1. Στοιχεία απολογισμού ζωής - μέρος έκτο
   Θα κάνω εδώ μια προσωπική ομολογία. Πολύ έγκαιρα, μου την έδωσε με τα Μαθηματικά. Μπήκα νωρίς στη λογική αρτιότητα της Ευκλείδειας γεωμετρίας κι ένιωσα την αντίστοιχη ικανοποίηση από τη λύση δύσκολων προβλημάτων. Όλα αυτά στο θεωρητικό και αφηρημένο επίπεδο που τα χαρακτηρίζει. Έτσι, τα μαθηματικά ξεκίνησα να σπουδάσω με αρχικό στοχευμένο σχέδιο να επιστρέψω στην αγαπημένη γενέθλια ιδιαίτερη πατρίδα μου και να διδάξω τα δικά μας παιδι...ά. Πάντα είχα μπροστά μου την αίσθηση της αποστολής και του καθήκοντος. Ειδικά όταν είσαι νέος κι αγαπάς μερικά πράγματα δίνεσαι μ’ όλη τη ψυχή στον άγιο σκοπό.
   Με το τότε ισχύον σύστημα έδωσα εισαγωγικές εξετάσεις και στο Φυσικό τμήμα. Έτυχε να πετύχω και στα δύο, οπότε είχα τη δυνατότητα επιλογής. Εκεί, αλλότριες συμβουλές, η ατμόσφαιρα της εποχής, το ασθενές του χαρακτήρα μου με παρέσυραν και έκανα λάθος επιλογή κάτι που ο κακός εγωισμός δεν με άφησε να το παραδεχτώ εγκαίρως. Η εμπλοκή μου αργότερα σε άλλου είδους απασχολήσεις και ενδιαφέροντα έκλεισε το δρόμο της αλλαγής. Αρκετά χρόνια, στα φοιτητική μου ζωή και τα πρώτα, μετά την αποφυλάκισή μου, στα ιδιαίτερα μαθήματα που έκανα για βιοπορισμό, παρουσιαζόμουν ως μαθηματικός και αυτά δίδασκα. Όταν αργότερα μπήκα στο επίσημο φροντιστηριακό επάγγελμα ήταν αναπόφευκτο να εργαστώ με την ειδικότητά μου. Ήμουν ένας φυσικός!
   Στα τριάντα χρόνια που δίδαξα στο φροντιστήριο ποτέ δεν ανέφερα σε μαθητή μου αυτό το απωθημένο μου. Δε θα ήταν παιδαγωγικά σωστό. Άλλωστε το πέρασμα του χρόνου ανέδειξε μέσα μου κι άλλα ενδιαφέροντα και, το χειρότερο, ήρθε η συναισθηματική μου αποκοπή- κακώς- από τον ομφάλιο λώρο της ιδιαίτερης πατρίδας μου. Για πολλούς υποκειμενικούς κι αντικειμενικούς λόγους, που δεν είναι της στιγμής εδώ ν’ αναφερθώ. … Όμως θέλεις δεν θέλεις πατρίδα σου είναι τα παιδικά χρόνια……..
   Έτσι το νεανικό μου όνειρο ξεθώριασε, το πήρε το ποτάμι της λησμονιάς και ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε…….