Σωτήρης Αναστασιάδης- αναμνήσεις από φίλους που έφυγαν νωρίς
Όταν σε κάποια στιγμή της ζωής μου βρίσκομαι σε δυσχερή θέση είναι φυσικό αυτομάτως αυτό να μου δημιουργεί ένα αίσθημα ασφυξίας. Η εικόνα που έρχεται τότε στο μυαλό μου- φέρνοντας συγχρόνως ανακουφιστικά και ελπιδοφόρα αισθήματα παρηγοριάς- είναι το πάντα χαμογελαστό πρόσωπο ενός ανθρώπου που αδίκως έφυγε τόσο σύντομα από αυτή τη ζωή. Είναι ο Σωτήρης, ένας αγαπημένος μας φίλος. Τον γνώρισα για πρώτη φορά στις φυλακές του Αβέρωφ, όταν μεταφέρθηκα εκεί από την Ασφάλεια της Μπουμπουλίνας το Ιανουάριο του 1969.
Για μένα ήταν πρότυπο στάσης ζωής σε πολλούς τομείς. Ο Σωτήρης ήταν από τη διαλεχτή εκείνη αισιόδοξη ράτσα των ανθρώπων που βλέπουν πάντοτε το ποτήρι μισογεμάτο. Την θετική κι αισιόδοξη εκδοχή σε κάθε εξέλιξη των πραγμάτων. Σε δέκα άσχημα κι ένα καλό, έμενε κι ευχαριστιόταν με το ένα καλό, σε αντίθεση με μένα που αν είχα δέκα καλά κι ένα κακό πήγαινα και χωνόμουν μέχρι απελπισίας στο τελευταίο και ανέπνεα τον αρνητισμό του. Αυτός αντιμετώπιζε με ψυχραιμία και στωικότητα τα σοβαρά προβλήματα υγείας που πραγματικά είχε κι εγώ με το πρώτο πονάκι μου κόβονται τα ήπατα. Έτσι ζήλευα αυτή του τη στάση και προσπαθούσα, πλην ματαίως, να του μοιάσω.
Με αυτή τη φιλοσοφική αντίληψη πρόλαβε κι έζησε έντονα και ουσιαστικά όλες τις εκδοχές της ζωής, αφήνοντας πίσω του πάντα μια θετική αύρα. Είναι χαρακτηριστικό το πόσο εύκολα και φυσιολογικά κέρδιζε τους ανθρώπους, που πλησίαζε. Χαμογελαστός, ανοιχτόκαρδος, διαθέσιμος ανά πάσα στιγμή για στήριξη και βοήθεια στον οποιοδήποτε άνθρωπο που ζητούσε τη βοήθειά του.
Στη φυλακή ζήσαμε μαζί σχεδόν πέντε χρόνια. Υπάρχουν πολλά επεισόδια που θ’ άξιζε να καταγραφούν για να περιγράψουν τον άνθρωπο, αλλά αυτό θα γίνει σε μια άλλη ευκαιρία.
Στη φυλακή για πρακτικούς αλλά και ουσιαστικούς λόγους δημιουργήθηκαν μικρές παρέες με στενότερες σχέσεις που ξεκινούσαν από το κοινό τραπέζι στο φαγητό και φτάνανε σε πιο ουσιαστικούς λόγους, όπως το ταίριασμα των χαρακτήρων αλλά και η προσέγγιση των πολιτικών απόψεων. Έτσι όλα τα χρόνια από μια στιγμή και μετά είχα την ευχαρίστηση να είμαι στην ιδιαίτερη παρέα μαζί του.
Την παρέα αυτή αποτελούσαν ο αείμνηστος και διαλεχτός Νίκος Γιανναδάκης, ο Άρης Αλεξάκης, ο Νίκος Αρμάος, ο Γιάννης Καούνης, ο Σωτήρης κι εγώ.
Ο διακανονισμός ήταν επί μια εβδομάδα θα τρώμε μεσημέρι και βράδυ στο ίδιο κελί σε διαδοχική σειρά. Σε μερικούς οι όροι της καθαριότητας ήταν σφικτά αυστηροί με πάντα ζωντανή την έγνοια μη ξεπεραστούν τα προκαθορισμένα όρια, σε άλλους υπήρχε μια χαλαρή και βολική, τουλάχιστον για μένα, ελαστικότητα. Αυτό έχει σχέση με την ιδιοσυγκρασία του καθενός από τα μέλη της ομάδας και με τα ιδιαίτερα τους χαρακτηριστικά. Υπήρχαν κοινά σημεία, αλλά φυσικά και αρκετές διαφορές. Ίδιοι άνθρωποι δεν υπάρχουν πουθενά και ούτε θα υπάρξουν ποτέ.
Μια από τις σημαντικές παρακαταθήκες που άφησε στο πέρασμά του από τη ζωή, στο επίπεδο των υλικών προσφορών είναι το σπίτι που έχτισε, σχεδόν με τα χέρια του, στην Εύβοια. Έδωσε μεγάλη και πολύχρονη μάχη, αλλά το ευχαριστήθηκε. Μόνο η μεταμόρφωση, κυρίως με την προσωπική του εργασία ενός πέτρινου λόφου σε φιλόξενη και προσεγμένη γωνιά ανοιχτή στον κάθε φίλο, δικαιώνει το πέρασμά του από τη ζωή. Εκεί πάνω στήθηκαν όμορφα γλέντια με φίλους, που χάρηκαν με την ψυχή τους τη φιλοξενία που εισέπραξαν κοντά του.
Πρέπει ακόμα να τονιστούν οι στέρεες φιλίες και δεσμοί που ανέπτυξε και με τους ντόπιους κατοίκους στη Βλαχιά, μια ακόμα απόδειξη της ικανότητας, αλλά και της ανάγκης του να πλησιάζει τους ανθρώπους και να δένεται μαζί τους.
Κάποια στιγμή μερικοί από τους φίλους του είχαμε τη χαρά να μας επιτρέψει να γίνουμε κοινωνοί στα ποιητικά του πονήματα. Ήταν ενδιαφέροντα κείμενα που απέπνεαν την μόνιμη ευαισθησία του πάνω σε εσωτερικούς του προβληματισμούς, που θα ήταν άδικο να μείνουν, μετά τον πρόωρο χαμό του, στην αφάνεια.
Ο πολιτικός του προβληματισμός είχε μια προσωπική εσωτερική ιδιαιτερότητα. Για να εισχωρούσες στην λογική του χρειαζόταν μια προσεκτική προσέγγιση. Πάντοτε οι προβληματισμοί του είχαν αφετηρία και τέλος το ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πορεία του τόπου μας και του λαού που κατοικεί σ’ αυτόν, απέπνεαν την αγάπη στον άνθρωπο, την άδολη διάθεση προσφοράς χωρίς ποτέ να επιδιωχθεί κανένα στοιχείο προσωπικής φιλοδοξίας και απαίτηση της οποιασδήποτε ανταμοιβής.
Ο Σωτήρης ήταν από τη σπάνια και σχεδόν εκλιπούσα κατηγορία των ανθρώπων που αλτρουιστικά ξέρουν να δίνουν χωρίς να απαιτούν ποτέ την ανταμοιβή αυτής της προσφοράς. Μάρτιος 2009
Όταν σε κάποια στιγμή της ζωής μου βρίσκομαι σε δυσχερή θέση είναι φυσικό αυτομάτως αυτό να μου δημιουργεί ένα αίσθημα ασφυξίας. Η εικόνα που έρχεται τότε στο μυαλό μου- φέρνοντας συγχρόνως ανακουφιστικά και ελπιδοφόρα αισθήματα παρηγοριάς- είναι το πάντα χαμογελαστό πρόσωπο ενός ανθρώπου που αδίκως έφυγε τόσο σύντομα από αυτή τη ζωή. Είναι ο Σωτήρης, ένας αγαπημένος μας φίλος. Τον γνώρισα για πρώτη φορά στις φυλακές του Αβέρωφ, όταν μεταφέρθηκα εκεί από την Ασφάλεια της Μπουμπουλίνας το Ιανουάριο του 1969.
Για μένα ήταν πρότυπο στάσης ζωής σε πολλούς τομείς. Ο Σωτήρης ήταν από τη διαλεχτή εκείνη αισιόδοξη ράτσα των ανθρώπων που βλέπουν πάντοτε το ποτήρι μισογεμάτο. Την θετική κι αισιόδοξη εκδοχή σε κάθε εξέλιξη των πραγμάτων. Σε δέκα άσχημα κι ένα καλό, έμενε κι ευχαριστιόταν με το ένα καλό, σε αντίθεση με μένα που αν είχα δέκα καλά κι ένα κακό πήγαινα και χωνόμουν μέχρι απελπισίας στο τελευταίο και ανέπνεα τον αρνητισμό του. Αυτός αντιμετώπιζε με ψυχραιμία και στωικότητα τα σοβαρά προβλήματα υγείας που πραγματικά είχε κι εγώ με το πρώτο πονάκι μου κόβονται τα ήπατα. Έτσι ζήλευα αυτή του τη στάση και προσπαθούσα, πλην ματαίως, να του μοιάσω.
Με αυτή τη φιλοσοφική αντίληψη πρόλαβε κι έζησε έντονα και ουσιαστικά όλες τις εκδοχές της ζωής, αφήνοντας πίσω του πάντα μια θετική αύρα. Είναι χαρακτηριστικό το πόσο εύκολα και φυσιολογικά κέρδιζε τους ανθρώπους, που πλησίαζε. Χαμογελαστός, ανοιχτόκαρδος, διαθέσιμος ανά πάσα στιγμή για στήριξη και βοήθεια στον οποιοδήποτε άνθρωπο που ζητούσε τη βοήθειά του.
Στη φυλακή ζήσαμε μαζί σχεδόν πέντε χρόνια. Υπάρχουν πολλά επεισόδια που θ’ άξιζε να καταγραφούν για να περιγράψουν τον άνθρωπο, αλλά αυτό θα γίνει σε μια άλλη ευκαιρία.
Στη φυλακή για πρακτικούς αλλά και ουσιαστικούς λόγους δημιουργήθηκαν μικρές παρέες με στενότερες σχέσεις που ξεκινούσαν από το κοινό τραπέζι στο φαγητό και φτάνανε σε πιο ουσιαστικούς λόγους, όπως το ταίριασμα των χαρακτήρων αλλά και η προσέγγιση των πολιτικών απόψεων. Έτσι όλα τα χρόνια από μια στιγμή και μετά είχα την ευχαρίστηση να είμαι στην ιδιαίτερη παρέα μαζί του.
Την παρέα αυτή αποτελούσαν ο αείμνηστος και διαλεχτός Νίκος Γιανναδάκης, ο Άρης Αλεξάκης, ο Νίκος Αρμάος, ο Γιάννης Καούνης, ο Σωτήρης κι εγώ.
Ο διακανονισμός ήταν επί μια εβδομάδα θα τρώμε μεσημέρι και βράδυ στο ίδιο κελί σε διαδοχική σειρά. Σε μερικούς οι όροι της καθαριότητας ήταν σφικτά αυστηροί με πάντα ζωντανή την έγνοια μη ξεπεραστούν τα προκαθορισμένα όρια, σε άλλους υπήρχε μια χαλαρή και βολική, τουλάχιστον για μένα, ελαστικότητα. Αυτό έχει σχέση με την ιδιοσυγκρασία του καθενός από τα μέλη της ομάδας και με τα ιδιαίτερα τους χαρακτηριστικά. Υπήρχαν κοινά σημεία, αλλά φυσικά και αρκετές διαφορές. Ίδιοι άνθρωποι δεν υπάρχουν πουθενά και ούτε θα υπάρξουν ποτέ.
Μια από τις σημαντικές παρακαταθήκες που άφησε στο πέρασμά του από τη ζωή, στο επίπεδο των υλικών προσφορών είναι το σπίτι που έχτισε, σχεδόν με τα χέρια του, στην Εύβοια. Έδωσε μεγάλη και πολύχρονη μάχη, αλλά το ευχαριστήθηκε. Μόνο η μεταμόρφωση, κυρίως με την προσωπική του εργασία ενός πέτρινου λόφου σε φιλόξενη και προσεγμένη γωνιά ανοιχτή στον κάθε φίλο, δικαιώνει το πέρασμά του από τη ζωή. Εκεί πάνω στήθηκαν όμορφα γλέντια με φίλους, που χάρηκαν με την ψυχή τους τη φιλοξενία που εισέπραξαν κοντά του.
Πρέπει ακόμα να τονιστούν οι στέρεες φιλίες και δεσμοί που ανέπτυξε και με τους ντόπιους κατοίκους στη Βλαχιά, μια ακόμα απόδειξη της ικανότητας, αλλά και της ανάγκης του να πλησιάζει τους ανθρώπους και να δένεται μαζί τους.
Κάποια στιγμή μερικοί από τους φίλους του είχαμε τη χαρά να μας επιτρέψει να γίνουμε κοινωνοί στα ποιητικά του πονήματα. Ήταν ενδιαφέροντα κείμενα που απέπνεαν την μόνιμη ευαισθησία του πάνω σε εσωτερικούς του προβληματισμούς, που θα ήταν άδικο να μείνουν, μετά τον πρόωρο χαμό του, στην αφάνεια.
Ο πολιτικός του προβληματισμός είχε μια προσωπική εσωτερική ιδιαιτερότητα. Για να εισχωρούσες στην λογική του χρειαζόταν μια προσεκτική προσέγγιση. Πάντοτε οι προβληματισμοί του είχαν αφετηρία και τέλος το ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πορεία του τόπου μας και του λαού που κατοικεί σ’ αυτόν, απέπνεαν την αγάπη στον άνθρωπο, την άδολη διάθεση προσφοράς χωρίς ποτέ να επιδιωχθεί κανένα στοιχείο προσωπικής φιλοδοξίας και απαίτηση της οποιασδήποτε ανταμοιβής.
Ο Σωτήρης ήταν από τη σπάνια και σχεδόν εκλιπούσα κατηγορία των ανθρώπων που αλτρουιστικά ξέρουν να δίνουν χωρίς να απαιτούν ποτέ την ανταμοιβή αυτής της προσφοράς. Μάρτιος 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου