ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΨΑΛΟΥ
Το πρώτο ελληνικό δημοτικό σχολείο στην Άψαλο ιδρύθηκε το 1923. Ήταν διτάξιο και είχε την ονομασία: «Δημοτικό Σχολείο Δραγουμανίτσης»
. Στις 18/3/1926 η κοινότητα μετονομάζεται από «Δραγουμάνιτσα» σε «Άψαλο», οπότε και το σχολείο μετονομάζεται σε «Δημοτικό Σχολείο Αψάλου.
Σήμερα λειτουργεί ως 5/θέσιο. Υπάρχει επίσης και τμήμα Ολοήμερου Σχολείου με 20 μαθητές.
Η κατασκευή του σημερινού κτηρίου ξεκίνησε το 1929 και τέλειωσε το 1934, οπότε δόθηκε και για χρήση. Σήμερα βρίσκεται στο κέντρο του χωριού και όλη η έκταση του χώρου στο οποίο είναι χτισμένο ανέρχεται στα 10 στρέμματα!
Είναι λιθόκτιστο – ακανόνιστο μωσαϊκό (όπως αναφέρεται στο Βιβλίο Ιστορίας του Σχολείου) και έχει δύο ορόφους καθώς επίσης και ημιυπόγειο. Το ημιυπόγειο χρησιμοποιείται ως αποθήκη. Οι αίθουσες διδασκαλίας είναι 4 με επιφάνεια της καθεμιάς 58,5 τ.μ.
Σήμερα με διάφορες τροποποιήσεις έχουν προστεθεί άλλες δύο μικρές αίθουσες.
ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ «ΚΑΊΝΑΚΙ»
Η τοποθεσία «Καϊνάκι» βρίσκεται στο μέσο περίπου του επαρχιακού δρόμου Αψάλου- Πολυκάρπης και είναι ένας μικρός βιότοπος πλούσιος σε πανίδα και χλωρίδα.
Η λέξη «καϊνάκι» είναι τούρκικη και σημαίνει «πηγές νερού».
Στα νερά του ζουν διάφορα ψάρια του γλυκού νερού, βδέλλες, νεροχελώνες, νερόφιδα και σύμφωνα με μαρτυρίες των συγχωριανών μας βίδρες (υδρόβια θηλαστικά). Να σημειώσουμε πως η βίδρα είναι δείκτης καθαρότητας του νερού, γιατί ζει μόνο σε πολύ καθαρά νερά. Τα παλιότερα χρόνια στα νερά του υπήρχαν και βουβάλια. Πολλές νερόκοτες και διάφορα άλλα πτηνά ξεχειμωνιάζουν στους γύρω καλαμιώνες και το καλοκαίρι εμφανίζονται σταχτοτσιρκνιάδες, είδος ερωδιών.
Διάφορα είδη δέντρων και αρκετοί καλαμιώνες ευδοκιμούν μέσα στα νερά, αλλά και στη γύρω περιοχή.
Στον απέναντι από το καϊνάκι λόφο, οι αρχαιολόγοι τοποθετούν έναν αρχαίο οικισμό της Αψάλου.
ΤΟ ΤΡΕΝΑΚΙ ΤΗΣ ΚΑΡΑΤΖΟΒΑΣ
Το τρενάκι της Καρατζόβας ή ΝΤΕΚΟΒΙΛ, άρχισε να κατασκευάζεται το Σεπτέμβριο του 1916, μετά από απόφαση του Γαλλικού Αρχηγείου της Ανατολής και με εργασίες των Σέρβων στρατιωτών.
Ξεκινούσε από τη Σκύδρα, έφτανε στο χωριό μας και από εδώ διακλαδιζόταν, μία γραμμή προς Πολυκάρπη- Μεγαπλάτανο- Όρμα και μία προς Ξιφιανή- Αριδαία. Έργο του ήταν να μεταφέρει στρατιώτες και πολεμοφόδια των γαλλοσερβικών στρατευμάτων στο μέτωπο της οροσειράς του Βόρα (Καϊμακτσαλάν) όπου έφτασαν τα γερμανοβουλγαρικά στρατεύματα το Δεκέμβριο του 1915 (Α` Παγκόσμιος Πόλεμος).
Η επίθεση εναντίον των εχθρικών στρατευμάτων πραγματοποιήθηκε με επιτυχία
το Σεπτέμβριο του 1918. Οι σύμμαχοι με τη λήξη του πολέμου εγκατέλειψαν τη γραμμή αυτή, την οποία πήρε το ελληνικό δημόσιο για τη μεταφορά επιβατών και εμπορευμάτων.
Το 1923 αναθέτει την εκμετάλλευσή της στην εταιρεία « Τοπικοί Σιδηρόδρομοι Μακεδονίας» του μεγαλοεπιχειρηματία Επαμεινώνδα Π. Χαριλάου. Το 1929 η Α.Ε. «Τοπικοί Σιδηρόδρομοι» κήρυξε λοκ-άουτ, οπότε η εκμετάλλευση της γραμμής περνάει το 1932 στους Σιδηρόδρομους του ελληνικού κράτους και το 1936 διακόπηκε η λειτουργία της, διότι κρίθηκε ασύμφορη οικονομικά.
Σήμερα το τρενάκι της Καρατζόβας είναι μια ανάμνηση των μεγαλυτέρων που το έζησαν. Μοναδικό δείγμα από τη γραμμή αυτή μένει το κτίριο του σταθμού , ευτυχώς αναπαλαιωμένο και όμορφο, μοναδικό κτήριο του χωριού μας από την εποχή εκείνη!
Το πρώτο ελληνικό δημοτικό σχολείο στην Άψαλο ιδρύθηκε το 1923. Ήταν διτάξιο και είχε την ονομασία: «Δημοτικό Σχολείο Δραγουμανίτσης»
. Στις 18/3/1926 η κοινότητα μετονομάζεται από «Δραγουμάνιτσα» σε «Άψαλο», οπότε και το σχολείο μετονομάζεται σε «Δημοτικό Σχολείο Αψάλου.
Σήμερα λειτουργεί ως 5/θέσιο. Υπάρχει επίσης και τμήμα Ολοήμερου Σχολείου με 20 μαθητές.
Η κατασκευή του σημερινού κτηρίου ξεκίνησε το 1929 και τέλειωσε το 1934, οπότε δόθηκε και για χρήση. Σήμερα βρίσκεται στο κέντρο του χωριού και όλη η έκταση του χώρου στο οποίο είναι χτισμένο ανέρχεται στα 10 στρέμματα!
Είναι λιθόκτιστο – ακανόνιστο μωσαϊκό (όπως αναφέρεται στο Βιβλίο Ιστορίας του Σχολείου) και έχει δύο ορόφους καθώς επίσης και ημιυπόγειο. Το ημιυπόγειο χρησιμοποιείται ως αποθήκη. Οι αίθουσες διδασκαλίας είναι 4 με επιφάνεια της καθεμιάς 58,5 τ.μ.
Σήμερα με διάφορες τροποποιήσεις έχουν προστεθεί άλλες δύο μικρές αίθουσες.
ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ «ΚΑΊΝΑΚΙ»
Η τοποθεσία «Καϊνάκι» βρίσκεται στο μέσο περίπου του επαρχιακού δρόμου Αψάλου- Πολυκάρπης και είναι ένας μικρός βιότοπος πλούσιος σε πανίδα και χλωρίδα.
Η λέξη «καϊνάκι» είναι τούρκικη και σημαίνει «πηγές νερού».
Στα νερά του ζουν διάφορα ψάρια του γλυκού νερού, βδέλλες, νεροχελώνες, νερόφιδα και σύμφωνα με μαρτυρίες των συγχωριανών μας βίδρες (υδρόβια θηλαστικά). Να σημειώσουμε πως η βίδρα είναι δείκτης καθαρότητας του νερού, γιατί ζει μόνο σε πολύ καθαρά νερά. Τα παλιότερα χρόνια στα νερά του υπήρχαν και βουβάλια. Πολλές νερόκοτες και διάφορα άλλα πτηνά ξεχειμωνιάζουν στους γύρω καλαμιώνες και το καλοκαίρι εμφανίζονται σταχτοτσιρκνιάδες, είδος ερωδιών.
Διάφορα είδη δέντρων και αρκετοί καλαμιώνες ευδοκιμούν μέσα στα νερά, αλλά και στη γύρω περιοχή.
Στον απέναντι από το καϊνάκι λόφο, οι αρχαιολόγοι τοποθετούν έναν αρχαίο οικισμό της Αψάλου.
ΤΟ ΤΡΕΝΑΚΙ ΤΗΣ ΚΑΡΑΤΖΟΒΑΣ
Το τρενάκι της Καρατζόβας ή ΝΤΕΚΟΒΙΛ, άρχισε να κατασκευάζεται το Σεπτέμβριο του 1916, μετά από απόφαση του Γαλλικού Αρχηγείου της Ανατολής και με εργασίες των Σέρβων στρατιωτών.
Ξεκινούσε από τη Σκύδρα, έφτανε στο χωριό μας και από εδώ διακλαδιζόταν, μία γραμμή προς Πολυκάρπη- Μεγαπλάτανο- Όρμα και μία προς Ξιφιανή- Αριδαία. Έργο του ήταν να μεταφέρει στρατιώτες και πολεμοφόδια των γαλλοσερβικών στρατευμάτων στο μέτωπο της οροσειράς του Βόρα (Καϊμακτσαλάν) όπου έφτασαν τα γερμανοβουλγαρικά στρατεύματα το Δεκέμβριο του 1915 (Α` Παγκόσμιος Πόλεμος).
Η επίθεση εναντίον των εχθρικών στρατευμάτων πραγματοποιήθηκε με επιτυχία
το Σεπτέμβριο του 1918. Οι σύμμαχοι με τη λήξη του πολέμου εγκατέλειψαν τη γραμμή αυτή, την οποία πήρε το ελληνικό δημόσιο για τη μεταφορά επιβατών και εμπορευμάτων.
Το 1923 αναθέτει την εκμετάλλευσή της στην εταιρεία « Τοπικοί Σιδηρόδρομοι Μακεδονίας» του μεγαλοεπιχειρηματία Επαμεινώνδα Π. Χαριλάου. Το 1929 η Α.Ε. «Τοπικοί Σιδηρόδρομοι» κήρυξε λοκ-άουτ, οπότε η εκμετάλλευση της γραμμής περνάει το 1932 στους Σιδηρόδρομους του ελληνικού κράτους και το 1936 διακόπηκε η λειτουργία της, διότι κρίθηκε ασύμφορη οικονομικά.
Σήμερα το τρενάκι της Καρατζόβας είναι μια ανάμνηση των μεγαλυτέρων που το έζησαν. Μοναδικό δείγμα από τη γραμμή αυτή μένει το κτίριο του σταθμού , ευτυχώς αναπαλαιωμένο και όμορφο, μοναδικό κτήριο του χωριού μας από την εποχή εκείνη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου