Διαβάζοντάς καθημερινώς τις εφημερίδες και ακούοντας τα δελτία ειδήσεων στις τηλεοράσεις σε καταλαμβάνει μια μελαγχολία του θανατά. Με οδυνηρό τρόπο καταγράφεις εντός σου την αγωνία ενός ανθρώπου που ζει σε μια χώρα που αγαπάει και πονά, αλλά μια χώρα που τον πληγώνει. Όχι μόνο η ηγετική του ελίτ, αλλά δυστυχώς και κατά πλειοψηφία ο ίδιος ο λαός που την αναδεικνύει. Κι αυτό είναι και το χειρότερο που μπορεί να  σου συμβεί. Να περιορίζεται, έτσι, σε μικρή, η πιθανότητα κι η ελπίδα για ανάκαμψη και θετική πορεία αντίστοιχη των προσδοκιών του καθενός μας.  Παρ’ όλα αυτά είμαι υποχρεωμένος να διατηρώ άσβεστη τη φλόγα της αισιοδοξίας πως στο μέλλον θα δημιουργηθούν οι κινητήριες εκείνες δυνάμεις, που θα ωθήσουν τη χώρα προς τα εμπρός. Δεν υπάρχει άλλη  εναλλακτική θέση….