Κ λ ε ί σ ι μ ο

Με το σημερινό κομμάτι τελείωσε το κείμενο με τις αναμνήσεις απ’ τα χρόνια του εγκλεισμού. Όπως ήδη εκεί λέω σίγουρα εμπεριέχουν το στοιχείο της προσωπικής επιλογής, αλλά δε μπορούσε να γίνει και διαφορετικά Επειδή ο χρόνος αδυσώπητα προχωρά και θερίζει άτομα, γεγονότα κι αντιλήψεις καλό θα ήταν να γίνει έγκαιρα μια παράθεση δεδομένων. Από αυτή τη θέση κάνω μια έκκληση.  

Από τότε που αυτά συνέβησαν πέρασαν πάνω από τέσσερις δεκαετίες. Μια σειρά αγαπημένοι φίλοι μας αποχαιρέτησαν, άλλοι από νωρίς κι άλλοι συνεχώς τα επόμενα χρόνια. Για όσους βρίσκονται ακόμα στη ζωή η γνώμη μου είναι, με έναν τρόπο που αυτοί θα επιλέξουν, ας αφήσουν μια καταγραφή των δικών τους εμπειριών κι αναμνήσεων. Όχι να γράψουν ιστορία. Αυτό είναι χρέος άλλων μετά από μας. Αλλά ας τους δώσουμε υλικό και η συνθετική δουλειά ας αφεθεί στους ειδήμονες. Με έναν λιτό αλλά και ξεκάθαρο τρόπο, ας μην αφήσουμε περιθώρια για την οικοδόμηση νέων μύθων. Τέτοιες στάσεις στην πραγματικότητα υποβαθμίζουν και τους συμμέτοχους.

 Την άποψή μου για την συμμετοχή του λαού στην αντίσταση κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών την έχω καταγράψει σε διάφορα κείμενα που κάποια βρίσκονται ήδη στο μπλοκ μου και κάποια άλλα θα τα εμφανίσω προσεχώς. Για όποιον ενδιαφέρεται λέω κάποια πράγματα στο κείμενο «Η ενδιάμεση γενιά». Έχω επίσης παρουσιάσει τις μνήμες από τις προσωπικές μου συναντήσεις με ένα χαρακτηριστικό πρόσωπο στα χρόνια της επταετίας, τον Αλέκο Παναγούλη. Σχετικό είναι και το κείμενο «Πάσχα του ‘67» κ.α

Λευτέρης Τσίλογλου