Τ ι μ ή σ τ η ν ά γ ν ω σ τ η π ο ι ή τ ρ ι α

 Το έσωσα πριν ένα ενάμιση χρόνο:

«Στο σημερινό μου πρωινό περίπατο στις ανηφοριές προς το Λυκαβηττό, ένα κείμενο αιχμαλώτισε το βλέμμα μου. Ήταν πάνω στον μισοξεφτισμένο τοίχο ενός παλαιού σπιτιού, γραμμένο με λεπτό μαύρο μαρκαδόρο. Στη γωνία των οδών Νικηφόρου Ουρανού και Ναρσή. Όχι μόνο το διάβασα και το ευχαριστήθηκα, αλλά με υπομονή κάθισα... και το αντέγραψα κιόλας. Απόκτημα! Δημιουργία μιας άγνωστης αλλά ευαίσθητης κοπέλας, εξομολογητικό με σπαρακτική ειλικρίνεια. Είπα από μέσα μου: Ας μη χαθεί, καθώς ο τοίχος ξεφτίζει, παίρνοντας μαζί του στην ανυπαρξία λέξεις αισθήματα κι ανθρώπους»
Το ανέβασα τότε στο παράθυρό μου. Το ξανανεβάζω να επικοινωνήσετε και σεις μ’ έναν άνθρωπο, που απογυμνώνει τον εαυτό του. Κι αυτό μ’ αρέσει τόσο!
Σήμερα περνώντας από το ίδιο μέρος ο τοίχος έχει υποστεί τις συνέπειες του χρόνου. Μόνο κάποια κομμάτια επιζούν

Είσαι η πόλη μου
Αυτή που γνώρισα
μέσα από σένα
μέσα απ’ το βήμα σου
πάνω στη τρυφερή βρώμα
του πεζοδρομίου
Το βλέμμα σου στους τοίχους
στάζει σκ… (σκοτάδι;)
μαυρόασπρες γραμμές που αιωρούνται
κολυμπάν πίσω απ’ τα μάτια μου
δένοντάς με σφιχτά
Και τώρα μου λείπεις
μου λείπεις αφόρητα
περπατώ μέσα από μέσα σου
αγκαλιάζω το δρόμο
μ’ αγκαλιάζουν τα φώτα
μα ξέρω τα θαύματα που κρύβεις στο σκοτάδι σου
και τ’ αγαπώ
εσένα, την πόλη που αλλάζει
μέσα στο χάος και τη βία της
Σκέφτομαι συνέχεια τα χέρια σου πάνω στους ώμους μου
τα χείλη σου πάνω στα μάτια μου
το κορμί σου όπως το δρόμο που πάνω του
έχω χιλιοπερπατήσει
κι έχω τρέξει λαχανιάζοντας
Κι ακόμα νιώθω εντός μου την ευτυχία
Όταν κλείνω πίσω μου την πόρτα
Του μικρού μου σπιτιού
Κι ανοίγεις μπροστά μου
φθαρμένος και πανέμορφος
Όλα ανοίγουν ξανά
κι εγώ κατηφορίζω
χωρίς να σταματώ να θυμάμαι
χωρίς να ξέρω που θα με βγάλει.. Δείτε περισσότερα