Η Αριστερά στην εξουσία : Σχήμα οξύμωρο

Ενώ η κατάληψη της εξουσίας είναι πολυπόθητος στόχος κι όνειρο, πολλές φορές απατηλό, χιλιάδων και χιλιάδων υποψηφίων γαμπρών, η άσκηση της είναι μια δύσκολη και πολυσχιδής αποστολή με πολλές απαιτήσεις, κατάλληλη μόνο για άτομα με ειδικό εξοπλισμό. Η πιο ευνοϊκή των περιπτώσεων είναι το άτομο να είναι κάτοχος ευρείας κλίμακας ικανοτήτων και προτερημάτων, υπεράνω προσωπικών ιδιοτελών προσδοκιών και κάτοχος ενός κεντρικού οράματος της αποστολής του. Δυσεύρετο είδος, σπάνιο μέσα στη διαδρομή της χώρας μας από την απελευθέρωση και εντεύθεν. Τις περισσότερες φορές οι κατέχοντες την εξουσία δεν έχουν τα προσόντα που χρειάζεται, εκστασιάζονται από τη δύναμή της, ή ακόμα χειρότερα παραβατούν εισπράττοντας με το παραπάνω όλα τα πλεονεκτήματα της θέσης τους. Στη συνέχεια αποκτούν εθισμό με τη δύναμη της και λησμονούν τη βασική αρχή ότι εκείνο που μόνο πρέπει να υπηρετούν είναι αποκλειστικά το δημόσιο συμφέρον.

Η άσκησή της εξουσίας δεν είναι παιχνίδι. Απαιτεί ρεαλισμό, αφοσίωση, ηθικό μπόι, απαλλαγή από πρότερες ιδεοληψίες και ανεύθυνους πειραματισμούς. Η ιστορική διαδρομή μας δείχνει ότι οι αλλαγές που μπορούν να συμβούν σε μια κοινωνία, χωρίς να προκαλέσουν αναστατώσεις, πρέπει να γίνονται σταδιακά και με αργούς ρυθμούς, ώστε να μεσολαβεί το αναγκαίο διάστημα για την αφομοίωση ή απόρριψή τους. Μέσα στο διάβα της ιστορίας οι απότομες μεταβολές άφηναν την κοινωνία μετέωρη με τελική συνέπεια ή την έγκαιρη αναίρεσή τους ή αυθαίρετες ενέργειες, δράματα, και εμφύλιοι σπαραγμοί

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η περίπτωση όταν η ριζοσπαστική Αριστερά για κάποιους  λόγους, τις περισσότερες φορές λόγοι συγκυρίας, ανεβαίνει στην εξουσία. Τότε υπάρχουν δυο ενδεχόμενα.  Ή ασμένως προσαρμόζεται στην πεπατημένη ή προκαλεί Εθνική καταστροφή. Μέχρι στιγμής η κυβερνητική Αριστερά στη χώρα μας ταλαντεύεται ανάμεσα στα δυο αυτά ενδεχόμενα, θέλοντας ντε και καλά- αν είναι δυνατόν- να επαληθευθεί η λαϊκή παροιμία «κι ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολόκληρη». Διπλό πρόσωπο, συμπόρευση ανάμεσα σε αντιφατικούς στόχους, λόγια τολμηρά, όμως κενά περιεχομένου και με πήλινα πόδια. Τελικώς, μετά από δαπανηρή καθυστέρηση, υποχώρηση άνευ όρων και με χειρότερους από τους αρχικούς όρους, στη σκληρή πραγματικότητα.

Παρατηρεί κάποιος ευχερώς ότι οι πρώην διεθνιστές σύντροφοι, που επί σειρά ετών θήτευσαν επιτυχώς κάτω από το λάβαρο του «προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε»,  με την πρώτη αφορμή γίνονται οπαδοί του πλέον σκληρού απομονωτισμού βλέποντας γύρω τους μόνο εχθρούς ή ακόμα χειρότερα κατασκευάζοντας ετέρους. Αλλοπρόσαλλη τακτική με θλιβερά για τη χώρα αποτελέσματα. Μιλώντας για τους προκατόχους τους στην εξουσία τους αποδίδουν την ευθύνη για όλα τα κακά που έχουν συμβεί, οπότε αυτοί αγνοί κι αμόλυντοι, αθώοι του αίματος τούτου, προσιδιάζουν τους εαυτούς τους με τις αθώες εκείνες περιστερές των παραμυθιών. Μόνο που εμείς δεν είμαστε αθώοι κι αμέτοχοι των εξελίξεων. Ζούσαμε στο χώρο τούτο και τα χρόνια που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα. Συγχρόνως διαθέτουμε τη λογική του μέσου ανθρώπου.

 Ας περιγράψω εν ολίγοις την κατάσταση.

Ποιες είναι οι διαφορές στο επίπεδο διαβίωσης του Έλληνα μεταξύ της δεκαετίας του ’50 και της δεκαετίας του ’80; Υπήρξε σαφής βελτίωση του επιπέδου της ζωής του Έλληνα τόσο από πλευράς δικαιωμάτων, μετά την τραγική περιπέτεια του εμφύλιου, όσο και από πλευράς υλικών μέσων διαβίωσης. Βεβαίως αυτή η βελτίωση είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων μερικοί από τους οποίους είναι κι αντικειμενικοί. Ποιοι κυβερνούσαν τη χώρα αυτά τα χρόνια; Εκπρόσωποι αστικών και παραδοσιακών κομμάτων. Τα πράγματα άρχισαν να οδεύουν προς την καταστροφή όταν χάθηκε ο έλεγχος των δαπανών- μετά το 1980- και το ύψος τους έγινε δυσανάλογο σε σχέση με τις  οικονομικές δυνατότητες της χώρας.  Ανευθυνότητα, επιδίωξη με κάθε μέσο επανεκλογής στην εξουσία και εύκολη υποχωρητικότητα απέναντι σ’ ένα διεκδικητικό κίνημα που αντιλαμβανόταν το κράτος σαν ένα άπατο πηγάδι γεμάτο με χρήμα, που σε κάθε «επιτυχία» απόσπασης νέων προνομίων πανηγύριζε, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι ταυτοχρόνως με τα πανηγύρια πριόνιζε και το δικό του μέλλον.

Οι κυβερνώντες ανεύθυνοι, χαρακτηριστικά ευθυνόφοβοι, με κυρίαρχο εντός τους το κριτήριο τη διατήρηση της εξουσίας, χωρίς σκέψη για τις συνέπειες υπέκυπταν στους εκβιασμούς των ολιγάριθμων κομματοποιημένων συνδικαλιστών, που είχαν εξοπλιστεί με υπερβολικά προνόμια σε βάρος του συνόλου της κοινωνίας. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις πολυδαίδαλων οργανισμών του ευρύτερου κρατικού μηχανισμού και ιδιαιτέρως των ΔΕΚΟ. Ας μην ξεχάσουμε ότι σε έναν εξόφθαλμα ελλειμματικό προϋπολογισμό συνέχιζαν, με την γκεμπελική μέθοδο της αδιάκοπης επανάληψης, να ομιλούν για την «πολιτική της λιτότητας» 

  Σε αυτές τις δυο ομάδες πρέπει να αναζητηθούν οι κύριοι υπεύθυνοι της κατάντιας της χώρας μας, χωρίς να αθωώνω το μεγάλο κομμάτι του λαού που ευκαιρώς γαλουχήθηκε στην αντίληψη ότι έχουν μόνο δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις.   

Τα Αριστερά κόμματα είναι πολύ χρήσιμα στο ρόλο της αντιπολίτευσης. Στις γραμμές του, ίσως, περιλαμβάνουν και μυαλά που μπορούν να πλουτίσουν τον προβληματισμό για τα μελλοντικά βήματα, να προτείνουν νέες λύσεις σε παλαιά προβλήματα. Είναι κόμματα ευαίσθητα στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων μειωψηφιών, ανθρώπων με διαφορετικά χαρακτηριστικά και πολλά ακόμα. Είναι ή πρέπει να είναι ο χώρος της έγκαιρης επισήμανσης ατασθαλιών, καθυστερήσεων, οπισθοδρομιών. Πιστός υπερασπιστής των αδυνάτων, των αδίκως διωκομένων και όλα τα παρόμοια. Τα πράγματα αλλάζουν όμως όταν η Αριστερά έρχεται στην εξουσία. Τότε αν θέλει να παραμείνει στην εξουσία πρέπει να βάλει πολύ νερό στο κρασί της. Η αριστερή ιδεολογία, όπως περιγράφεται από τους ιστορικούς θεμελιωτές της, στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης δεν είναι πρακτικώς κυβερνήσιμη. Οι αντιλήψεις της κυρίως για την ισότητα, το δημόσιο τομέα, την ιδιωτική πρωτοβουλία, τον κεντρικό έλεγχο της διαχείρισης των πάντων είναι εγγενή ελαττώματα, που το μόνο που εξασφαλίζουν είναι η αποτυχία του εγχειρήματος. Όσο αργούμε αυτό να το καταλάβουμε η Αριστερά, ως πολιτική παράταξη, θα αργήσει να δει άσπρη μέρα