1. Σκέφτομαι και προβληματίζομαι, κατ’ εμέ δικαίως. Τι να υποθέσω; Η οικονομική επιστήμη είναι ελλειμματική ή οι εγχώριοι οικονομολόγοι είναι ανεπαρκείς; Γιατί τόσο καιρό δεν υπάρχουν βασικά στοιχεία δημοσιευμένα και σε καθολική θέαση για τον τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκε το κρατικό χρέος. Πού δαπανήθηκαν τα κολοσσιαία ποσά, αφαιρουμένων των τόκων; Και επειδή το ερώτημα είναι γενικό ας το εξειδικεύουμε.
   Οι εκατοντάδες πρακτικά άχρηστοι οργανισμοί, που σιτίζονταν από το κράτος..., αρκετοί από τους οποίους σήμερα αποτελούν παρελθόν, ενώ άλλοι απτόητοι συνεχίζουν να υπάρχουν, στα χρόνια της ασωτίας, όταν οι υπάρχουσες καρέκλες δεν κάλυπταν τις συνεχείς αφίξεις νέων ρουσφετολογικών διορισμών, δανείζονταν από ιδιωτικούς τραπεζικούς φορείς ποσά με την εγγύηση του κράτους. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία αυτά τα δάνεια δεν αποπληρώθηκαν ποτέ από τους «διοικητές» των οργανισμών και μετά την πτώση των εγγυήσεων μετατρέπονταν σε κρατικό χρέος. Το αρνητικό του πράγματος δεν ήταν μόνο αυτό. Το κυριότερο ήταν ότι λόγω των υψηλών αμοιβών που παρείχαν σε σχέση με τους υπόλοιπους υπαλλήλους ήταν πόλος έλξης αξιόλογων στελεχών, που εγκλωβίζομενοι εκεί σύντομα αποκτούσαν την νοοτροπία του αργοκίνητου δημόσιου υπαλλήλου. Έτσι δεν άπλωναν όλο το εύρος των ικανοτήτων τους, που αν γινόταν στον ιδιωτικό τομέα θα είχε οφέλη γενικότερα η κοινωνία μας.
   Πόσα είναι αυτά τα ποσά και πώς δαπανήθηκαν ;
   Χειροκροτούσαμε τα «φιλολαϊκά μέτρα», δίχως τη σκέψη αν οι δυνατότητες της χώρας άντεχαν τέτοιες δαπάνες. Νοσοκομεία, πανεπιστήμια, πολυποίκιλοι και με τρανταχτά ονόματα οργανισμοί και ιδρύματα που σιτίζονταν από το δημόσιο κορβανά και παρ’ όλα αυτά σήμερα οι έξυπνοι ισχυρίζονται κι ομιλούν για τα «τεράστια κενά» που υπάρχουν παντού για να καλυφθούν «πάγιες ανάγκες» Με κανονισμούς λειτουργίας που να σου σηκώνεται η τρίχα στην εξειδίκευση των καθηκόντων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα σ’ ένα νοσοκομείο με εκατοντάδες υπάλληλους αμφίβολης χρησιμότητας το νοσοκομειακό αυτοκίνητο δεν πήγε στην παραλαβή του ασθενούς γιατί ο οδηγός ήταν άρρωστος. Φαίνεται οι υπόλοιποι είναι παράλυτοι κι αδυνατούσαν να παίξουν προσωρινά αυτό το ρόλο.
   Αν συγκεντρώσεις τα αιτήματα των οργανισμών και υπουργείων για την κάλυψη των «κενών» φοβάμαι ότι δε θα έφτανε να τα καλύψει το σύνολο του ενεργού πληθυσμού της χώρας. Πώς θα καλυφθούν οι πρόσθετες οικονομικές υποχρεώσεις αυτών των διορισμών προβληματισμός κανένας. Δύσκολο αυτή η χώρα να σταματήσει την κατηφόρα. Χρειάζεται ν’ αναλάβουν άνθρωποι που θα ξεπεράσουν το φόβο του «πολιτικού κόστους». Αυτός ο φόβος τελικά μας οδήγησε εδώ