμε συνεχή συρρίκνωση της πίτας και σκληρότερη λιτότητα απ’ αυτή που μονίμως καταγγέλλουν. Είμαι βέβαιος ότι η σκληρή πραγματικότητα θα τους προσγειώσει κάποια στιγμή, μα πρέπει να ξέρουμε ότι κάθε μέρα καθυστέρησης έχει, έτσι κι αλλιώς, βαριές αρνητικές συνέπειες στα οικονομικά της χώρας
2) Οι προκάτοχοι. Η άποψη σημαντικής μερίδας του λαού υποστηρίζει ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις λειτουργούσαν μόνο ως εντολοδόχοι της ξενόφερτης τρόικας και απλώς εφάρμοζαν τις εντολές της. Κατ’ εμέ μακάρι αυτό να ήταν αλήθεια και δυστυχώς δεν είναι. Θέλω σε αντίθεση να προσθέσω ότι αν αυτός ο ισχυρισμός ήταν αληθής η οικονομία μας θα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Οι κυβερνήσεις όλες έπαιζαν συνεχώς αμυντικό παιχνίδι, κάνοντας εγκληματικές καθυστερήσεις, αναζητώντας τα δήθεν «ισοδύναμα μέτρα» και προφυλάσσοντας εκείνες τις ομάδες πίεσης, που αποτελούν για τη χώρα μας τις επτά πληγές των Φαραώ. Ναι πράγματι! Αυτές οι κυβερνήσεις έχουν το κύριο βάρος της ευθύνης. Όχι όμως γιατί λειτουργούσαν ως εντολοδόχοι, αλλά γιατί αντέδρασαν στη μοναδική διέξοδο της χώρας απ’ την κρίση
3) Οι ξένοι Η αντίθεση στη ξενοκρατία και η τάση για απομονωτισμό έχει στη χώρα μας βαθιές ιστορικές ρίζες από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους και την έλευση στη χώρα μας του Όθωνα. Είναι τόσο εύκολο και βολικό να το παίζεις ακραιφνής και γνήσιος Έλληνας, υπερασπιστής των όσιων και ιερών και τους έχοντες διαφορετική άποψη από σένα να τους εντάσσεις στην πλευρά των εθνοπροδοτών. Ενώ είναι εύκολο, όμως δεν είναι και πειστικό. Η μόνιμη απάντηση των τελευταίων δεκαετιών ότι για όλα τα κακά που συμβαίνουν στη χώρα υπεύθυνοι είναι οι Αμερικάνοι σήμερα βρίσκεται σε ύφεση. Ήταν κι αυτή μια βολική θέση που θα μας απάλλασσε από το ενδεχόμενο ανίχνευσης κι αναγνώρισης των δικών μας ευθυνών. Είναι ιστορικά συνήθης η τακτική μετάθεσης των ευθυνών σε βολικούς τρίτους. Τώρα έχουμε στην ημερήσια διάταξη τους νέους βαρβάρους που είναι οι Γερμανοί. Ρατσιστικές επιθέσεις, επικλήσεις συλλογικής ευθύνης, αναβίωση μίσους για αυτούς που από την άλλη ζητάμε τη βοήθειά τους. Σκηνικό παράκρουσης!
Θα μου επιτρέψετε να αποστασιοποιηθώ από τις παραπάνω απαντήσεις και να καταθέσω την δική μου. Δεν ισχυρίζομαι ότι κατέχω την αλήθεια, αλλά την καταθέτω για προβληματισμό ή στη χειρότερη των περιπτώσεων ως αφορμή εκτόξευσης κατηγοριών.
Την χώρα μας την κυβερνά ένας σκουριασμένος και ανίκανος από άποψη συντονισμού κι απόδοσης κ ρ α τ ι κ ό ς μ η χ α ν ι σ μ ό ς, που αντιθέτως έχει σε υπέρτατο βαθμό ανεπτυγμένα αμυντικά ανακλαστικά και ικανότητες υπεράσπισης των κεκτημένων. Στη διάρκεια των χρόνων μεθοδικά και σιωπηλά έχει εξοπλιστεί με απίθανα δικαιώματα, τυλιγμένα και στον τυπικό μανδύα των συνταγματικών προβλέψεων.
Σήμερα είναι πολύ δύσκολο κάποιος να τους ταρακουνήσει από τη θέση στην οποία είναι κουρνιασμένοι, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη ότι οι πολιτικοί ηγέτες μας, μικρού βεληνεκούς και με ικανότητες αντιστρόφως ανάλογες των αναγκών, είναι η ίδια που τους επέλεξε και που τους όπλισε με όλα αυτά τα δικαιώματα.
Α υ τ ό ς ο μ η χ α ν ι σ μ ό ς ε ί ν α ι η γ ε ν ε σ ι ο υ ρ γ ό ς α ι τ ί α τ η ς κ ρ ί σ η ς κ ι ο κ υ ρ ι ό τ ε ρ ο ς π α ρ ά γ ο ν τ α ς π ο υ α ν θ ί σ τ α τ α ι σ τ ο ξ ε π έ ρ α σ μ ά τ η ς.
Οι άνθρωποι αυτού του μηχανισμού κυβερνούν στη πραγματικότητα τη χώρα. Αυτοί σαμποτάρουν κάθε απόπειρα βελτίωσης της κατάστασης και παίζουν με επιτυχία το «κατενάτσιο». Για ανεξήγητο σε μένα λόγο έχουν και την υποστήριξη και ενίων «προοδευτικών» υποτίθεται κομμάτων.
Ας παραθέσω μερικά επιχειρήματα που θα στηρίξουν τον παραπάνω συλλογισμό.
α) Άνοιξε επιτέλους (μερικώς και χωρίς καμία ενημέρωση των αποτελεσμάτων) η έρευνα για το φατριασμό κρατικών λειτουργών του στενού κι ευρύτερου δημόσιου χώρου. Μέσα σε αυτή την περίοδο είδαμε εκατοντάδες περιπτώσεις όπου οι υπάλληλοι πλούτισαν σε βάρος του κράτους και άρα σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Αναλογιζόμενοι ότι αυτά είναι μικρές μόνο ενδείξεις της πραγματικότητας μπορούμε να φανταστούμε τι γίνεται από κάτω. Ο κάθε υπάλληλος βλέποντας το διπλανό του να κλέβει ασυστόλως, φυσικά αναρωτήθηκε
«Καλά εγώ κορόιδο είμαι; Θα πάρω το μερίδιο μου. Γιατί να φοβηθώ;»
Το υπηρεσιακά συμβούλια αθώωναν τους επίορκους. Βλέπεις έβαλαν τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα
β) Όλα τα προηγούμενα χρόνια οι εκάστοτε υπουργοί και διοικητές μεγάλων οργανισμών και τραπεζών ήταν υποχείριοι των συνδικαλιστών τους. Για να μην έχουν μπλεξίματα με αυτούς υποχωρούσαν σε απίθανα αιτήματα υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας. Υπήρξαν εκατοντάδες περιπτώσεις που υπάλληλοι ακόμα και στοιχειώδους εκπαίδευσης μαζί με τις «πλασματικές υπερωρίες» είχαν μηνιαίες αποδοχές που ξεπερνούσαν τις 5.000 ευρώ, τμήμα των οποίων ήταν κι αφορολόγητο. Διαχειρίζονταν τους οργανισμούς με εξοργιστικά ελλειμματικούς προϋπολογισμούς δανειζόμενοι χωρίς φειδώ με την πάντοτε πρόθυμη κρατική εγγύηση κι όταν έφτανε η ώρα της πληρωμής το χρέος πλούτιζε αδιαμαρτύρητα τις υποχρεώσεις της χώρας
γ) Παρά την παρέλευση τόσου χρόνου από την εκδήλωση της κρίσης δεν είδα αποτελέσματα καμιάς υπεύθυνης έρευνας για τη διάρθρωση του δημόσιου χρέους. Θέτω πάλι ενώπιον σας ένα από τα πολλά ερωτήματα που έχω θέσει πολλάκις σε παλαιότερα άρθρα μου. Ποιο μέρος του χρέους οφείλεται σε καταπτώσεις εγγυήσεων οργανισμών του ευρύτερου δημόσιου τομέα και των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης; Ποιοι διοικητές δε φρόντισαν να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους; Ποιοι υπουργοί ελαφρά τη καρδία έβαλαν την υπογραφή τους; Υπάρχουν ποινικές ευθύνες και ποιών;
Να ένα πεδίο δράσης των «τυφλών και μουγγών» οικονομολόγων που δεν χτύπησαν εγκαίρως την καμπάνα και τώρα αναλώνονται σε διδακτικές, εκ των υστέρων, συνεντεύξεις σε κάθε προσφερόμενο μικρόφωνο με την υστεροβουλία της ανταμοιβής. Κάθε εχέφρων ψηφοφόρος θα έπρεπε αντιστοίχως να τους συμπεριφερθεί, πράγμα που δε συνέβη.
δ) Είναι επισήμως ομολογημένο ότι το εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων ήταν αρκετά μεγαλύτερο από το δικαιούμενο με βάση τις «κρατήσεις» που γίνονταν. Οι άνθρωποι που καθόριζαν το ύψος του πάντα ήλπιζαν στις ενισχυτικές κρατικές ενέσεις. Ακόμα και σήμερα με λεφτά της κάποιας δόσης της «επάρατης τρόικας» αρκετοί συνταξιούχοι πήραν το εφάπαξ τους συμβάλλοντας έτσι στο δημόσιο χρέος. Ακόμα κι αυτοί που χωρίς μυαλό στο κεφάλι βρίζουν το μνημόνιο, αίτιο κι όχι αποτέλεσμα της κρίσης. Η νέα ηγεσία χωρίς σκέψη και αιδώ αναγγέλλει με άδεια ταμεία την επιστροφή στην εποχή της κραιπάλης. Και κανείς δεν εξανίσταται!
ε) Σε όλες τις χώρες ο κρατικός μηχανισμός είναι ένα αναγκαίο βάρος. Σε μας αυτό το βάρος είναι δυσβάστακτο. Ας το πάρουμε επιτέλους χαμπάρι. Να μην γίνονται οι αφελείς συγκρίσεις με πλούσιες χώρες που διαθέτουν αφθονία φυσικών πόρων και ανθηρή βιομηχανία. Να ξεκινήσουμε από το δεδομένο ότι είμαστε φτωχή χώρα αποδυναμωμένη με δυσανάλογο για τις αντοχές μας χρέος. Σε μας χρειάζεται μια εκ βάθρων αναδιάταξη του ρόλου του κράτους σε έναν ελεγκτικό και εξισορροπητικό μηχανισμό, που να κοστίζει όσο χρειάζεται. Οι ελκυστικές συνθήκες εργασίας κι αμοιβών σκλάβωσαν στο εσωτερικό του άξιες μονάδες που στον ιδιωτικό τομέα θα μπορούσαν από χρόνια να μεγαλουργήσουν. Η οικονομική επιστήμη στη χώρα πάσχει στον τομέα των προτεραιοτήτων και εφαρμογών.
στ) Δε διαθέτουμε πολιτική ηγεσία άξια αντάξια των σημερινών απαιτήσεων. Τα δυο κόμματα που βαρύνονται με την άσκηση της εξουσίας στις τελευταίες δεκαετίες εξάντλησαν τη δυναμική τους. Το κόμμα που πρόσφατα κατέλαβε την εξουσία περιλαμβάνει εντός του ετερόκλητες δυνάμεις κάποιες εκ των οποίων δεν πιστεύουν στις βασικές αξίες ενός δημοκρατικού πολιτεύματος κι έτσι δεν αποτελεί εγγύηση σταθερής κατάστασης. Η χώρα χρειάζεται επειγόντως μια νέα ηγετική τάξη με φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό ν’ αναλάβει τα ηνία….
Είναι ιστορική και παροιμιώδης πλέον η φράση (απορία- διαμαρτυρία) του Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά τη δολοφονία του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη. Λαμπράκη
«.. Μα καλά, ποιος κυβερνά επιτέλους αυτόν τον τόπο;…»
Το ερώτημα και σήμερα, πενήντα δυο χρόνια μετά, διατηρεί την επικαιρότητά του και απαιτεί μια πειστική απάντηση. Οι απαντήσεις που ακούγονται γύρω μας είναι ποικίλες κι αυτό είναι φυσιολογικό και ίσως ένδειξη υγείας. Αλίμονο αν όλοι είχαμε την ίδια άποψη. Θα ήταν αφύσικο. Κι αλίμονο αν η διατύπωση μιας γνώμης επηρεάζει φιλίες παλαιές ή νέες. Πρέπει να υπερβούμε την παιδική ηλικία των πεισμάτων και των αποκλεισμών και να μάθουμε να έχουμε ανοχή και κατανόηση στην διαφορετική άποψη. Αυτό απαιτεί η εποχή μας και πρέπει να προσαρμοστούμε. Ας αναφερθούμε σε μερικές κυρίαρχες απαντήσεις από τις πολλές που κυκλοφορούν
1) Η θεσμική απάντηση. Προφανώς η εκλεγμένη από το λαό Κυβέρνηση, Η προφανής όμως αυτή απάντηση δεν υποστηρίζεται σήμερα από πολλούς για συγκυριακούς υποκειμενικούς κι αντικειμενικούς λόγους. Η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει πολύ χρόνο που ήρθε στην εξουσία και δε μπορούμε να της προσάψουμε το κύριο βάρος των ευθυνών για ό,τι συνέβη τα προηγούμενα χρόνια. Όμως ας είμαι ξεκάθαρος. Η παράταξη που σήμερα κυβερνά τον τόπο δεν είναι άμοιρη ευθυνών για πολλούς και ποικίλους κατ’ εμέ λόγους. Κράτησε όλο αυτό το διάστημα μια άκαμπτη κι αρνητική στάση, όταν ήταν σαφής η ανάγκη για εθνική συστράτευση, που απαιτείται σε συνθήκες κρίσης. Από τη μέρα που ανέλαβε την εξουσία φάνηκε καθαρά η έλλειψη καθαρών στόχων και μια ανεξήγητή έως επικίνδυνη επιπολαιότητα σε κρίσιμους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας. Διαποτισμένη, έως μυαλού οστέων, από μια κρατικιστική αντίληψη δεν προοιωνίζει καλές μέρες στο επόμενο διάστημα. Χωρίς απελευθέρωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, χωρίς ενθάρρυνση ξένων επενδυτών θα έχουμε συνεχή συρρίκνωση της πίτας και σκληρότερη λιτότητα απ’ αυτή που μονίμως καταγγέλλουν. Είμαι βέβαιος ότι η σκληρή πραγματικότητα θα τους προσγειώσει κάποια στιγμή, μα πρέπει να ξέρουμε ότι κάθε μέρα καθυστέρησης έχει, έτσι κι αλλιώς, βαριές αρνητικές συνέπειες στα οικονομικά της χώρας
2) Οι προκάτοχοι. Η άποψη σημαντικής μερίδας του λαού υποστηρίζει ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις λειτουργούσαν μόνο ως εντολοδόχοι της ξενόφερτης τρόικας και απλώς εφάρμοζαν τις εντολές της. Κατ’ εμέ μακάρι αυτό να ήταν αλήθεια και δυστυχώς δεν είναι. Θέλω σε αντίθεση να προσθέσω ότι αν αυτός ο ισχυρισμός ήταν αληθής η οικονομία μας θα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Οι κυβερνήσεις όλες έπαιζαν συνεχώς αμυντικό παιχνίδι, κάνοντας εγκληματικές καθυστερήσεις, αναζητώντας τα δήθεν «ισοδύναμα μέτρα» και προφυλάσσοντας εκείνες τις ομάδες πίεσης, που αποτελούν για τη χώρα μας τις επτά πληγές των Φαραώ. Ναι πράγματι! Αυτές οι κυβερνήσεις έχουν το κύριο βάρος της ευθύνης. Όχι όμως γιατί λειτουργούσαν ως εντολοδόχοι, αλλά γιατί αντέδρασαν στη μοναδική διέξοδο της χώρας απ’ την κρίση
3) Οι ξένοι Η αντίθεση στη ξενοκρατία και η τάση για απομονωτισμό έχει στη χώρα μας βαθιές ιστορικές ρίζες από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους και την έλευση στη χώρα μας του Όθωνα. Είναι τόσο εύκολο και βολικό να το παίζεις ακραιφνής και γνήσιος Έλληνας, υπερασπιστής των όσιων και ιερών και τους έχοντες διαφορετική άποψη από σένα να τους εντάσσεις στην πλευρά των εθνοπροδοτών. Ενώ είναι εύκολο, όμως δεν είναι και πειστικό. Η μόνιμη απάντηση των τελευταίων δεκαετιών ότι για όλα τα κακά που συμβαίνουν στη χώρα υπεύθυνοι είναι οι Αμερικάνοι σήμερα βρίσκεται σε ύφεση. Ήταν κι αυτή μια βολική θέση που θα μας απάλλασσε από το ενδεχόμενο ανίχνευσης κι αναγνώρισης των δικών μας ευθυνών. Είναι ιστορικά συνήθης η τακτική μετάθεσης των ευθυνών σε βολικούς τρίτους. Τώρα έχουμε στην ημερήσια διάταξη τους νέους βαρβάρους που είναι οι Γερμανοί. Ρατσιστικές επιθέσεις, επικλήσεις συλλογικής ευθύνης, αναβίωση μίσους για αυτούς που από την άλλη ζητάμε τη βοήθειά τους. Σκηνικό παράκρουσης!
Θα μου επιτρέψετε να αποστασιοποιηθώ από τις παραπάνω απαντήσεις και να καταθέσω την δική μου. Δεν ισχυρίζομαι ότι κατέχω την αλήθεια, αλλά την καταθέτω για προβληματισμό ή στη χειρότερη των περιπτώσεων ως αφορμή εκτόξευσης κατηγοριών.
Την χώρα μας την κυβερνά ένας σκουριασμένος και ανίκανος από άποψη συντονισμού κι απόδοσης κ ρ α τ ι κ ό ς μ η χ α ν ι σ μ ό ς, που αντιθέτως έχει σε υπέρτατο βαθμό ανεπτυγμένα αμυντικά ανακλαστικά και ικανότητες υπεράσπισης των κεκτημένων. Στη διάρκεια των χρόνων μεθοδικά και σιωπηλά έχει εξοπλιστεί με απίθανα δικαιώματα, τυλιγμένα και στον τυπικό μανδύα των συνταγματικών προβλέψεων.
Σήμερα είναι πολύ δύσκολο κάποιος να τους ταρακουνήσει από τη θέση στην οποία είναι κουρνιασμένοι, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη ότι οι πολιτικοί ηγέτες μας, μικρού βεληνεκούς και με ικανότητες αντιστρόφως ανάλογες των αναγκών, είναι η ίδια που τους επέλεξε και που τους όπλισε με όλα αυτά τα δικαιώματα.
Α υ τ ό ς ο μ η χ α ν ι σ μ ό ς ε ί ν α ι η γ ε ν ε σ ι ο υ ρ γ ό ς α ι τ ί α τ η ς κ ρ ί σ η ς κ ι ο κ υ ρ ι ό τ ε ρ ο ς π α ρ ά γ ο ν τ α ς π ο υ α ν θ ί σ τ α τ α ι σ τ ο ξ ε π έ ρ α σ μ ά τ η ς.
Οι άνθρωποι αυτού του μηχανισμού κυβερνούν στη πραγματικότητα τη χώρα. Αυτοί σαμποτάρουν κάθε απόπειρα βελτίωσης της κατάστασης και παίζουν με επιτυχία το «κατενάτσιο». Για ανεξήγητο σε μένα λόγο έχουν και την υποστήριξη και ενίων «προοδευτικών» υποτίθεται κομμάτων.
Ας παραθέσω μερικά επιχειρήματα που θα στηρίξουν τον παραπάνω συλλογισμό.
α) Άνοιξε επιτέλους (μερικώς και χωρίς καμία ενημέρωση των αποτελεσμάτων) η έρευνα για το φατριασμό κρατικών λειτουργών του στενού κι ευρύτερου δημόσιου χώρου. Μέσα σε αυτή την περίοδο είδαμε εκατοντάδες περιπτώσεις όπου οι υπάλληλοι πλούτισαν σε βάρος του κράτους και άρα σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Αναλογιζόμενοι ότι αυτά είναι μικρές μόνο ενδείξεις της πραγματικότητας μπορούμε να φανταστούμε τι γίνεται από κάτω. Ο κάθε υπάλληλος βλέποντας το διπλανό του να κλέβει ασυστόλως, φυσικά αναρωτήθηκε
«Καλά εγώ κορόιδο είμαι; Θα πάρω το μερίδιο μου. Γιατί να φοβηθώ;»
Το υπηρεσιακά συμβούλια αθώωναν τους επίορκους. Βλέπεις έβαλαν τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα
β) Όλα τα προηγούμενα χρόνια οι εκάστοτε υπουργοί και διοικητές μεγάλων οργανισμών και τραπεζών ήταν υποχείριοι των συνδικαλιστών τους. Για να μην έχουν μπλεξίματα με αυτούς υποχωρούσαν σε απίθανα αιτήματα υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας. Υπήρξαν εκατοντάδες περιπτώσεις που υπάλληλοι ακόμα και στοιχειώδους εκπαίδευσης μαζί με τις «πλασματικές υπερωρίες» είχαν μηνιαίες αποδοχές που ξεπερνούσαν τις 5.000 ευρώ, τμήμα των οποίων ήταν κι αφορολόγητο. Διαχειρίζονταν τους οργανισμούς με εξοργιστικά ελλειμματικούς προϋπολογισμούς δανειζόμενοι χωρίς φειδώ με την πάντοτε πρόθυμη κρατική εγγύηση κι όταν έφτανε η ώρα της πληρωμής το χρέος πλούτιζε αδιαμαρτύρητα τις υποχρεώσεις της χώρας
γ) Παρά την παρέλευση τόσου χρόνου από την εκδήλωση της κρίσης δεν είδα αποτελέσματα καμιάς υπεύθυνης έρευνας για τη διάρθρωση του δημόσιου χρέους. Θέτω πάλι ενώπιον σας ένα από τα πολλά ερωτήματα που έχω θέσει πολλάκις σε παλαιότερα άρθρα μου. Ποιο μέρος του χρέους οφείλεται σε καταπτώσεις εγγυήσεων οργανισμών του ευρύτερου δημόσιου τομέα και των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης; Ποιοι διοικητές δε φρόντισαν να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους; Ποιοι υπουργοί ελαφρά τη καρδία έβαλαν την υπογραφή τους; Υπάρχουν ποινικές ευθύνες και ποιών;
Να ένα πεδίο δράσης των «τυφλών και μουγγών» οικονομολόγων που δεν χτύπησαν εγκαίρως την καμπάνα και τώρα αναλώνονται σε διδακτικές, εκ των υστέρων, συνεντεύξεις σε κάθε προσφερόμενο μικρόφωνο με την υστεροβουλία της ανταμοιβής. Κάθε εχέφρων ψηφοφόρος θα έπρεπε αντιστοίχως να τους συμπεριφερθεί, πράγμα που δε συνέβη.
δ) Είναι επισήμως ομολογημένο ότι το εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων ήταν αρκετά μεγαλύτερο από το δικαιούμενο με βάση τις «κρατήσεις» που γίνονταν. Οι άνθρωποι που καθόριζαν το ύψος του πάντα ήλπιζαν στις ενισχυτικές κρατικές ενέσεις. Ακόμα και σήμερα με λεφτά της κάποιας δόσης της «επάρατης τρόικας» αρκετοί συνταξιούχοι πήραν το εφάπαξ τους συμβάλλοντας έτσι στο δημόσιο χρέος. Ακόμα κι αυτοί που χωρίς μυαλό στο κεφάλι βρίζουν το μνημόνιο, αίτιο κι όχι αποτέλεσμα της κρίσης. Η νέα ηγεσία χωρίς σκέψη και αιδώ αναγγέλλει με άδεια ταμεία την επιστροφή στην εποχή της κραιπάλης. Και κανείς δεν εξανίσταται!
ε) Σε όλες τις χώρες ο κρατικός μηχανισμός είναι ένα αναγκαίο βάρος. Σε μας αυτό το βάρος είναι δυσβάστακτο. Ας το πάρουμε επιτέλους χαμπάρι. Να μην γίνονται οι αφελείς συγκρίσεις με πλούσιες χώρες που διαθέτουν αφθονία φυσικών πόρων και ανθηρή βιομηχανία. Να ξεκινήσουμε από το δεδομένο ότι είμαστε φτωχή χώρα αποδυναμωμένη με δυσανάλογο για τις αντοχές μας χρέος. Σε μας χρειάζεται μια εκ βάθρων αναδιάταξη του ρόλου του κράτους σε έναν ελεγκτικό και εξισορροπητικό μηχανισμό, που να κοστίζει όσο χρειάζεται. Οι ελκυστικές συνθήκες εργασίας κι αμοιβών σκλάβωσαν στο εσωτερικό του άξιες μονάδες που στον ιδιωτικό τομέα θα μπορούσαν από χρόνια να μεγαλουργήσουν. Η οικονομική επιστήμη στη χώρα πάσχει στον τομέα των προτεραιοτήτων και εφαρμογών.
στ) Δε διαθέτουμε πολιτική ηγεσία άξια αντάξια των σημερινών απαιτήσεων. Τα δυο κόμματα που βαρύνονται με την άσκηση της εξουσίας στις τελευταίες δεκαετίες εξάντλησαν τη δυναμική τους. Το κόμμα που πρόσφατα κατέλαβε την εξουσία περιλαμβάνει εντός του ετερόκλητες δυνάμεις κάποιες εκ των οποίων δεν πιστεύουν στις βασικές αξίες ενός δημοκρατικού πολιτεύματος κι έτσι δεν αποτελεί εγγύηση σταθερής κατάστασης. Η χώρα χρειάζεται επειγόντως μια νέα ηγετική τάξη με φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό ν’ αναλάβει τα ηνία….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου