Η επέτειος
Τι παράξενο, αλήθεια! Πότε κιόλας κύλισε τόσος χρόνος; Σήμερα, 15 Δεκεμβρίου 2016, συμπλήρωσα τα 76 χρόνια ζωής μου και προελαύνω πανηγυρικά προς στη ……συνέχεια της! Πόσοι συνάνθρωποι στη διάρκεια της δικής μου πορείας δεν πρόλαβαν για χίλιες δυο αιτίες και λόγους να διαβούν αυτό το ηλικιακό όριο; Να σας ομολογήσω κάτι; Όχι πως χαίρομαι- αυτό θέλω εξαρχής να το ξεκαθαρίσω, μακριά από μένα ένα τέτοιο ενδεχόμενο- αλλά σημειώνω με αυτοματικό σχεδόν τρόπο και τις καταγράφω στο νου μου όλες τις σχετικές περιπτώσεις που πέφτουν στην αντίληψή μου: Πόσοι να είναι αυτοί σ’ όλο τον κόσμο που τερμάτισαν την βιολογική πορεία τους ενώ ήρθαν στη ζωή μετά από μένα και έφυγαν πιο νωρίς από μένα; Να βρισκόταν ένας τρόπος που να καταμετρούσε αυτούς τους αριθμούς! Δε θα πρόσθετε βεβαίως τίποτα το ουσιαστικό, απλώς ίσως θα κάλυπτε μια κάποια, επιμελώς κρυμμένη, ματαιοδοξία μου.
Η αλήθεια είναι ότι παλαιότερα έβαζα για τον εαυτό μου πολύ μικρότερα περιθώρια ηλικιών. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι σ’ ένα από τα πρώτα όρια τερματισμού της ζωής μου είχα βάλει τα 33 χρόνια. Τα χρόνια της ζωής του Χριστού. Δε θυμάμαι καλά το λόγο. Αλλά όταν διάβηκα αυτό το όριο άρχισε να με κατακλύζει μια αδηφαγία. Κάθε φορά που διαβαίνω ένα ηλικιακό όριο, ζητώ άπληστα την επόμενη φάση, επεκτείνοντας έτσι την αναμονή του προσωπικού μου τερματισμού. Ίσως είναι στην ανθρώπινη φύση κάτι τέτοιο. Ο άνθρωπος κρατιέται και με την τελευταία ικμάδα του από τα κρόσσια της ζωής. Απεγνωσμένα και με κάθε θυσία. Κάποιοι αποτολμούν να τη διακόψουν με βίαιο τρόπο κι αυτοβούλως. Προσωπικά δεν είμαι βέβαιος αν αυτό είναι ένα θαρραλέο βήμα ή ανάποδα μια εκδήλωση δειλίας κι αποφυγής να αντιμετωπιστούν κατάματα τα προβλήματα.
Βεβαίως ας μην διατηρούμε αυταπάτες. Το πέρασμα του χρόνου αφήνει σταδιακά, αλλά κι ασταμάτητα, τα σημάδια του πάνω στο σώμα και στον εσωτερικό σου κόσμο. Κι όλα αυτά τα σημάδια είναι σε μια πορεία αποσύνθεσης κι αποδόμησης του χαρακτήρα και των δυνατοτήτων που κατείχες στην περίοδο της ακμής σου. Θέλεις δε θέλεις ο αδυσώπητος χρόνος με το μονόδρομη πορεία του καταγράφει τις φθοροποιές συνέπειες πάνω σου και μάλιστα με μη αντιστρεπτό τρόπο.
Μέσα βαθιά η ψυχούλα σου μπορεί να φτερουγίζει σαν νιόβγαλτο περιστεράκι ή έστω να νομίζεις ότι έτσι είναι. Είναι η νοσταλγία, είναι οι γλυκές εμπειρίες από το παρελθόν που έρχονται αδιάκοπα στο μυαλό, είναι τα απωθημένα όνειρα που δεν πραγματοποίησες, είναι οι χαμένες ευκαιρίες που πέρασαν μέσα από τα δάκτυλα σου χωρίς να γνωρίσεις τη γεύση τους. Ο απολογισμός των πεπραγμένων έρχεται αναγκαστικά ενώπιον των οφθαλμών σου. Και τότε ομολογείς το αυτονόητο. Ναι, αυτή είναι η κουτσή ή στραβή πορεία της ζωής, όμως παρ’ όλα αυτά πολύτιμη.
Υ. Γ Η σύμπτωση της ημερομηνίας της γέννησης και της ονομαστικής εορτής είναι τυχαία. Το όνομα είναι επιλογή της νονάς μου, δεν έχει καμιά σχέση με οικογενειακή παράδοση και δίνεται σε εποχή που είμαστε υπό Γερμανική κατοχή. Σίγουρα με το συμβολισμό που εμπεριέχει το όνομα Ελευθέριος.
Τι παράξενο, αλήθεια! Πότε κιόλας κύλισε τόσος χρόνος; Σήμερα, 15 Δεκεμβρίου 2016, συμπλήρωσα τα 76 χρόνια ζωής μου και προελαύνω πανηγυρικά προς στη ……συνέχεια της! Πόσοι συνάνθρωποι στη διάρκεια της δικής μου πορείας δεν πρόλαβαν για χίλιες δυο αιτίες και λόγους να διαβούν αυτό το ηλικιακό όριο; Να σας ομολογήσω κάτι; Όχι πως χαίρομαι- αυτό θέλω εξαρχής να το ξεκαθαρίσω, μακριά από μένα ένα τέτοιο ενδεχόμενο- αλλά σημειώνω με αυτοματικό σχεδόν τρόπο και τις καταγράφω στο νου μου όλες τις σχετικές περιπτώσεις που πέφτουν στην αντίληψή μου: Πόσοι να είναι αυτοί σ’ όλο τον κόσμο που τερμάτισαν την βιολογική πορεία τους ενώ ήρθαν στη ζωή μετά από μένα και έφυγαν πιο νωρίς από μένα; Να βρισκόταν ένας τρόπος που να καταμετρούσε αυτούς τους αριθμούς! Δε θα πρόσθετε βεβαίως τίποτα το ουσιαστικό, απλώς ίσως θα κάλυπτε μια κάποια, επιμελώς κρυμμένη, ματαιοδοξία μου.
Η αλήθεια είναι ότι παλαιότερα έβαζα για τον εαυτό μου πολύ μικρότερα περιθώρια ηλικιών. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι σ’ ένα από τα πρώτα όρια τερματισμού της ζωής μου είχα βάλει τα 33 χρόνια. Τα χρόνια της ζωής του Χριστού. Δε θυμάμαι καλά το λόγο. Αλλά όταν διάβηκα αυτό το όριο άρχισε να με κατακλύζει μια αδηφαγία. Κάθε φορά που διαβαίνω ένα ηλικιακό όριο, ζητώ άπληστα την επόμενη φάση, επεκτείνοντας έτσι την αναμονή του προσωπικού μου τερματισμού. Ίσως είναι στην ανθρώπινη φύση κάτι τέτοιο. Ο άνθρωπος κρατιέται και με την τελευταία ικμάδα του από τα κρόσσια της ζωής. Απεγνωσμένα και με κάθε θυσία. Κάποιοι αποτολμούν να τη διακόψουν με βίαιο τρόπο κι αυτοβούλως. Προσωπικά δεν είμαι βέβαιος αν αυτό είναι ένα θαρραλέο βήμα ή ανάποδα μια εκδήλωση δειλίας κι αποφυγής να αντιμετωπιστούν κατάματα τα προβλήματα.
Βεβαίως ας μην διατηρούμε αυταπάτες. Το πέρασμα του χρόνου αφήνει σταδιακά, αλλά κι ασταμάτητα, τα σημάδια του πάνω στο σώμα και στον εσωτερικό σου κόσμο. Κι όλα αυτά τα σημάδια είναι σε μια πορεία αποσύνθεσης κι αποδόμησης του χαρακτήρα και των δυνατοτήτων που κατείχες στην περίοδο της ακμής σου. Θέλεις δε θέλεις ο αδυσώπητος χρόνος με το μονόδρομη πορεία του καταγράφει τις φθοροποιές συνέπειες πάνω σου και μάλιστα με μη αντιστρεπτό τρόπο.
Μέσα βαθιά η ψυχούλα σου μπορεί να φτερουγίζει σαν νιόβγαλτο περιστεράκι ή έστω να νομίζεις ότι έτσι είναι. Είναι η νοσταλγία, είναι οι γλυκές εμπειρίες από το παρελθόν που έρχονται αδιάκοπα στο μυαλό, είναι τα απωθημένα όνειρα που δεν πραγματοποίησες, είναι οι χαμένες ευκαιρίες που πέρασαν μέσα από τα δάκτυλα σου χωρίς να γνωρίσεις τη γεύση τους. Ο απολογισμός των πεπραγμένων έρχεται αναγκαστικά ενώπιον των οφθαλμών σου. Και τότε ομολογείς το αυτονόητο. Ναι, αυτή είναι η κουτσή ή στραβή πορεία της ζωής, όμως παρ’ όλα αυτά πολύτιμη.
Υ. Γ Η σύμπτωση της ημερομηνίας της γέννησης και της ονομαστικής εορτής είναι τυχαία. Το όνομα είναι επιλογή της νονάς μου, δεν έχει καμιά σχέση με οικογενειακή παράδοση και δίνεται σε εποχή που είμαστε υπό Γερμανική κατοχή. Σίγουρα με το συμβολισμό που εμπεριέχει το όνομα Ελευθέριος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου