Η ηδονή της κακής είδησης

                          

       Έχετε παρατηρήσει, φαντάζομαι, την αναστάτωση και τη διέγερση, που εμφανίζεται στα δελτία ειδήσεων των ΜΜΕ ή τους χτυπητούς ολοσέλιδους τίτλους των εφημερίδων, όταν οι κατέχοντες έχουν στα χέρια τους μια κακή είδηση. Πραγματική ή κατασκευασμένη. Μια δύσκολα αποκρυπτόμενη χαρά, μια αδημονία για το άκρατο φαγοπότι που θα επακολουθήσει, κυριεύει τους πάντες συνοδευμένη από μια ολομέτωπη επίθεση που επιστρατεύει όλα τα όπλα  για να προκαλέσει τη μεγαλύτερη δυνατόν ζημιά, χωρίς κανένα κράτημα ή σεβασμό. Το Κολοσσαίο στολίζεται με το κατάλληλο σκηνικό, τα άγρια θηρία είναι ήδη πεινασμένα. Έτσι τα υποψήφια θύματα ρίχνονται μέσα στο στίβο χωρίς καμιά αναστολή και έλεος και πάντα βρίσκεται το αναγκαίο και επαρκές φιλοθεάμον κοινό να παρακολουθήσει και να ζητωκραυγάσει την κατασπάραξή τους.

      Όπως απότομα  και χωρίς έλεος εμφανίζεται μια υπόθεση και απασχολεί με αδιάκοπη ένταση για όλο το απαιτούμενο κατά την αντίληψή τους διάστημα τα μέσα ενημέρωσης, έτσι και ξαφνικά εξαφανίζεται χωρίς κανέναν απολογισμό, χωρίς κανένα συμπέρασμα. Η παρασιώπηση είναι ιδιαιτέρως εκκωφαντική όταν η εξέλιξη των πραγμάτων διαψεύσει πλήρως τους τόνους λάσπης που όλο τον προηγούμενο καιρό, χωρίς σκέψη και αιδώ, εκτόξευαν εναντίων των επιλεγμένων στόχων. Κάτι που είναι γεγονός για τη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων.

    Περίπτωση υποβολής συγνώμης, περίπτωση έκφρασης μιας κάποιας αυτοκριτικής δεν τίθεται, καθόσον οι κάθε λογής αστέρες του γραπτού ή τηλεοπτικού λόγου έχουν, ως αυτονόητο, τοποθετήσει τους εαυτούς τους υπεράνω κριτικής και ευθυνών. Το μεγάλο κακό είναι ότι έτσι αντιμετωπίζονται από της πάσης φύσεως ελεγκτικές αρχές, αλλά και την ίδια την κοινωνία. Τη λέξη «δικαίωμα» την παίζουν στα δάχτυλα, όμως η λέξη «υποχρέωση» δεν συμπεριλαμβάνεται στο προσωπικό τους λεξιλόγιο, η δε μνήμη έχει κοντά ποδάρια εκτός αν κάποιοι για λόγους δικού τους συμφέροντος υπενθυμίζουν κάθε τόσο και νεκρανασταίνουν τα νοσηρά φαινόμενα.

     Στην εκστρατεία επίθεσης από τα ΜΜΕ, προσέρχονται αρωγοί με ιδιαίτερη προθυμία και εθελοντισμό άφθονοι, αλλά σχεδόν πάντα οι ίδιοι, διάφοροι Ροβεσπιέροι που αυτοανακήρυξαν τους εαυτούς τους αδέκαστους εισαγγελείς της κάθαρσης και της καθαρότητας των θεσμών της δημόσιας ζωής. Το μεγαλύτερο κακό είναι ότι στη συνέχεια απαιτούν μέσα από τα κομματικά ψηφοδέλτια την αμοιβή των «κόπων» τους και πολλές φορές, δυστυχώς, την εισπράττουν. Πράγμα που αποδεικνύει περίτρανα ότι και μέρος του φιλοθεάμονος κοινού είναι του αυτού και ιδίου φυράματος. Η χιμαιρική αντίληψη, που κάποιοι την πιπιλούν σαν καραμέλα, ότι ο λαός έχει πάντα δίκαιο διαψεύδεται συνεχώς από τα πράγματα. Συνεχώς παρασύρεται από πανέξυπνους δημαγωγούς και σε κρίσιμες φάσεις γυρίζει την ιστορία προς τα πίσω. Αυτό με έχει διδάξει η ανάγνωση της πορείας του τόπου μας.