Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Ποιος φταίει τελικά ;

Κάθισε κάτω να σκεφτεί. Όσο γινόταν πιο ήρεμα. Επρόκειτο διάολε για τη ζωή του κι έπρεπε όλα να τα βάλει κάτω και να τα ζυγίσει, να τα κρίνει όσο πιο αντικειμενικά γινόταν. Να θυμηθεί, να ταξιδεύσει με τον νου σ’ όλα τα συμβάντα του παρελθόντος, να τ’ αξιολογήσει με την απλή λογική και τελικώς να καταλήξει στο δικό του συμπέρασμα. Ίσως να μην περιγράψει αντικειμενικά την κατάσταση, αλλά αυτό μπορούσε, αυτό θα έκανε.

 Η κακοτράχαλη πορεία της ζωής του καθορίστηκε από παράγοντες έξω κι ανεξάρτητους απ’ αυτόν;  Ήταν η κακιά του μοίρα στο περιβάλλον που βρέθηκε; Ήταν οι συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες μεγάλωσε; Αυτό ήταν το ένα ενδεχόμενο. Σίγουρα. Το μοναδικό όμως; Μήπως κι οι δικές του συμπεριφορές, οι δικές του αντιδράσεις, η προσωπική του συμβολή καθόρισαν το τελικό αποτέλεσμα;

  Αυτό ήταν το κρίσιμο ερώτημα και απαιτεί την απάντησή του.

 Πράγματι οι δικοί του δεν του εξασφάλισαν άνετους όρους ανάπτυξης, αλλά μην ξεχάσει να το πει. Μέχρι εκεί μπορούσαν οι άμοιροι να δώσουν, αυτό έκαναν. Η καθημερινή έγνοια για τον επιούσιο δεν τους άφηνε χρόνο τα ασχοληθούν με την προσωπική του διαπαιδαγώγηση, με τη δική του μόρφωση και την ικανοποίηση των πνευματικών του αναγκών. Αυτό είναι ένα χάντικαπ που αφετηριακά λαμβάνεται υπόψη, ως ελαφρυντικό. Όμως η ύπαρξη δικαιολογιών – να το ξεκαθαρίσουμε - δεν σημαίνει κι εξιλέωση. Εκείνο που θα γύρει την πλάστιγγα είναι:

 Κάτω απ’ τις δεδομένες συνθήκες, ποια είναι η προσωπική σου προσπάθεια, πού είναι ο επίμονος δικός αγώνας να σπάσεις το τσόφλι της ανέχειας και να ξεπεράσεις την αρχική καθυστέρηση; Αν το δούμε κάτω απ’ αυτήν την οπτική γωνιά, τότε ίσως φανεί ότι το στοιχείο που σφράγισε το τελικό αποτέλεσμα ήταν η έλλειψη εκ μέρους σου σταθερών στόχων, μακρόχρονης υπομονής κι επιμονής. Το αναγκαίο  προσωπικό πείσμα. Η στοχοπροσήλωση. Στοιχεία απαραίτητα για την ευόδωση των εκάστοτε επιδιώξεων.

 Είναι γεγονός. Αυτός δεν ήταν αγωνιστής, δεν άντεχε την μονότονη επανάληψη, την ρουτίνα της καθημερινότητας. Πολύ σύντομα βαριόταν και τα παρατούσε. Του έλειπε η καθαρότητα των στόχων και επιδιώξεων, η φιλοδοξία για δημιουργία. Αδιαφορούσε για τη γνώμη και την παραδοχή των ανθρώπων του περιβάλλοντος του, υποτιμούσε τα κριτήρια που είχαν για τη ζωή οθι άλλοι, ενώ υπερεκτιμούσε τις δικές του παραδοχές. Πλήρης επάρκεια των όρων για αποτυχία!

 Έτσι η αποτυχία ήταν το μόνο υπαρκτό ενδεχόμενο για τον ίδιο. Για να είμαστε όμως δίκαιοι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Και οι δυο πλευρές έβαλαν το χεράκι τους στο τελικό αποτέλεσμα Εκείνο που όμως έχει σημασία είναι τι γίνεται μ’ αυτόν που δεν ολοκλήρωσε με επιτυχία τον κύκλο του. Με τη συνειδητοποίηση του γεγονότος η ευθύνη επιμερίζεται κυρίως σ’ αυτόν. Τι θα κάνει, λοιπόν από δω και πέρα; Να το κρίσιμο ερώτημα.

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου