Με γέμισαν με ψέματα! Μα η αλήθεια να λέγεται. Μου άρεσαν και τα κατάπια αμάσητα. Έτσι η ευθύνη ανήκει σε μένα και δεν κάνω απόπειρα μεταβίβασης....
«Δευτέρα θα μπεις στην κλινική. Τρίτη θα γίνει η εγχείρηση, Τετάρτη θα σηκωθείς»
Έτσι κι έγινε. Η περιπέτεια άρχισε μετά τις δυο πρώτες μέρες της εγχείρησης. Πόνος, πόνος και πόνος. Όχι ντε και καλά της πληγής, αλλά όλου του σώματος με τα κρέατα των κάτω άκρων να τα αισθάνομαι «σκοτωμένα έως σάπια». Τα πάνω άκρα γεμάτα με σωληνάκια πάσης φύσεως, που κατέληγαν σε δυο πεταλούδες εισροής φαρμάκων και τρείς ακόμη εκροές ούρων και αιμάτων-εκκρίσεων της πληγής. Να το πω καθαρά και χωρίς πολλά λόγια
Ο πόνος είναι ένα μαύρο σύννεφο που σκεπάζει σχήματα, ικανότητες, σκέψεις και προβληματισμούς. Είναι ένα ισοπεδωτικό μηχάνημα που σε εξουδετερώνει και σε μετατρέπει σε άνευ αντιστάσεως λεία στα δόντια και τα νύχια ενός σαρκοβόρου ζώου. Πρέπει εδώ να το ξεκαθαρίσω για να μη γίνονται παρεξηγήσεις
Εκείνος ο Λευτέρης, που κάποιοι ήξεραν, κάποιοι άκουσαν και κάποιοι φαντάζονται έχει πεθάνει ανεπιστρεπτί. Τώρα στη θέση του υπάρχει ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, περιορισμένης αντοχής, μικρής υπομονής, με το μόνο πλεονασματικό στοιχείο τα νεύρα μου, τα οποία βεβαίως ξεσπάω στο μόνο άτομο που με παίρνει, την υπομονετική γυναίκα μου
Η επόμενη εβδομάδα ήταν ένα επταήμερο απόλυτης αγρύπνιας, παρά την ενίσχυση της δόσης των ηρεμιστικών φαρμάκων. Οι δείκτες των ρολογιών αγκιστρώθηκαν και επιβεβαιώθηκε η αντίληψη για τη σχετικότητα του χρόνου. Βάσανο !!!
Ας τολμήσω εδώ να πω και κάτι μεταφυσικό κι ας με παρεξηγήσουν μερικοί. Στο βιβλίο μου «Κι όμως ήταν όμορφα» μια παράγραφος έχει τίτλο «19 Νοεμβρίου» όπου τη χαρακτηρίζω αποφράδα μέρα και κάθε φορά που έρχεται ασυναίσθητα με κυριεύει ένα αίσθημα αγωνίας ότι κάτι κακό θα μου συμβεί. Ο θάνατος του Πατέρα μου και η σύλληψη μου από την ασφάλεια της Χούντας συνέβησαν αυτήν την ημερομηνία. Έ! λοιπόν. 18 Νοεμβρίου έγινε η επέμβαση και 19 Νοεμβρίου είμαι στο θάλαμο της εντατικής με περιστατικά γύρω μου ίσως σοβαρότερα από το δικό μου. Σύμπτωση θα μου πείτε, μα έλα να εξηγήσεις στον Λευτέρη που πονάει και ξαγρυπνά τη ..σύμπτωση !
Εν πάση περιπτώσει στη συνέχεια βελτιώθηκα, πήγα στο σπίτι μου, άρχισα τη φυσιοθεραπεία, που θα πάρει χρόνο. Στη 17 ημέρα έκοψα τα ράμματα, που με ενίσχυσαν ψυχολογικά και από τότε βλέπω καθημερινή βελτίωση. Θα χρειαστεί εύλογος χρόνος και το ξέρω, αλλά είμαι σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά.
Με την εξομολόγηση αυτή βοηθήθηκα κι εγώ κι έτσι να το δείτε και σεις.
Φιλάκια σ’ όλους….
«Δευτέρα θα μπεις στην κλινική. Τρίτη θα γίνει η εγχείρηση, Τετάρτη θα σηκωθείς»
Έτσι κι έγινε. Η περιπέτεια άρχισε μετά τις δυο πρώτες μέρες της εγχείρησης. Πόνος, πόνος και πόνος. Όχι ντε και καλά της πληγής, αλλά όλου του σώματος με τα κρέατα των κάτω άκρων να τα αισθάνομαι «σκοτωμένα έως σάπια». Τα πάνω άκρα γεμάτα με σωληνάκια πάσης φύσεως, που κατέληγαν σε δυο πεταλούδες εισροής φαρμάκων και τρείς ακόμη εκροές ούρων και αιμάτων-εκκρίσεων της πληγής. Να το πω καθαρά και χωρίς πολλά λόγια
Ο πόνος είναι ένα μαύρο σύννεφο που σκεπάζει σχήματα, ικανότητες, σκέψεις και προβληματισμούς. Είναι ένα ισοπεδωτικό μηχάνημα που σε εξουδετερώνει και σε μετατρέπει σε άνευ αντιστάσεως λεία στα δόντια και τα νύχια ενός σαρκοβόρου ζώου. Πρέπει εδώ να το ξεκαθαρίσω για να μη γίνονται παρεξηγήσεις
Εκείνος ο Λευτέρης, που κάποιοι ήξεραν, κάποιοι άκουσαν και κάποιοι φαντάζονται έχει πεθάνει ανεπιστρεπτί. Τώρα στη θέση του υπάρχει ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, περιορισμένης αντοχής, μικρής υπομονής, με το μόνο πλεονασματικό στοιχείο τα νεύρα μου, τα οποία βεβαίως ξεσπάω στο μόνο άτομο που με παίρνει, την υπομονετική γυναίκα μου
Η επόμενη εβδομάδα ήταν ένα επταήμερο απόλυτης αγρύπνιας, παρά την ενίσχυση της δόσης των ηρεμιστικών φαρμάκων. Οι δείκτες των ρολογιών αγκιστρώθηκαν και επιβεβαιώθηκε η αντίληψη για τη σχετικότητα του χρόνου. Βάσανο !!!
Ας τολμήσω εδώ να πω και κάτι μεταφυσικό κι ας με παρεξηγήσουν μερικοί. Στο βιβλίο μου «Κι όμως ήταν όμορφα» μια παράγραφος έχει τίτλο «19 Νοεμβρίου» όπου τη χαρακτηρίζω αποφράδα μέρα και κάθε φορά που έρχεται ασυναίσθητα με κυριεύει ένα αίσθημα αγωνίας ότι κάτι κακό θα μου συμβεί. Ο θάνατος του Πατέρα μου και η σύλληψη μου από την ασφάλεια της Χούντας συνέβησαν αυτήν την ημερομηνία. Έ! λοιπόν. 18 Νοεμβρίου έγινε η επέμβαση και 19 Νοεμβρίου είμαι στο θάλαμο της εντατικής με περιστατικά γύρω μου ίσως σοβαρότερα από το δικό μου. Σύμπτωση θα μου πείτε, μα έλα να εξηγήσεις στον Λευτέρη που πονάει και ξαγρυπνά τη ..σύμπτωση !
Εν πάση περιπτώσει στη συνέχεια βελτιώθηκα, πήγα στο σπίτι μου, άρχισα τη φυσιοθεραπεία, που θα πάρει χρόνο. Στη 17 ημέρα έκοψα τα ράμματα, που με ενίσχυσαν ψυχολογικά και από τότε βλέπω καθημερινή βελτίωση. Θα χρειαστεί εύλογος χρόνος και το ξέρω, αλλά είμαι σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά.
Με την εξομολόγηση αυτή βοηθήθηκα κι εγώ κι έτσι να το δείτε και σεις.
Φιλάκια σ’ όλους….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου