Η επέτειος

Τι παράξενο, αλήθεια! Πότε κιόλας κύλισε τόσος χρόνος; Σήμερα, 15 Δεκεμβρίου 2017, συμπλήρωσα τα 77 χρόνια ζωής  και προελαύνω με αισιόδοξη την ελπίδα για την ολοκλήρωση της ογδόης δεκαετίας! Αλήθεια αναρωτιέμαι. Πόσοι συνάνθρωποι στη διάρκεια της δικής μου πορείας δεν πρόλαβαν για χίλιες δυο αιτίες και λόγους να διαβούν αυτό το ηλικιακό όριο; Η αλήθεια είναι ότι παλαιότερα έβαζα για τον εαυτό μου πολύ μικρότερα περιθώρια ηλικιών. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι σ’ ένα από τα πρώτα όρια τερματισμού της ζωής μου είχα βάλει τα 33 χρόνια. Τα χρόνια της ζωής του Χριστού. Δε θυμάμαι καλά το λόγο ή δε θέλω να τον κοινολογήσω. Αλλά όταν διάβηκα αυτό το όριο άρχισε να με κατακλύζει μια αδηφαγία. Κάθε φορά που διαβαίνω ένα όριο, ζητώ άπληστα την επόμενη φάση, επεκτείνοντας έτσι την αναμονή του προσωπικού μου τερματισμού. Ίσως είναι στην ανθρώπινη φύση κάτι τέτοιο. Ο άνθρωπος κρατιέται και με την τελευταία ικμάδα του από τα κρόσσια της ζωής. Απεγνωσμένα και με κάθε θυσία. Κάποιοι αποτολμούν να τη διακόψουν με βίαιο τρόπο κι αυτοβούλως. Προσωπικά δεν είμαι βέβαιος αν αυτό είναι ένα θαρραλέο βήμα ή ανάποδα μια εκδήλωση δειλίας κι αποφυγής να αντιμετωπιστούν κατάματα τα προβλήματα. 

 Βεβαίως, ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Το πέρασμα του χρόνου αφήνει σταδιακά, αλλά κι ασταμάτητα, τα σημάδια του πάνω στο σώμα και στον εσωτερικό σου κόσμο. Και σε μένα έχουν σωρευθεί ήδη αρκετά. Όλα αυτά τα σημάδια είναι μια πορεία αποσύνθεσης κι αποδόμησης του χαρακτήρα και των δυνατοτήτων που κατείχες στην περίοδο της ακμής σου. Θέλεις δε θέλεις ο αδυσώπητος χρόνος με το μονόδρομη πορεία του καταγράφει τις φθοροποιές συνέπειες πάνω σου και μάλιστα με μη αντιστρεπτό τρόπο.

 Μέσα μου όμως βαθιά η ψυχούλα μου μπορεί να φτερουγίζει σαν νιόβγαλτο περιστεράκι ή έστω να νομίζω ότι έτσι είναι. Είναι η νοσταλγία, είναι οι γλυκές εμπειρίες από το παρελθόν που έρχονται αδιάκοπα στο μυαλό, είναι τα απωθημένα όνειρα που δεν πραγματοποίησες, είναι οι χαμένες ευκαιρίες που πέρασαν μέσα από τα δάκτυλα σου χωρίς να γνωρίσεις τη γεύση τους. Ο απολογισμός των πεπραγμένων έρχεται αναγκαστικά ενώπιον των οφθαλμών σου. Και τότε ομολογείς το αυτονόητο. Ναι, αυτή είναι η κουτσή ή στραβή πορεία της ζωής, όμως παρ’ όλα αυτά πολύτιμη. 

15 Δεκεμβρίου 2017