…..Ποιο κομμάτι της προσοχής του μαθητή θα συγκεντρώσει το φροντιστήριο, εξαρτάται από πολλούς υποκειμενικούς και αντικειμενικούς παράγοντες.. Ένας έχει σχέση με το δημόσιο σχολείο Όσο η δημόσια εκπαίδευση καλυτερεύει, όσο ο δάσκαλος θα βελτιώνει τον επαγγελματισμό και την πνευματική του φαρέτρα, αξιολογούμενος συνεχώς με κριτήρια βεβαίως απ...ρόσωπα κι αντικειμενικά, όσο θα μπαίνει μέσα στην αίθουσα με ενδιαφέρον και ζεστασιά για τους μαθητές του, τόσο το κομμάτι που θα απομένει στο φροντιστήριο θα γίνεται όλο και μικρότερο. Αντίθετα, το φροντιστήριο θα θεριεύει, όσο το σχολείο και οι λειτουργοί του δεν θα στέκονται στο ύψος τους και θα επιμένουν στην αδιαπραγμάτευτη «μονιμότητα» της θέσης τους. Αυτό δεν είναι εξασφάλιση εργασίας, είναι βρόχος πνιγμού των πάντων.
Πρέπει να δοθεί μια ικανοποιητική απάντηση, από κοινωνική και οικονομική άποψη, στο φαινόμενο της γιγάντωσης των φροντιστηρίων. Πρέπει να δοθεί μια λογική εξήγηση της προωθητικής δύναμης, που έκανε χιλιάδες παιδιά να ξεκινάνε από τις πιο μακρινές γειτονιές της Αθήνας, του Πειραιά, από τα Μεσόγεια, τα Μέγαρα, τη Σαλαμίνα και την Αυλώνα -υπερνικώντας την κούραση, χάνοντας τόσο χρόνο, μπαίνοντας σε τόσα έξοδα- να έρχονται στο κέντρο της Αθήνας, στην αρχή για 6 φορές την εβδομάδα και αργότερα έστω 3 ή 4.
Κάποιοι παλαιότεροι θα θυμούνται τις εικόνες γύρω από την πλατεία Κάνιγγος και την Ομόνοια, όταν ξαφνικά, λίγο μετά τις 10 το βράδυ, γέμιζαν μαζί και οι γύρω δρόμοι, από χιλιάδες νέους, μόλις κτυπούσε το κουδούνι στο σκόλασμα των φροντιστηρίων της περιοχής. Στην πλατεία Κάνιγγος, παρατεταγμένα τα πούλμαν να γεμίσουν με παιδιά, που θα τα επέστρεφαν στα Σπάτα, στο Μαρκόπουλο, στα Μέγαρα.
Αλλά, δεν είναι μόνο αυτά.
Ας θυμηθούμε τους γονείς που είχαν την οικονομική δυνατότητα να στέλνουν τα παιδιά τους σε σχολεία της Αθήνας, κατά τις δύο τελευταίες τάξεις του γυμνασίου (το σημερινό λύκειο), για να μπορούν να παρακολουθήσουν τη σειρά των μαθημάτων στα μεγάλα φροντιστήρια. Σ’ αυτούς, πρέπει να προσθέσουμε και τον μεγάλο αριθμό αποφοίτων που έδιναν εξετάσεις για δεύτερη ή τρίτη φορά και φιλοξενούνταν σε συγγενικά τους πρόσωπα ή ακόμα νοίκιαζαν μόνοι τους ή με άλλους σπίτια.
Δεν πρέπει να παραλείψουμε τα θερινά εντατικά τμήματα επαρχιών, που με ένα πρόγραμμα 36 ωρών εβδομαδιαίως, προσπαθούσαν να βγάλουν ένα σημαντικό τμήμα της ύλης, στη διάρκεια των διακοπών του καλοκαιριού. Προσωπικά, θυμάμαι να είμαι καθηγητής σε ένα ολόκληρο τμήμα 20 παιδιών από το νομό ... Έβρου.
Τι ήταν αυτό που έπειθε γονείς και μαθητές να μπουν σ’ αυτήν τη περιπέτεια;
Μήπως ήταν μια απάτη; Η απάτη διαρκεί λίγο. Αντίθετα, φαίνεται ότι τα φροντιστήρια καλύπτουν πραγματικές ανάγκες. Τα φροντιστήρια συμπλήρωσαν πάνω από έναν αιώνα ζωής, και ακόμη ζουν και βασιλεύουν.
Η εξήγηση του φαινομένου πρέπει να αναζητηθεί μέσα από κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς όρους.
Ο χρονικός ορίζοντας ζωής του Ελληνικού Κράτους δεν είναι μακρύς. Μέσα σ’ αυτόν, δεν πρόλαβαν να διαμορφωθούν αδιαπέραστα στεγανά, ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες και τάξεις. Ένα παιδί μιας φτωχής αγροτικής οικογένειας, μιας οικογένειας ακτημόνων εργατών γης, εργατών σε βιομηχανίες και καπνεργοστάσια, μπορούσε πιο εύκολα από ότι σε άλλες χώρες να σπάσει το καβούκι της καταγωγής του, αρκεί να είχε τσαγανό, διάθεση για μάθηση και πρόοδο. Να πάρει στα χέρια του κάποιο «χαρτί», που ήταν για δεκαετίες το απαραίτητο εισιτήριο για την κοινωνική του εξέλιξη.
Οι ασχολούμενοι με τα πράγματα, θα ξέρουν ότι για την ελληνική οικογένεια οι δαπάνες για τη μόρφωση των παιδιών είναι μια από τις πιο ανελαστικές δαπάνες. Η οικογένεια είναι διατεθειμένη να κόψει προηγουμένως μια σειρά άλλα έξοδα, που σε άλλες χώρες θα είχαν βέβαιη προτεραιότητα.
Συχνά, ακούμε τον αφορισμό: Τα φροντιστήρια εκφράζουν τον ταξικό χαρακτήρα της δήθεν δωρεάν παιδείας. Αυτός ο συλλογισμός ξεκινάει από λαθεμένη βάση.
Τι ονομάζουμε ισότητα ευκαιριών; Ισότητα στην ευφυΐα και την ικανότητα αφομοίωσης της γνώσης; Ισότητα στην αναλυτική και συνθετική ικανότητα κάθε ατόμου; Ισότητα σε ένα εργατικό και δραστήριο άτομο και ένα οκνηρό και τεμπέλικο; Ισότητα ανάμεσα σ’ έναν υπεύθυνο και έναν ανεύθυνο πολίτη;
Όχι βέβαια! Αυτά δεν έχουν σχέση με την ταξική τοποθέτηση, αλλά καθορίζονται και από το DNA που φέρνει ο καθένας από τα γεννοφάσκια του.
Το φροντιστήριο συνεπάγεται οικονομική επιβάρυνση. Αυτό είναι σωστό. Αναρωτιέμαι: Στο δημόσιο σχολείο δεν υπάρχει τέτοια επιβάρυνση;
(συνεχίζεται)
Πρέπει να δοθεί μια ικανοποιητική απάντηση, από κοινωνική και οικονομική άποψη, στο φαινόμενο της γιγάντωσης των φροντιστηρίων. Πρέπει να δοθεί μια λογική εξήγηση της προωθητικής δύναμης, που έκανε χιλιάδες παιδιά να ξεκινάνε από τις πιο μακρινές γειτονιές της Αθήνας, του Πειραιά, από τα Μεσόγεια, τα Μέγαρα, τη Σαλαμίνα και την Αυλώνα -υπερνικώντας την κούραση, χάνοντας τόσο χρόνο, μπαίνοντας σε τόσα έξοδα- να έρχονται στο κέντρο της Αθήνας, στην αρχή για 6 φορές την εβδομάδα και αργότερα έστω 3 ή 4.
Κάποιοι παλαιότεροι θα θυμούνται τις εικόνες γύρω από την πλατεία Κάνιγγος και την Ομόνοια, όταν ξαφνικά, λίγο μετά τις 10 το βράδυ, γέμιζαν μαζί και οι γύρω δρόμοι, από χιλιάδες νέους, μόλις κτυπούσε το κουδούνι στο σκόλασμα των φροντιστηρίων της περιοχής. Στην πλατεία Κάνιγγος, παρατεταγμένα τα πούλμαν να γεμίσουν με παιδιά, που θα τα επέστρεφαν στα Σπάτα, στο Μαρκόπουλο, στα Μέγαρα.
Αλλά, δεν είναι μόνο αυτά.
Ας θυμηθούμε τους γονείς που είχαν την οικονομική δυνατότητα να στέλνουν τα παιδιά τους σε σχολεία της Αθήνας, κατά τις δύο τελευταίες τάξεις του γυμνασίου (το σημερινό λύκειο), για να μπορούν να παρακολουθήσουν τη σειρά των μαθημάτων στα μεγάλα φροντιστήρια. Σ’ αυτούς, πρέπει να προσθέσουμε και τον μεγάλο αριθμό αποφοίτων που έδιναν εξετάσεις για δεύτερη ή τρίτη φορά και φιλοξενούνταν σε συγγενικά τους πρόσωπα ή ακόμα νοίκιαζαν μόνοι τους ή με άλλους σπίτια.
Δεν πρέπει να παραλείψουμε τα θερινά εντατικά τμήματα επαρχιών, που με ένα πρόγραμμα 36 ωρών εβδομαδιαίως, προσπαθούσαν να βγάλουν ένα σημαντικό τμήμα της ύλης, στη διάρκεια των διακοπών του καλοκαιριού. Προσωπικά, θυμάμαι να είμαι καθηγητής σε ένα ολόκληρο τμήμα 20 παιδιών από το νομό ... Έβρου.
Τι ήταν αυτό που έπειθε γονείς και μαθητές να μπουν σ’ αυτήν τη περιπέτεια;
Μήπως ήταν μια απάτη; Η απάτη διαρκεί λίγο. Αντίθετα, φαίνεται ότι τα φροντιστήρια καλύπτουν πραγματικές ανάγκες. Τα φροντιστήρια συμπλήρωσαν πάνω από έναν αιώνα ζωής, και ακόμη ζουν και βασιλεύουν.
Η εξήγηση του φαινομένου πρέπει να αναζητηθεί μέσα από κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς όρους.
Ο χρονικός ορίζοντας ζωής του Ελληνικού Κράτους δεν είναι μακρύς. Μέσα σ’ αυτόν, δεν πρόλαβαν να διαμορφωθούν αδιαπέραστα στεγανά, ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες και τάξεις. Ένα παιδί μιας φτωχής αγροτικής οικογένειας, μιας οικογένειας ακτημόνων εργατών γης, εργατών σε βιομηχανίες και καπνεργοστάσια, μπορούσε πιο εύκολα από ότι σε άλλες χώρες να σπάσει το καβούκι της καταγωγής του, αρκεί να είχε τσαγανό, διάθεση για μάθηση και πρόοδο. Να πάρει στα χέρια του κάποιο «χαρτί», που ήταν για δεκαετίες το απαραίτητο εισιτήριο για την κοινωνική του εξέλιξη.
Οι ασχολούμενοι με τα πράγματα, θα ξέρουν ότι για την ελληνική οικογένεια οι δαπάνες για τη μόρφωση των παιδιών είναι μια από τις πιο ανελαστικές δαπάνες. Η οικογένεια είναι διατεθειμένη να κόψει προηγουμένως μια σειρά άλλα έξοδα, που σε άλλες χώρες θα είχαν βέβαιη προτεραιότητα.
Συχνά, ακούμε τον αφορισμό: Τα φροντιστήρια εκφράζουν τον ταξικό χαρακτήρα της δήθεν δωρεάν παιδείας. Αυτός ο συλλογισμός ξεκινάει από λαθεμένη βάση.
Τι ονομάζουμε ισότητα ευκαιριών; Ισότητα στην ευφυΐα και την ικανότητα αφομοίωσης της γνώσης; Ισότητα στην αναλυτική και συνθετική ικανότητα κάθε ατόμου; Ισότητα σε ένα εργατικό και δραστήριο άτομο και ένα οκνηρό και τεμπέλικο; Ισότητα ανάμεσα σ’ έναν υπεύθυνο και έναν ανεύθυνο πολίτη;
Όχι βέβαια! Αυτά δεν έχουν σχέση με την ταξική τοποθέτηση, αλλά καθορίζονται και από το DNA που φέρνει ο καθένας από τα γεννοφάσκια του.
Το φροντιστήριο συνεπάγεται οικονομική επιβάρυνση. Αυτό είναι σωστό. Αναρωτιέμαι: Στο δημόσιο σχολείο δεν υπάρχει τέτοια επιβάρυνση;
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου