Την τελευταία διετία της ζωής μου παρατήρησα μια διαρκώς ογκούμενη ελάττωση της ικανότητάς μου στο περπάτημα. Θυμίζω ότι το περπάτημα και η συνεπαγόμενη δυνατότητα παρατήρησης των διαδοχικών εικόνων, των μικροσυμβάντων, της εναλλαγής της θέας και των τοπίων ήταν και παραμένει μια από τις λίγες αγαπημένες κι εναπομένουσες απασχολήσεις, που γέμιζαν τον ελεύθερο χρόνο μου. Σε πρώτη φάση έδωσα την άμεση λογ...ική εξήγηση, που πέρασε από το μυαλό .
«Για στάσου νεαρέ εισήλθες όρθιος και χωρίς σοβαρές περιπέτειες υγείας στην όγδοη δεκαετία της ζωής σου! Δεν είναι λογικό τα μαντάτα να φτάσουν και σε σένα; Άντε τυχεράκια !»
Ήδη με τα μέτρα της μέσης προσδόκιμης ηλικίας πριν λίγα χρόνια είμαι στα όρια. Άρα είναι αναμενόμενες οι πάσης φύσεως εκπτώσεις και ψυχολογικά είμαι σχεδόν προετοιμασμένος γι αυτές
«Κακομοίρη μου» είπα στον εαυτό μου «μετράς πλέον τα υπόλοιπα που σου απομένουν»
Σημάδι του χρόνου που έφυγε και προμήνυμα του υπόλοιπου που απέμεινε. Όμως να σας πω την αμαρτία μου δε μου καλοάρεσε η κατάσταση κι άρχισα να το ψάχνω. Θέλοντας και μη αφού ζω μαζί με δυο γλυκούς κέρβερους, τη γυναίκα και την κόρη μου, που μου έφαγαν τ’ αυτιά.
«Θα πάμε στους γιατρούς και θα μας δώσουν μια εξήγηση».
Όπως συμβαίνει πάντα, εγώ είπα την τελευταία κουβέντα συμφωνώντας μαζί τους
«Εντάξει κορίτσια! Θα πάμε»
Άρχισα εξετάσεις. Πρώτα στο Ωνάσειο για την καρδιά μου. Η ευκολοσυγκίνητη και κακοζωισμένη καρδούλα μου, πέρα από μερικά δευτερεύοντα στοιχεία, κρατούσε καλά ακόμα και δεν ήταν η αιτία του εύκολου λαχανιάσματος. Συνέχισα με νευρολόγο κι αφού του πήγα τις απαντήσεις από την πρώτη σειρά των εξετάσεων, συν τα αναλυτικά τεστ στα άκρα μου, που μου έκανε ο ίδιος ανακοίνωσε το χαρμόσυνο νέο
«Από Αλτσχάϊμερ δεν κινδυνεύεις!»
Σιγά το νέο! Έτσι κι αλλιώς δεν είχα να χάσω και πολλά….
Έγραψε μια νέα σειρά εξετάσεων ανάμεσα στις οποίες ήταν και η μαγνητική τομογραφία της σπονδυλικής στήλης που έκανα στο ΙΑΤΡΟΠΟΛΙΣ. Εκεί δόθηκε η απάντηση. Στους τελευταίους σπονδύλους είχε επέλθει συνωστισμός. Πέρα από τις αλλοιώσεις του χρόνου είχαν συσσωρευτεί ξένες ουσίες, άλατα ουδέτερα κι άλλες πρόσθετες ουσίες που «έπνιγαν» τον νωτιαίο σωλήνα και δεν τον άφηναν να τροφοδοτήσει ομαλά το κάτω μέρος του σώματος, δηλαδή πιο συγκεκριμένα τα δυο πόδια. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ η διάμετρος του σωλήνα έπρεπε να είναι τουλάχιστον 20 mm στη περίπτωση μου είχε περιοριστεί σε 6,5 mm. Σα συνέπεια θα είχα σταδιακό περιορισμό της ικανότητας κίνησης με πιο πιθανό ενδεχόμενο να κάτσω σύντομα σε καροτσάκι.
Παρόλα αυτά το ενδεχόμενο της εγχείρησης το αντιμετώπιζα αρνητικά φοβούμενος το άγνωστο……..
Συνέχεια… αύριο
«Για στάσου νεαρέ εισήλθες όρθιος και χωρίς σοβαρές περιπέτειες υγείας στην όγδοη δεκαετία της ζωής σου! Δεν είναι λογικό τα μαντάτα να φτάσουν και σε σένα; Άντε τυχεράκια !»
Ήδη με τα μέτρα της μέσης προσδόκιμης ηλικίας πριν λίγα χρόνια είμαι στα όρια. Άρα είναι αναμενόμενες οι πάσης φύσεως εκπτώσεις και ψυχολογικά είμαι σχεδόν προετοιμασμένος γι αυτές
«Κακομοίρη μου» είπα στον εαυτό μου «μετράς πλέον τα υπόλοιπα που σου απομένουν»
Σημάδι του χρόνου που έφυγε και προμήνυμα του υπόλοιπου που απέμεινε. Όμως να σας πω την αμαρτία μου δε μου καλοάρεσε η κατάσταση κι άρχισα να το ψάχνω. Θέλοντας και μη αφού ζω μαζί με δυο γλυκούς κέρβερους, τη γυναίκα και την κόρη μου, που μου έφαγαν τ’ αυτιά.
«Θα πάμε στους γιατρούς και θα μας δώσουν μια εξήγηση».
Όπως συμβαίνει πάντα, εγώ είπα την τελευταία κουβέντα συμφωνώντας μαζί τους
«Εντάξει κορίτσια! Θα πάμε»
Άρχισα εξετάσεις. Πρώτα στο Ωνάσειο για την καρδιά μου. Η ευκολοσυγκίνητη και κακοζωισμένη καρδούλα μου, πέρα από μερικά δευτερεύοντα στοιχεία, κρατούσε καλά ακόμα και δεν ήταν η αιτία του εύκολου λαχανιάσματος. Συνέχισα με νευρολόγο κι αφού του πήγα τις απαντήσεις από την πρώτη σειρά των εξετάσεων, συν τα αναλυτικά τεστ στα άκρα μου, που μου έκανε ο ίδιος ανακοίνωσε το χαρμόσυνο νέο
«Από Αλτσχάϊμερ δεν κινδυνεύεις!»
Σιγά το νέο! Έτσι κι αλλιώς δεν είχα να χάσω και πολλά….
Έγραψε μια νέα σειρά εξετάσεων ανάμεσα στις οποίες ήταν και η μαγνητική τομογραφία της σπονδυλικής στήλης που έκανα στο ΙΑΤΡΟΠΟΛΙΣ. Εκεί δόθηκε η απάντηση. Στους τελευταίους σπονδύλους είχε επέλθει συνωστισμός. Πέρα από τις αλλοιώσεις του χρόνου είχαν συσσωρευτεί ξένες ουσίες, άλατα ουδέτερα κι άλλες πρόσθετες ουσίες που «έπνιγαν» τον νωτιαίο σωλήνα και δεν τον άφηναν να τροφοδοτήσει ομαλά το κάτω μέρος του σώματος, δηλαδή πιο συγκεκριμένα τα δυο πόδια. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ η διάμετρος του σωλήνα έπρεπε να είναι τουλάχιστον 20 mm στη περίπτωση μου είχε περιοριστεί σε 6,5 mm. Σα συνέπεια θα είχα σταδιακό περιορισμό της ικανότητας κίνησης με πιο πιθανό ενδεχόμενο να κάτσω σύντομα σε καροτσάκι.
Παρόλα αυτά το ενδεχόμενο της εγχείρησης το αντιμετώπιζα αρνητικά φοβούμενος το άγνωστο……..
Συνέχεια… αύριο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου