Τ ο κ ο μ π ο λ ό ι τ ω ν α ν α μ ν ή σ ε ω ν

……Κάθεται σχεδόν ακίνητος από ώρα στο παγκάκι της πλατείας και φαίνεται να είναι απορροφημένος στα δικά του, ενώ τα χέρια του παίζουν με τις χάντρες ενός παράξενου κομπολογιού. Παράξενου; Ναι! Γιατί οι χάντρες του είναι όλων των χρωμάτων και δεν είναι όμοιες μεταξύ τους σε μέγεθος. Άλλες είναι μικρές κι άλλες μεγαλύτερες..  Ακόμα ένα χαρακτηριστικό είναι η ποιότητα της εξωτερικής τους επιφάνειας, που εν μέρει μπορεί να είναι κι ορατό, όπως και η διαφάνεια τους. Άλλες τραχείς κι άλλες λείες.  Άλλες σκοτεινές αδιαφανείς κι άλλες να αφήνουν ανεμπόδιστα το φως να περάσει από μέσα τους, καθαρές, απαστράπτουσες κι έτσι να ξεχωρίζουν απ’ τις γειτονικές τους.

 Υπάρχει κι ένα ακόμα στοιχείο, που όμως δεν είναι ορατό με το μάτι, παρά μόνο με την αφή κι έτσι μόνο αυτός που το κρατάει στα χέρια του το αισθάνεται. Οι χάντρες διατηρούνται, από μια μαγική εσωτερική δύναμη, σε διαφορετικές θερμοκρασίες, σταθερές όμως για την κάθε μια απ’ αυτές. Κάποιες είναι κρύες κι άλλες δροσερές. Λίγες καυτές και αρκετές ανεκτά ζεστές

Μέσα σ’ αυτό το μαγικό κομπολόι είναι κωδικοποιημένη όλη του η ζωή. Κάθε χάντρα είναι και μια φάση της πολυκύμαντης ζωής του, ίσως ένα σημαντικό επεισόδιο που την επηρέασε. Δεν έχει παράπονο. Δόξα το θεό! Έζησε πολλά, έχει αρκετά πράγματα να θυμάται. Θρίαμβοι αλλά και ναυάγια. Επιτυχίες αλλά και κάποια φιάσκα. Δεν ήταν όλα αξιέπαινα, αλλά στο κομπολόι περιλαμβάνονται και σκοτεινές κηλίδες για τις οποίες δεν είναι καθόλου υπερήφανος. Όμως ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι είναι τέλειος. Είχε κι αυτός τα ελαττώματα του μέσου ανθρώπου, μόνο που προσπαθούσε να τα τιθασεύει. Χωρίς πάντα με επιτυχία.

Αν του ρίξεις, έτσι όπως κάθεται, μια επιπόλαιη ματιά θα λαθέψεις υποθέτοντας ότι βρίσκεται σε κατάσταση εσωτερικής αυτοσυγκέντρωσης, ενώ στην πραγματικότητα, όλες οι αισθήσεις του βρίσκονται σε συναγερμό. Ανοιχτός να δεχθεί μηνύματα, επηρεασμούς και νέες γνώσεις. Αυτή η πείνα ποτέ μέχρι τώρα δεν κορέστηκε μέσα του. Όχι άκριτα και δίχως την αξιολόγησή τους. Από καιρό στα περισσότερα συμβάντα της ζωής έχει κατασταλάξει σε απόψεις, χωρίς όμως να είναι δογματικά αντίθετος σε ενδεχόμενες αλλαγές, κατά την άποψή του, επί τα βελτίω.

Νιώθει κατά μία έννοια απελευθερωμένος γιατί εγκαίρως ξεπέρασε τη ματαιοδοξία της ανέλιξής του σε θέσεις υπευθυνότητας και διαχείρισης καταστάσεων. Νιώθει απελευθερωμένος από προσωπικές φιλοδοξίες. Όχι πως δεν γοητεύτηκε ποτέ από τη δύναμη της φιλοδοξίας. Δοκίμασε το φρούτο, αλλά νωρίς- ευτυχώς- απαλλάχτηκε από τον κίνδυνο του εθισμού του. Δε λιώνει για το χειροκρότημα κι ίσως έχει απαλλαγεί από αυτό, το κατά τ’ άλλα ανθρώπινο, χαρακτηριστικό.

Εκείνη η φιλοδοξία που παραμένει αλώβητη μέσα του είναι η υστεροφημία. Ναι! Αυτό τον ενδιαφέρει Τι θα πουν και πώς θα τον θυμούνται φίλοι και γνωστοί, μετά την αναπόφευκτη αναχώρησή του. Και πορεύεται εδώ και καιρό πάνω σ’ αυτόν το δρόμο.