Απόθεσε όλα τα κρίματά στον εξομολογητή του, το κούφιο δέντρο που συναντά στον πρωινό του περίπατο. Αυτό ξέρει καλύτερα απ’ όλους να κρατά τα μυστικά. Και τώρα ανάλαφρος αφήνει τη σκέψη να υψιπετά πάνω από τις κακίες και τις γκρίνιες των ανθρώπων που βλέπουν μόνο τους άλλους και ποτέ τον εαυτό τους, που νιώθουν χαρά με τις πίκρες και ζήλια με τις χαρές τους. Είναι ωραίος τελικά. Δεν αναφέρομαστε στην εξωτερική εικόνα. Μιλάμε για την ισορροπία που νιώθει μέσα του. Ίσως αυτό να έχει τη μεγαλύτερη σημασία