1. Η ζυγαριά
   Έχω μια παλαιά ζυγαριά ενός μικροπωλητή , που εδώ και χρόνια μας αποχαιρέτησε. Ας επιχειρήσω να κάνω το εξής. Στο ένα τάσι θα βάλω τα χρόνια της ανέχειας, τις ώρες των συνεδριάσεων, των ολομελειών, των κυνηγητών με την αστυνομία. Τα σκληρά και τραγικά χρόνια του στρατού, τη μεγάλη απογοήτευση για τους ρόλους που επέλεξε να παίξει ένας Εθνικός θεσμός, τη μοναξιά της παρανομίας, το σφαγείο της Μπουμπουλίνας και τα χρόνια της φυλακής. Στο άλλο ας αποπειραθώ να συγ...κεντρώσω τις λίγες αλκυονίδες μέρες, κάποιες υπέροχες στιγμές που είχα την ευτυχία να συναντηθώ στο δρόμο μου κι άλλες τόσες να ονειρευτώ. Ποιο βαρίδι, αλήθεια, θα χρειαζόταν να προσθέσω στο δεύτερο τάσι ώστε η ζυγαριά να εξισορροπήσει ; Παρ’ όλα αυτά άξιζε τον κόπο. Ένα ταξίδι που επέλεξα και δε το μετανιώνω. Απλώς μου μένει μια γεύση γλυκόπικρη. Και κάποια αδικαίωτα όνειρα, που νανουρίζονται πάνω στα παρθένα νούφαρα της μυστικής μου λίμνης, που μόνο εγώ ξέρω που βρίσκεται. Το χειρότερο απ’ όλα στη ζωή μου είναι ο εσωτερικός πόλεμος με τη δική μου συνείδηση. Ευτυχώς δεν είναι αδιάκοπος. Υπάρχουν και διαστήματα ανακωχών και ηρεμίας, που δίνουν κάποιες ανάσες. Φαντάζεσαι να είσαι διαρκώς σε εμπόλεμη κατάσταση ; Κάποια στιγμή θα έρθει και για μένα η ώρα να πω τον πονεμένο λόγο του γέρου Δήμου ¨… θέλω να πάω να κοιμηθώ…»