Κριτική στα ποιήματα «Τη χρόνια του Εγκλεισμού- 1973»

Στο Χρονολόγιο σας. (Από Βαγγέλη Σιαφάκα)

21 Ιανουαρίου στις 12:31 μ. μ.

Οι δύσκολες ημέρες της επτάχρονης δικτατορίας των συνταγματαρχών βρίσκονται μακριά μας, αλλά οι μνήμες εκείνων που διώχθηκαν και βασανίστηκαν από το καθεστώς δεν έχουν σβήσει. Μια συλλογή ποιημάτων που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό το επιβεβαιώνει. Ο λόγος είναι για το βιβλίο του Λευτέρη Τσίλογλου «Τα ποιήματα τη χρονιά του εγκλεισμού - 1973». Τα ποιήματα που συγκεντρώνονται στο βιβλίο γράφτηκαν μεταξύ Μαΐου και Αυγούστου του 1973 και αποτυπώνουν μια παρατεταμένη περίοδο απομόνωσης και απομάκρυνσης από την κανονικότητα της καθημερινής ζωής: προηγήθηκε ένα βαρύ στρατιωτικό και ακολούθησαν η παρανομία και η φυλακή. Τι ακριβώς συμβαίνει, ωστόσο, όταν αναγκάζεται κανείς να υπομείνει μια τόσο στερητική συνθήκη; Τι πρέπει να κάνει για να αντιμετωπίσει τον εαυτό του και τους άλλους; Πόση αντοχή μπορεί να επιδείξει και σε τι μπορεί να καταφύγει, ιδίως όταν έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι εκείνοι στους οποίους εμπιστεύτηκε την καθοδήγηση του αγώνα του δεν έχουν τη δύναμη να ανταποκριθούν στα ιδανικά του και να δικαιώσουν τις ελπίδες του;
Ο Λ. Τσίλογλου θα σφίξει τα δόντια και θα αναζητήσει καταφύγιο στον έρωτα και στην ποίηση. Το μόνο το οποίο θα κατορθώσει να πετύχει τις ατέλειωτες ώρες της απομόνωσης θα είναι να ρίξει στο χαρτί τους στίχους του: στίχοι ερωτικοί και αγαπητικοί, στίχοι που θα μεγαλώσουν την ανάσα του και θα τονώσουν την καρδιά του, στίχοι που θα γίνουν το αποκούμπι του τόσο για τις εξωτερικές όσο και για τις εσωτερικές του διαψεύσεις. Πότε, όμως, οι στίχοι αποκτούν αυτή τη σωτήρια ικανότητα; Μα, όταν έχουν να υμνήσουν τη χαρά και τη λάμψη της ζωής, που δεν είναι άλλη από τον έρωτα. Ο Τσίλογλου θα γράψει μια μακρά σειρά ερωτικών ποιημάτων, που θα εκφράσουν όλα τα αισθήματά του για το πρόσωπο της αγαπημένης, της οποίας η μορφή θα σχηματιστεί ξανά και ξανά στον νου του: ένα ερωτικό πρόσωπο που θα κρατήσει το φως αναμμένο ακόμα και μέσα στο πιο μαύρο σκοτάδι, έστω κι αν κάποτε η ανάμνησή του θα θολώσει ή και θα χαθεί από τη μνήμη. Η ποίηση θα βοηθήσει τον έγκλειστο να δώσει ψυχή και σώμα στην τυραννική απουσία και να κάνει μια καινούργια αρχή για όλα.
Δεν πρόκειται, όμως, μόνο για τον έρωτα. Ο εγκλεισμός θα είναι μια σκληρή αναμέτρηση με την καθημερινή ύπαρξη και θα τροφοδοτήσει έναν αγώνα που θα αποδειχθεί πολύ πιο σημαντικός από την πολιτική δράση. Και η ποίηση έχει κι εδώ να παίξει έναν αποφασιστικό και σημαίνοντα ρόλο αφού θα βοηθήσει τον ποιητή να κοιτάξει σε βάθος τον εαυτό του όχι μόνο για να κάνει απολογισμό των πεπραγμένων του, αλλά και για να καταλάβει με ποιον τρόπο θα χρειαστεί να πορευτεί στο μέλλον, όταν θα πρέπει να αξιολογήσει την ελευθερία του και να εξετάσει από την αρχή τις επιλογές του.
Να πώς η ποίηση μπορεί να βγει από τον κλειστό χώρο του εργαστηρίου και να μεταμορφωθεί σε πηγή και ελιξίριο της ζωής

Αρέσει σε εσάς, καθώς και στους χρήστες Γιώτα Ιωακειμίδου, Sofia Sarpota, Νικόλαος Μουντουρόπουλος και 5 ακόμη ακόμη

Βαγγέλης Σιαφάκας Λευτέρη από την ανάρτηση του κειμένου στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, στην στήλη ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΟ, την περασμένη Παρασκευή, στις 17/1. γραμμένη από τον Βαγγέλη Χατζηβασιλείου

 

Λευτέρης τσίλογλου Όμορφη! Να είσαι καλά εσύ κι ο Βαγγέλης Χατζηβασιλείου. Το εισπράττω ως τιμή μου..

Νίκος Σίμος ΕΞΟΧΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ !

Βαγγέλης Σιαφάκας  Λευτέρη είχα πρωτοακούσει για σένα από τον Αλέκο  Σόφη όταν ήμουν έφηβος σεεε "ξανασυνάντησα" όταν το 1971 μπήκα στο ΠΑΜ στις καμπάνιες στην Ιταλία για τους συντρόφους στην φυλακή. Τότε μου μίλησε για σένα ο Βασίλης Κωτούλας. "Γνωριζόμαστε" δεκαετίες κι ας μην έχουμε ιδωθεί.

Δικιά μου είναι η τιμή.