Κινηματοθέατρο «Αττικόν» 1870 - 1880
Το διώροφο εκλεκτικιστικό κτίριο που βρίσκεται επί της Σταδίου 9-21, χτίστηκε μεταξύ των ετών 1870-1880, με σχέδια του αρχιτέκτονα Ernst Ziller, για τον Χιώτη τραπεζίτη Σταμάτη Δεκόζη Βούρο, ενώ το 1914 φιλοξένησε για ένα διάστημα το νεοσύστατο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας. Μεταξύ των ετών 1914-1920 έγιναν προσθήκες σε ρυθμό "Νεομπαρόκ", όταν χτίστηκε σε τμήμα του κτιρίου το κινηματοθέατρο «Αττικόν». Αργότερα έγινε και η 2η κινηματογραφική αίθουσα «Απόλλων» στο υπόγειο του κτιρίου,
λευτέρης τσίλογλου Μια εικόνα, που με πληγώνει κάθε φορά που βλέπω τα αποκαΐδια που έμειναν μετά την επέλαση των βανδάλων. Οι αδικαίωτοι νεκροί, που ξεχάστηκαν τόσο γρήγορα. Για σκέψου να ήταν θύματα της Χρυσής Αυγής. Θα είχαν στηθεί στη χώρα εκατοντάδες μνημεία και θα είχαν τ’ όνομά τους δεκάδες οδοί και πλατείες για τους «ηρωικούς νεκρούς». Τώρα άκρα του τάφου σιωπή. Μια μικρή «ελπίδα» εμφιλοχωρεί μέσα μου. Ίσως ο φυσικός ένοχος κάτω από το βάρος των τύψεών να έχει αυτοκτονήσει πλουτίζοντας τον κατάλογο των «θυμάτων της ανθρωπιστικής κρίσης». Για τους ηθικούς αυτουργούς δεν έχω καμιά ελπίδα. Αυτοί με την μονόφθαλμη ευαισθησία τους χύνουν ποτάμια δάκρυα για τους ανώνυμους πεινασμένους, όπου Γης
Το διώροφο εκλεκτικιστικό κτίριο που βρίσκεται επί της Σταδίου 9-21, χτίστηκε μεταξύ των ετών 1870-1880, με σχέδια του αρχιτέκτονα Ernst Ziller, για τον Χιώτη τραπεζίτη Σταμάτη Δεκόζη Βούρο, ενώ το 1914 φιλοξένησε για ένα διάστημα το νεοσύστατο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας. Μεταξύ των ετών 1914-1920 έγιναν προσθήκες σε ρυθμό "Νεομπαρόκ", όταν χτίστηκε σε τμήμα του κτιρίου το κινηματοθέατρο «Αττικόν». Αργότερα έγινε και η 2η κινηματογραφική αίθουσα «Απόλλων» στο υπόγειο του κτιρίου,
λευτέρης τσίλογλου Μια εικόνα, που με πληγώνει κάθε φορά που βλέπω τα αποκαΐδια που έμειναν μετά την επέλαση των βανδάλων. Οι αδικαίωτοι νεκροί, που ξεχάστηκαν τόσο γρήγορα. Για σκέψου να ήταν θύματα της Χρυσής Αυγής. Θα είχαν στηθεί στη χώρα εκατοντάδες μνημεία και θα είχαν τ’ όνομά τους δεκάδες οδοί και πλατείες για τους «ηρωικούς νεκρούς». Τώρα άκρα του τάφου σιωπή. Μια μικρή «ελπίδα» εμφιλοχωρεί μέσα μου. Ίσως ο φυσικός ένοχος κάτω από το βάρος των τύψεών να έχει αυτοκτονήσει πλουτίζοντας τον κατάλογο των «θυμάτων της ανθρωπιστικής κρίσης». Για τους ηθικούς αυτουργούς δεν έχω καμιά ελπίδα. Αυτοί με την μονόφθαλμη ευαισθησία τους χύνουν ποτάμια δάκρυα για τους ανώνυμους πεινασμένους, όπου Γης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου