1. Στοιχεία απολογισμού ζωής – μέρος δευτερο
   Όταν τοποθετήθηκα στην αριστερή παράταξη δεν ήταν γιατί με κέρδισε η ακτινοβολία της μαρξιστικής ιδεολογίας της ούτε το όραμα της κομμουνιστικής κοινωνίας που επαγγελλόταν ότι θα οικοδομήσει. Σ’ εκείνη τη φάση δε χαμπάριζα τίποτα για όλα αυτά. Εκείνο που με έκανε να αγαπήσω τον κόσμο της Αριστεράς ήταν οι άνθρωποι γύρω μου. Αυτοί που καταδιώκονταν για τις ιδέες τους, που αντιμετώπιζαν τη σκληρότητα και τα κυνηγητά της κρατικής ε...ξουσίας που προέκυψε μετά την ήττα. Προσωπικά δε με κυνηγούσε καμιά οικογενειακή παράδοση. Η οικογένειά μου ήταν από τους σιωπηλούς εκείνους ανθρώπους, που η αποκλειστική σχεδόν έγνοια τους είναι το καθημερινό κυνηγητό του επιούσιου. Δεν είχαν καμιά ουσιαστική συμμετοχή στα τραγικά γεγονότα των τελευταίων χρόνων, που τραυμάτισαν την πατρίδα μας. Μόνο μια υπόγεια και μη ομολογημένη συμπάθεια στους κυνηγημένους. Σε μένα λειτούργησε η αυθόρμητη τάση που έχει ο άνθρωπος να υποστηρίξει τον κάθε κυνηγημένο, τον κάθε αδικούμενο. Σε άλλη ευκαιρία το έχω ονομάσει «σύνδρομο του Ζορό». Αργότερα μπήκε στη ζυγαριά η ιδεολογία και το όραμα της πιο δίκαιης κοινωνίας.
   Την εποχή εκείνη η τοποθέτησή ενός ατόμου στην αριστερή παράταξη, στις πολιτικές συνθήκες εκείνης της περιόδου, είχε τις συγκεκριμένες συνέπειες που σίγουρα θα δυσκόλευαν τη ζωή του. Και πράγματι αυτό έγινε! Η ενασχόληση μου με την πολιτική, από τη πλευρά της Αριστεράς σφράγισε μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, γιατί η ολοκληρωτική αφοσίωση με έφερε στη δυσάρεστη θέση να υποστώ τις συνέπειες που αυτό συνεπαγόταν.
   Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίοδος- πάνω από δυο χρόνια- που υπηρέτησα την πατρίδα μου, ως στρατιώτης. Ήταν για μένα μια οδυνηρή και πλήρως αρνητική εμπειρία. Αντιμετωπίστηκα από την κρατούσα κατάσταση ως εχθρός της πατρίδας, ως μίασμα, ως …πράκτορας ξένης δύναμης. Ο στρατός, εκείνη την εποχή, απεμπόλησε το κύριο καθήκον της υπεράσπισης της ακεραιότητας της χώρας και αντί να προετοιμάζει τα παιδιά της να αρθούν στο ύψος αυτού του ιερού καθήκοντος τα χώριζε σε κατηγορίες και κάποια, χωρίς καμία αναστολή τα ποδοπατούσε. Αμφισβητήθηκε η αγάπη μου για την πατρίδα, τον τόπο που με γέννησε και ανέθρεψε. Αυτό με πλήγωσε βαθιά με το πιο οξύτερο τρόπο, ιδιαίτερα όταν έγινε από ανθρώπους νάνους που δεν είχαν τα εχέγγυα και το ηθικό ανάστημα να παίξουν το ρόλο του κριτή.
   Η πρότασή μου η ηγεσία του στρατεύματος να ζητήσει συγνώμη από τα θύματα αυτής της συμπεριφοράς συνάντησε «ώτα μη ακουόντων»