Ο αισιόδοξος φίλος μου
Πόσο αλήθεια θα ήθελα να αποκτήσω την ικανότητα και τη σωτήρια τεχνική του φίλου μου Τιμολέοντα ! Προχθές όταν για μια ακόμα φορά συναντηθήκαμε, με εκείνη τη δυνατή και μονίμως νεανική φωνή του, μου συνόψισε τη φιλοσοφία του
«Εγώ, φίλε Λευτέρη, μέσα στο σκοτάδι της δυστυχίας, πάντα αναζητώ μια αχτίνα φωτός, ένα ψήγμα ευτυχίας. Κολλάω πάνω του και συνεχίζω τη ζωή…»
Κι αυτός ο ισχυρισμός του δεν είναι κούφια λόγια ή ένας ψεύτικος κομπασμός. Από την εμπειρία που έχω γι αυτόν νομίζω ότι έχει βρει το φάρμακο της αισιοδοξίας. Όχι με το χαζοχαρούμενο τρόπο αποφυγής της πραγματικότητας, αλλά με τη σθεναρή μέθοδο της υπερπήδησης των προβλημάτων. Εγώ, μετά βαθιάς ομολογώ λύπης, δέχομαι πως είμαι η άλλη, η αντίθετη όψη, του νομίσματος. Αν μέσα στην ήρεμη πορεία της διαδοχής των θετικών συμβάντων στην προσωπική μου ζωή, εμφιλοχωρήσει ένα αρνητικό στοιχείο, κολλάω σ’ αυτό και βασανίζω αδίκως τον εαυτό μου
Παιδί με αγροτική προέλευση, ο Τιμολέων, έφυγε νωρίς από την πατρική εστία αναζητώντας τον δικό του δρόμο. Δεν είχε τις ψευδαισθήσεις της ακαδημαϊκής πορείας και κόλλησε σ’ έναν μάστορα μιας τέχνης σχετικής με την οικοδομή. Με θέληση κι αφομοιωτική ικανότητα σύντομα από μαθητευόμενος έγινε μάστορας αναζητώντας δικές του εργολαβίες.
Ευαίσθητος στα μηνύματα της εποχής, με αγάπη για τον τόπο και τον συνάνθρωπο του μπήκε με φόρα στο λαβύρινθο των πολιτικών οργανώσεων. Αυτό είχε τις συνέπειες βεβαίως στην επαγγελματική του πορεία και όλα πήγαν πίσω., Το είδε όμως ως αυτοδίκαιη προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, Γνώρισε εκεί όλους τους τύπους των ανθρώπων, έμαθε τα κόλπα της ζωής, μάζεψε χρήσιμες κι άχρηστες εμπειρίες κι απόκτησε την ικανότητα της κρίσης πραγμάτων και καταστάσεων
Κάποια στιγμή το συνειδητοποίησε. Αρκετοί μπήκαν στο πολιτικό παιχνίδι όχι από διάθεση προσφοράς, αλλά ως την οδό οικοδόμησης της προσωπικής τους καριέρας. Άντεξε όσο μπορούσε, αλλά κάποια στιγμή πήρε τις αποφάσεις του με πλήρη συνείδηση των συνεπειών. Δεν είχε τα τυπικά προσόντα, ούτε την προσαρμοστική ικανότητα που ζητάει μια τέτοια διαδρομή κι έτσι στον επικεφαλής της οργάνωσης ξεκαθάρισε εγκαίρως τη θέση του
«Άκου σύντροφε. Βλέπω γύρω μου όλοι λίγο ή πολύ να τακτοποιούνται κι εγώ να παίζω το ρόλο της τελευταίας τρύπας του ζουρνά. Ήρθε λοιπόν η ώρα να δω λίγο και τον Τιμολέοντα… Χάρηκα που σας γνώρισα, αλλά ως εδώ. Αντίο…»
Οι προσπάθειες να μεταπειστεί πήγαν στράφι. Έδωσε στη συνέχεια με πείσμα τις μάχες του. Δεν ήταν εύκολη η πορεία, μα με την πάροδο του χρόνου απόκτησε το δικό του σπίτι, έφτιαξε οικογένεια, βρήκε την ευτυχία σε κύκλο μικρότερης κλίμακας. Όμως δεν έγινε αδιάφορος. Από συνήθεια ή ιδιοσυγκρασία παρέμεινε φανατικός παρατηρητής των συμβαινόντων γύρω του.
Τώρα μια σκέψη- σαν ενοχλητικό καρφί- στροβιλίζει μέσα στο μυαλό μου. Πώς γίνεται οι πολιτικοί σχηματισμοί και τα κόμματα να μη μπορούν να συγκρατήσουν στις γραμμές τους τέτοιους ικανούς και δυναμικούς ανθρώπους και στην πορεία να τους χάνουν ; Μήπως αυτές οι πρώιμες και έγκαιρες αποχωρήσεις μπορούν να ερμηνεύσουν την ανικανότητα των κομμάτων να ικανοποιήσουν τις λαϊκές προσδοκίες ;