1. Νίκος Γιανναδάκης- προσωπικές αναμνήσεις
   Θα αναφερθώ με λίγα λόγια, αντιστρόφως ανάλογα με την αξία του, στον πρόωρα χαμένο από τη ζωή Νίκο Γιανναδάκη, που μετά τη μεταπολίτευση, πρόλαβε και άφησε δημιουργικό και πολύτιμο έργο, ως έφορος της Βικελαίας Δημοτικής Βιβλιοθήκης, στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ήταν ένας άνθρωπος φτιαγμένος για τα μεγάλα και τα όμορφα. Με προσεκτική οικογενειακή ανατροφή, ζυμωμένος με τις καλές παραδόσεις του τόπου μας. Ευαίσθητος δέκτης των νέων μηνυμάτ...ων, με ιδιαίτερα ανεπτυγμένη αγάπη για την πατρίδα και το λαό της. Ένθερμος θιασώτης των αγώνων για τις ελευθερίες και τα δικαιώματά του ανώνυμου πολίτη. Ήταν φυσικό ! Ένας τέτοιος χαρακτήρας δεν μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος και ουδέτερος στον επαίσχυντο βιασμό των στοιχειωδών ελευθεριών από τους επίορκους συνταγματάρχες. της Χούντας το 1967. Έτσι βρέθηκε κλεισμένος στην φυλακή πάνω από πέντε χρόνια με μια βαριά κι άδικη ποινή από το έκτακτο στρατοδικείο. Συνδέθηκα μαζί του με στενή φιλία κι αλληλοεκτίμηση. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έζησα, όσο έζησα, μαζί του. Γιατί ο άπονος Χάρος με τη μορφή του καρκίνου τον πήρε τόσο άδικα και πρόωρα από τη ζωή. Είναι χαρακτηριστικός ο στωικός τρόπος που αντιμετώπισε την αρρώστια, χωρίς καθόλου να σταματήσει τη δημιουργική προετοιμασία της τελευταίας έκθεσης που οργάνωνε στο Ηράκλειο, αναδεικνύοντας αυτήν την επαρχιακή πόλη πρωτοπόρα στο χώρο των πολιτιστικών εκδηλώσεων και της τέχνης. Με τον Νίκο το 1971 γράψαμε ένα κοινό κείμενο με πολιτικές απόψεις που μοιράστηκε και διαβάστηκε απ’ όλη την ομάδα με ποικίλες αντιδράσεις από τους συγκρατουμένους της ομάδας της Ανανεωτικής Αριστεράς στις Φυλακές Κορυδαλλού. Περιλάμβανε κριτικές απόψεις και για την εποχή που γράφτηκε ήταν ή έτσι θεωρούσαμε εμείς αρκετά προχωρημένες. Σήμερα, 46 χρόνια μετά, τα δεδομένα για μένα άλλαξαν σημαντικά. Όπως και για τους περισσότερους φαντάζομαι. Πάντα όμως έχει τη σημασία του σαν ιστορικό ντοκουμέντο και το φύλαξα λόγω της συλλεκτικής τάσης που από παλιά με διακατέχει. Τον Νίκο θα τον θυμάμαι πάντα με συγκίνηση κι αγάπη. Μια φιλία, που έμεινε ανολοκλήρωτη.