Μια σύντομη συνόψιση μιας περιόδου
της προσωπικής μου ζωής (απόσπασμα 4)
… Έτσι το επάγγελμα που άσκησα ήταν δάσκαλος σ’ ένα μεγάλο φροντιστήριο. Δε μου ταίριαζε η δέσμευση στο δημόσιο και η γενικότερη ατμόσφαιρα που εκεί επικρατούσε. Εν είδη παρενθέσεως να αναφέρω εδώ ότι κανένας από την οικογένειά μου δεν επιδίωξε την σιγουριά και την «ασφάλεια» της κρατικής θέσης. Έτυχε ή ήταν σφραγισμένο στο DNA μας; Δε ξέρω! Εκείνο που σημειώνω είναι ότι ποτέ δεν επιδιώξαμε γνωριμίες... με τον τοπικό βουλευτή, ποτέ δεν διανοηθήκαμε να ζητήσουμε κάποιο ρουσφέτι από κανέναν, ακόμα και την περίοδο της μεγάλης ανέχειας.
Μαζί με πολλούς άλλους συναδέλφους καθηγητές προετοιμάσαμε στο Φροντιστήριο δεκάδες χιλιάδες μαθητές για την εισαγωγή τους σε μια Πανεπιστημιακή σχολή. Αυτό κατορθώθηκε κυρίως με τις δικές τους πνευματικές ικανότητες, αλλά όμως και με τη δική μας καθοδήγηση και συμβολή. Σήμερα ένας μεγάλος αριθμός τελειωμένοι απόφοιτοι Πανεπιστημίων, που κυκλοφορούν στη χώρα και το εξωτερικό υπήρξαν μαθητές μου. Πολλοί μάλιστα από αυτούς έχουν αξιοζήλευτη πορεία και αυτό με γεμίζει με την αυτονόητη περηφάνια.
Σα δάσκαλος, μάλλον ήμουν καλός. Προσπάθησα να εμπλουτίζω το μάθημα και με άλλα στοιχεία χρήσιμα κατά την άποψη μου στον νέον άνθρωπο. Ίσως γι’ αυτό απόκτησα το προσωνύμιο: Ο Θείος! Κάποια στιγμή που ολοκληρώθηκε ο χρόνος και έφτασα στη συντάξιμη ηλικία έγινα απόμαχος της εργασίας. Είχα πια εξηνταπενταρίσει. Τώρα βρίσκομαι σ’ αυτή τη φάση της ζωής μου και νομίζω ότι περνάω σχετικά καλά, αν αγνοήσεις το γεγονός ότι ο χρόνος που περνάει είναι αδυσώπητος και αφήνει δυστυχώς πίσω του όλο και σαφέστερα τα ίχνη του. Θα επανέλθω πάλι σ’ αυτή την περίοδο αργότερα